Mana Ako sa Pogi Kong Teacher

"Bakit ba iyak kayo nang iyak?" tanong ni Sir noong ikalawang araw ng Marso. Ikalawang araw na rin niyang ipinaririnig at ipinakakanta sa amin ang isa sa mga kantang aawitin namin sa aming graduation.

Sabi ng mga kaklase ko, nakakaiyak daw kasi ang kanta. Patawa-tawa ako.

"Walang iiyak sa graduation, ha? Ang umiyak, kikilitiin ko," biro pa ng paborito kong guro.

Hindi ako makahirit. Naunahan ako ng mga paepal kong kaklase. Sabi ng isa, "Sir, baka umiyak ka rin sa graduation." Hindi kumibo si Sir, saka pinatugtog niya uli ang nakakaiyak naman talagang awitin ni Carol Banawa, ang 'Iingatan Ka.' Para raw ito sa mga magulang namin, lalo na sa mga ina.

Naisip ko noon, maiiyak kaya ako sa araw ng graduation? Si Sir kaya?

"Paiiyakin ka namin sa graduation, Sir," pabirong sabi ng kaklase kong babae.

"Paano ako iiyak, e, hindi ako aattend," aniya.

Mas naasar yata kami nang sinabi niya iyon. Pero, hindi ako naniwala sa kanya. Siya ang pinakasinungaling guro sa school namin. Marami beses kong napatunayan iyon.

"Thadeus, maingay ka! Ibabagsak kita para hindi ka maka-graduate," sabi niya sa akin, isang araw. Alam kong mainit ang ulo niya noon, kaya seryoso siya. "Ipapatawag ko ang ama mo. Bukas, papuntahin mo siya rito."

Umiyak ako sa upuan ko. Hindi ako kumibo. Hindi na rin ako tumayo-tayo hanggang uwian.

"Sir, huwag niyo pong papuntahin dito ang Papa ko..." Nakiusap ako, pagkatapos ng klase. Pinilit ko siyang biruin para hindi na niya kausapin ang aking ama.

"Hindi! Kailangan ko siyang makausap para malaman niya."

"Bubugbugin ako ng Papa ko, Sir."

"Kasalanan mo. Bahala ka."

"Sir, sorry na po. Kahit ano pong ipagawa niyo sa akin, gagawin ko. Huwag niyo na pong kausapin ang tatay ko." Gusto ko nang umiyak kay Sir, lalo nang tiningnan niya ako sa mata.

Maganda naman ang mga mata niya. Hindi nakakatakot, ngunit nang tumitig siya sa akin ay para akong natutunaw na yelo.

"Bukas, kakausapin ko siya. Uwi ka na."

Sinungaling talaga si Sir. Hindi naman niya talagang gustong makausap ang Papa ko. Nag-chat ako sa kanya, pag-uwi ko sa bahay. "Gusto ko pong maka-graduate. Pagawin niyo na lang po ako ng project," kako.

"Sige. Igawa mo ako ng cabinet? Project, 'di ba? Mapapakinabangan."

"Huwag po iyon, Sir. Hindi po ako marunong magkarpentero. Iba na lang po." Medyo nakampante na ang loob ko noon. Ramdam ko na kumakagat na si Sir sa biro ko.

"Sige. Ano bang gusto mo?"

"Ang wala pong gastos. Ang gagawin lang dito sa bahay."

"A, gagawin sa bahay? Sige, maglaba ka riyan. With pictures o kaya video."

"Di po ako marunong maglaba, Sir."

Nag-send ng angry emoji si Sir. "Hindi ka naglalaba? Kahit panyo at brief mo? Dapat marunong ka. Sino ang naglalaba ng mga damit mo?”

“Mama ko po.”

“Hala! Hindi lahat ng oras, maipaglalaba ka ng Mama mo. Sige... Bukas tuturuan kita."

"Sige po, Sir. Salamat po! Hindi ko na po ba papupuntahin ang Papa ko?"

"Gusto mo ba?"

"Ayaw po."

"Ayaw mo pala, e..."

"Thank you, Sir. Ang pogi mo na nga, ang bait niyo pa. Bye, Sir."

Sinungaling si Sir. Kinabukasan kasi hindi naman niya ako tinuruang maglaba. Okay na rin. At least, hindi na niya pinatawag ang Papa ko.

Gayunpaman, favorite teacher ko siya. Dalawang taon ko siyang naging guro--- noong Grade 5 at 6. Siya lang kasi ang naniniwalang pogi ako.

Minsan, nagdala ako ng mga class pictures ko.

"Sir, tingnan niyo po. Ang pogi ko, 'di ba po?"

Tiningnan niya ako at pinagalaw niya lang ang mga kilay niya. Ibig sabihin, agree siya.

Hindi ako mayabang. Pogi talaga ako. Pero, ang totoo, gusto ko lang talagang purihin si Sir at marinig sa kanya na mana ako sa kapogian niya. Siya ang orihinal na pogi.

Kenkoy si Sir. Kapag nasa mood siya, ginagawa niyang pampatawa sa amin ang pagiging pogi niya. Siya lang ang teacher kong lalaki na malakas ang loob magsabing pogi siya. Well, hindi naman siya nagyayabang. Totoo naman. Nagtataka lang ako kung bakit sa kabila ng gandang lalaki niya ay nag-iisa siya sa buhay. Kahit naikukuwento niya sa amin ang tungkol sa anak niya, hindi niya pa rin sinasabi sa amin ang dahilan ng kanilang paghihiwalay. Naging palaisipan sa akin ang bagay na iyon.

Sobra ang iyak ko nang grumadweyt ako sa elementarya. Sa kabila kasi ng pagiging pasaway ko ay isinama ako ni Sir sa graduation.

Nagpupunas ng luha si Sir noon nang lapitan ko siya, pagkatapos kong makuha ang diploma ko. “Sir, thank you po!” Niyakap ko siya. Ramdam ko ang pagmamahal niya sa akin bilang guro at bilang ama na rin.

“Binabati kita sa iyong pagtatapos,” maluha-luha niyang sabi sa akin. “Simula pa lamang ito ng iyong bagong pagsisimula at paglalakbay tungo sa tagumpay. Goodluck. Tapusin mo ang pag-aaral mo at gawin mong proud ang mga magulang mo sa 'yo.”

“Opo,” halos pabulong kong sagot. Nais ko kasing itanong sa kanya ang dahilan ng pagtangis niya.

Tinapik niya ako sa balikat.

“Sir, bakit po kayo iyak nang iyak?”

Kumislap ang mga mata ni Sir, bago niya nailabas ang mga salitang nasa dulo ng kanyang dila. “Kung naging mabuting ama lang sana ako, sana naranasan ko rin ang kaligayahang nararamdaman ngayon ng mga magulang ninyo.”

Hindi ko kaagad naunawaan si Sir. “Po?”

“Kaedad ninyo ang anak kong babae. Limang taon siya nang huli kaming nagkita. Mahal na mahal ko siya. Hindi ko hinangad na abandunahin siya… Sige na, Thadeus. Goodluck and congratulations!”

Muli kong niyakap si Sir. Mas ramdam ko ang kanyang pagiging mabuting ama. Nauunawaan ko na siya kung bakit halos ituring niya kaming mga anak niya. Hindi ko man alam kung bakit sila nagkawalay, batid ko naman kung gaano kataba ang puso niya. Hinding-hindi ko siya makakalimutan.

Matagal akong nakayakap kay Sir. Puspos na rin ng luha ang aking mga mata. “Sir, ano po ang pangalan ng anak niyo?”

“Bridget.”

“Bridget?” untag ko.

Tumango lang si Sir. Naglapitan naman ang iba kong kaklase upang pasalamatan at yakapin siya. Ako naman ay tahimik na nangakong magiging konektado pa rin kay Sir kahit ako ay high school o college na. Gusto kong masuklian ang dalawang taong paghihirap at pagtitiyaga niya sa akin para matuto ako sa mga aralin, ng kabutihang asal at pagiging praktikal.

Sa oras na iyon,alam kong totoong luha ang tumulo sa kanyang mga mata. Hindi ko siya bibiguin. Ayaw kong umiyak uli siya kapag nalaman niyang hindi ako nagtagumpay sa buhay.

Lumipas ang mga araw, buwan, at taon. Hindi ko natupad ang pangako ko kay Sir na dadalawin ko siya sa school. Palibhasa, lumipat sa ibang lugar ang pamilya ko, nahirapan akong mabisita siya. Gayunpaman, nakakausap ko siya sa Facebook. Madalas ko ring nasusundan ang mga activities niya sa school.

Isang araw, tinawagan ko siya. “Sir, good evening. Kumusta po kayo?” Hinintay ko lang ang kanyang sagot. Aniya, mabuti naman siya. “Ga-graduate na po ako ngayon.”

“Congratulations, ‘nak! Isa ka na ring guro.” Gumaralgal ang boses ni Sir.

“Opo, Sir. Salamat po sa inyo. Kayo ang inspirasyon ko. Dahil po sa inyo, natuto po akong magpahalaga sa edukasyon. Natutuhan ko ring maging praktikal. At higit po sa lahat, marunong na po akong maglaba.” Pinilit kong tumawa, ngunit hindi ko narinig ang tawang inaasam ko mula sa aking idolo. “Sir, hello po? Umiiyak po ba kayo ngayon?”

“Hel… lo, Thadeus? Masaya lang ako sa naabot mo…”

“Really, Sir?”

“Yes! Hindi ka lang pogi, masigasig pa. Bright future is ahead of you… Your parents, I’m sure, will be very proud of you… Napakapalad nila.” Tuluyang nabasag ang boses ni Sir. Umiiyak siya. Ramdam ko ang pait sa kanyang damdamin.

“Naaalala niyo na naman po ba si Bridget?”

“Magtatapos na rin sana siya ngayon… Pero, imposible nang magkita kami. Matanda na ako. Soon, bibigay na ang katawan ko. Hindi ko man lamang masasabi sa kanya na mahal na mahal ko siya, na hindi ko tinalikuran ang aking pagiging ama sa kanya, at inilayo siya ng kanyang ina sa akin, pagkatapos niyang malaman na may babaeng nagkakagusto sa akin…”

Gusto kong biruin si Sir na ang pogi niya kasi, kaya maraming babae ang nagkagusto sa kanya, kaya lang wala ako sa lugar at timing.

“Wala na, Thadeus. Wala na,” patuloy ni Sir. “Sayang lahat ang mga naipundar ko, na dapat siya ang magtatamasa…”

“Sir?” Nawala na ang signal, kaya naputol na ang aming usapan. Isa pa, magsisimula na ang processional ng graduation.

Habang tinatanggap ko ang aking diploma, isang plano ang nabuo sa aking isip. Determinado akong gawin iyon para lubusan kong mapaligaya ang aking paborito at poging guro.

Dahil isinasabuhay ko lahat ng mga payo sa akin o sa amin ni Sir, naging maayos ang karera ko. Tatlong taon pa lamang ako sa serbisyo, na-promote na ako. Naalala ko nga ang mga sinabi niya.

“Ang trabaho, gaano man kadali o kahirap, kailangan mong mahalin dahil ito ang magbibigay sa iyo ng magandang kinabukasan,” minsang sabi niya sa akin. Tama naman siya.

“Ang kapogian ay kumukupas, pero ang pagmamahal mo sa isang tao ay dapat panghabambuhay. Hindi rin dapat ito ginagawang bisyo. Huwag mo na akong gagayahin. Minsan na akong nagkamali at hanggang ngayon ay pinagdurusahan ko ito.” Hinding-hindi ko iyon makakalimutan, kaya hinding-hindi ko rin siya binigo. Natagpuan ko nga ang babaeng unang nagpatibok sa puso ko at ang huling babaeng pag-aalayan ko ng aking pag-ibig.

Dahil napakalaking papel ang ginampanan ni Sir sa buhay ko, nais kong ipakilala sa kanya ang babaeng pakakasalan ko.

Maaga pa lang ay nagtungo na ako at ang aking kasintahan sa dati kong paaralan. Itinaon ko iyon sa araw ng kanyang pagreretiro.

Sa paaralan, isang simpleng salusalo ang ibinigay ng mga guro at pamunuuan para kay Sir. Naabutan naming nagsasalita siya sa entablado.

“Sa inyong lahat, mga bata pang guro at sa mga nakasama ko nang matagal sa paaralang ito, maraming-maraming salamat…” Nahinto ang kanyang pagsasalita nang makita niya akong kumaway. Kumaway muna siya. “Salamat dahil natagpuan ko ang isang tahanan sa inyo. Wala man akong sariling pamilya, nariyan naman kayo upang punuan ang aking kalungkutan. Salamat, salamat!”

Agad na nagpasalamat ang emcee kay Sir at nagwika, “Sir Timoteo Landeres, narito po ang inyong dating estudyante upang magbigay ng mensahe. Please, welcome… Thadeus Moreno!”

Niyakap ko si Sir, bago ako nagsimulang magsalita at magpasalamat sa pamunuan ng paaralan na tumanggap sa amin.

“Sir, walang tumpak na salita para ilarawan ang halaga mo sa akin bilang guro.” Nagsimula nang lumabo ang aking mga mata dahil sa mga luhang nais nang pumatak. “Idolo po kita. Isa kang ulirang guro. Matalik na kaibigan. At isang mabuting ama…” Niyaya ko ang aking kasintahan upang samahan ako. Wala siyang ideya na ipahaharap ko siya sa aking paboritong guro. “Lagi kong sinasabi sa inyo na pogi ako at mana ako sa ’yo. Tinupad ko po ang pangako ko sa inyo na magmahal ako nang totoo at lubusan… Ikakasal na po kami… Salamat po dahil tinuruan niyo akong irespeto ang mga kakabaihan. Siya po ang una at huling babaeng mamahalin ko… Si Bridget po. Si Bridget Landeres. Ang inyong anak…”

Nagulat ang lahat sa kanilang narinig. Niyakap ko si Bridget, habang humahagulhol. Hindi ko na rin nakita ang mga mata ni Sir, ngunit alam kong nalunod siya sa kaligayahan.

Hindi na ako nakapagsalita dahil inilapit ko na si Bridget sa kanyang ama, kay Sir.

“Patawarin mo ako, Bridget… anak.”

Isang mahigpit na yakap ang iginanti ni Bridget sa ama.

“Inilayo ka ni Carlota sa akin, pero hinanap kita, anak. Hinanap kita…”

Hindi na nakapagsalita si Bridget. Sapat na ang higpit ng yakap niya sa kanyang ama upang ipabatid dito na napatawad na niya ito.

“Halika nga rito, Thadeus!” pabirong singhal sa akin ni Sir.

“Sorry po, mana lang po sa inyo,” sabi ko.

“Naku, Thadeus Moreno, ipapakulong kita kapag pinaiyak mo itong anak ko.”

“Hindi po, Sir… Papa po pala. Pogi lang po ako, pero hindi po ako babaero,” biro ko, pero seryoso ako.

Nagtawanan kaming tatlo. At, mayamaya, isang malakas na palakpakan ang narinig ko mula sa mga gurong luhaan nang magyakap-yakap kaming tatlo.