Noong unang panahon, tahimik na naninirahan sa isang maliit na nayon ang maganda at masayahing dalagang si Lanka. Mahusay rin siyang magluto. Sa katunayan, palaging hinahanap ng mga kanayon niya ang kaniyang luto.
Matatagpuan sa likod ng
kanilang bahay ang isang puno na hitik na hitik sa mabangong bunga. Inaalagaan
niya iyon nang husto. Tuwing umaga inaawitan niya ang puno para lalong mamunga.
Pailihim niyang ginagamit ang bunga niyon sa kaniyang mga lutuin.
Isang araw, may isang
masamang espiritu ang nagalit kay Lanka dahil sa kaniyang kasikatan. Nais nitong
na tigilan na nang tuluyan ang pamumunga ng puno upang hindi na makapagluto ng
masarap na ulam si Lanka. Dahil sa inggit, nilagyan niya ng malagkit na likido
ang mga prutas.
Kinabukasan, natuklasan iyon
ni Lanka. Sobra siyang nalungkot, pero hindi nawalan ng pag-asa. Sa halip, matiyaga
niyang pinag-isipan kung paano mawawala ang dagta bago niya lutuin. Hindi
nagtagal, nadiskubre niya ang solusyon.
Sa galit ng espiritu,
ibinunyag nito sa nayon ang lihim ni Lanka. Natuwa pa nang nalaman ng mga
kanayon niya na nilalahukan niya ng bunga ng punong iyon ang masasarap na
putahe. Kaya simula noon, tinawag na nilang langka ang punong iyon.
No comments:
Post a Comment