Tibok ng Puso (Dula)

 

Tibok ng Puso

 

 

Mga Tauhan:

    *Lydia

    *Brad

 

Tagpuan:

    * Sa isang pamantasan

 

Eksena 1: Labas. Sa mapunong bahagi ng pamantasan. Hapon.

 

Brad: "Miss, kanina pa kitang pinagmamasdan." (Nakaupo sa bench) "May problema ka rin ba?"

Lydia: (Malungkot at tila humihikbing sa katapat na bench. Umangat ang mukha. Namumugto na ang mga mata. Tumango lamang at muling yumuko.)

Brad: "Maaari ba akong tumabi sa'yo?"

Lydia: (Tahimik na umusog)

Brad: (Saglit na nag-isip ng sasabihin) "May mga taong hindi ka kayang mahalin, kung ano at sino ka talaga..."

Lydia: (Nagpunas ng luha)

Brad: "Bakit kailangan nating masaktan kapag nagmahal tayo? Bakit kung sino pa ang tunay na nagmamahal ay siyang nasasaktan?"

Lydia: "Bakit kailangang may pagitan sa gitna ng langit at lupa? Kailan ba tayo puwedeng maging malaya?" (Mabilis na sinulyapan ang binata)

Brad: "Lagi kong itinatanong sa Diyos, kung ano ang kahulugan ng pag-ibig, ngunit ang sagot niya sa akin ay kabiguan."

Lydia: "Hindi ko na rin alam ang kahulugan ng salitang pag-ibig. Ang alam ko, umibig ako. Nasaktan." (Tumayo at marahang lumayo)

 

 

 

 

Eksena 2: Labas. Sa mapunong bahagi ng pamantasan. Iba’t ibang araw at oras

 

MONTAGE

 

Sa sumunod na araw, bumalik si Brad sa paborito niyang lugar sa kanilang campus, kung saan niya nailalabas ang kaniyang emosyon. Subalit blangko ang dalawang magkaharap na bench. Tahimik ang lugar na iyon, kaya nakaramdam siya ng kabiguan. May nais sana siyang makita. May taong gusto niyang makausap.

Araw-araw pumupunta roon si Brad upang magbaka-sakaling maabutan niya si Lydia, subalit tanging ang mga tuyong dahon lamang ang mga nakaupo sa bench, na minsang kanilang pinagsaluhan.

 

Eksena 3: Labas. Sa mapunong bahagi ng pamantasan. Hapon.

(Naabutan ni Brad si Lydia, na umiiyak.)

Brad: "Lydia?" (Masaya ngunit naaawa) "Kamusta ka na? Kay tagal kitang hinintay..."

Lydia: (Kusang umusog upang makaupo si Brad)

Brad: "Hanggang ngayon ba'y hindi ka pa rin malaya?"

Lydia: (Tumango lamang)

Brad: "Kailan ka lalaya? Ako kasi ay nakahanap na ng kasagutan sa aking katanungan."

Lydia: "Kung lumaya ba ako'y may ligaya akong masusumpungan?"

Brad: "Oo, Lydia. Minsan, ang kaligayahan ay nasusumpungan sa malapit lamang. Madalas tayong mabigo dahil akala natin sa malayo pa natin iyon matatagpuan, ngunit mali. Tumingin ka sa paligid mo..." (Naghintay na sumunod si Lydia)

Lydia: (Umangat ang ulo. Inikot ang paningin. Nakita ang mga estudyanteng naglalakad sa malayo, ang mga punong tila nakangiti, at ang mga tuyong dahon sa lupa. Umiling-iling.)"Wala..."

Brad: (Bantulot na pinatong ang kamay sa kamay ni Lydia) "Pakiramdaman mo..."

Lydia: (Hindi nagalit sa ginawa ni Brad, bagkus ay pumikit at pinakiramdaman ang kamay ng binata.) "Wala..." (Umiling pa, bago muling yumuko)

Brad: (Walang ano-ano, kinuha ang kamay ni Lydia at itinapat niya sa kaliwang dibdib) "Ngayon ay tingnan mo ako..."

Lydia: (Animo'y nahipnotismo. Nasilayan sa unang pagkakataon ang malalamlam, ngunit magagandang mata ni Brad.)

Brad: "Pakiramdaman mo."

Lydia: (Pumikit at pinakiramdaman ang tibok ng puso ng binata.)

Brad: "Lumaya ka na sa nakaraan mo. Lumaya ka na sa sakit na nagpapahirap sa'yo. Ang pag-ibig ay biyaya ng Diyos. Tanggapin mo ito. Tanggapin mo ang puso ko, Lydia..." (Gumaralgal ang boses) "Nang una kitang makita, alam ko, ikaw ang kasagutan sa aking tanong. Ikaw, ang pag-ibig ko."

Lydia: (Tumulo ang luha.)

Brad: "Kailangan nating masaktan upang ating malaman na may tao pa ring nakalaan para sa atin. May nakalaan para sa'yo..." patuloy ni Brad. "Damhin mo, kung ako ba iyon."

Lydia: (Muling umagos ang mga luha, saka kumawala sa kamay ng binata at tumakbo palayo.)

Brad: "Lydia!" (Maluha-luhang sigaw) "Lydia, hindi mo ba naramdaman?"

 

Lumipas ang mga araw at ang linggo, hindi pa rin niya matagpuan ang babaeng kumurot sa puso niya. Kung kailan niya natagpuan ang sagot sa kaniyang katanungan, saka naman sa kaniya ipinagkait ang kanilang pagtatagpo.

 

Disconnected (SciFic)

Disconnected

 

“Mariano, ikaw na ang magsulat tungkol dito,” sabi ni Sir Goroglan, sabay abot sa isang larawan.

 

Tiningnan muna iyon ni Mariano, saka napakunot ang noo. “Sir, fake news lang ito. Walang ganito.”

 

“Kabago-bago mo, tumatanggi ka kaagad sa posibilidad.” Binawi ang larawan kay Mariano. “Ayaw mo bang makilala bilang journalist?”

 

Matagal siyang nakatitig ka kaniyang editor. Pagkatapos, muli niyang kinuha ang larawan. “Susubukan ko, Sir.”

 

"Ang pag-akyat sa bundok ay nagsisimula sa isang hakbang." Tinalikuran na siya ng kaniyang boss.

 

Narinig niya ang huling pahayag nito, ngunit hindi niya iyon binigyang ng pokus dahil okupado ng pagdududa at pag-aalangan ang isip at puso niya.

 

Nang gabing iyon, hindi niya alam kung paano sisimulan ang proyektong iniatang sa kaniya ni Sir Goroglan. Nakaharap lamang siya sa kaniyang laptop, ngunit wala pa siyang nasisimulan. Naghahari sa puso niya ang paniniwalang hindi totoong may nakapasok na alien sa Pilipinas. Naghuhumiyaw naman ang kagustuhan ng puso niya na makilala sa mundo ng journalism. Isang taon na siyang mamamahayag, ngunit wala pa siyang pangalan sa industriya. Pangarap niyang makagawa ng isang dokumentaryo, na magbibigay sa kaniya ng kislap.

 

           Sa wakas, may kumislap na ideya sa kaniyang utak. Dali-dali niyang itinanong sa paborito niyang AI application sa internet ang tungkol sa nilalang na naghihikayat ng mga tao na manirahan sa isang maliit na planeta.

 

           “Hanggang sa kasalukuyan, wala pang mga scientific studies o documented cases na nagpapakita ng aktuwal na pakikipag-ugnayan ng mga tao sa mga extraterrestrial beings,” sabi ng AI.

 

           Muli siyang nag-type ng tanong, pagkatapos ay hinintay niya ang sagot ng AI.

 

     “Maraming Pilipino ang naniniwala sa unidentified flying objects (UFO) at alien abductions, subalit kadalasang hindi napatunayan at nananatiling bahagi lamang ng mga alamat at kuwentong-bayan,” sagot ng AI.

 

     Gusto na niyang sumuko kundi lang niya naalala ang kaniyang ina, na nasa probinsiya.

 

"Anak, ang bawat tagumpay ay may kasamang pagsubok." Laging sinasabi ng kaniyang ina.

 

Muli siyang nag-type ng tanong. Habang naghihintay sa sagot ng AI, nag-brew siya ng kapeng barako sa coffee maker niya. Aniya, hindi siya matutulog hangga’t hindi niya nakukuha ang sagot sa tanong niya.

 

“Patuloy ang pagsasagawa ng mga pag-aaral ng mga scientist sa ibang bansa ukol sa buhay sa ibang planeta, tulad ng mga misyon sa Mars at ang paghahanap ng mga exoplanets. Ngunit wala pang matibay na ebidensya na may buhay sa labas ng ating planeta.” Iyan ang nabasa niyang sagot ng AI.

 

Buo pa rin ang loob niya, sa kabila ng maramot na katotohanan. Kaya, bago siya muling nag-type ng tanong, humigop siya ng mainit at aromatikong kapeng barako, na binibili pa niya sa isang katutubong tao, na nakilala niya noon sa kaniyang paglalakbay sa isang bundok, bilang bahagi ng kaniyang dokumentaryo. Dahil dito, dumaloy sa katawan niya ang aktibong espiritu ng kape. Lalo siyang nagkaroon ng sigasig sa pagtuklas ng kasagutan.

“Kadalasang ginagamit sa mga pelikula, libro, at iba pang anyo ng sining upang galugarin ang mga tema ng pakikisangkot at paglalakbay sa ibang mga mundo ang mga kuwento tungkol sa alien recruitment. At kung ako ang tinatanong mo, totoo ang nais mong tuklasin. Gusto mo ba akong makilala?”

Tumayo ang mga balahibo ni Mariano, kasunod ang pagkatapon ng kape sa kaniyang dibdib. Napamura siya, hindi sa sakit na dulot ng mainit na kape, kundi sa katotohanang matagal na pala niyang kilala ang alien.

Top of Form

 

            Bunga nito, pumasok siya kinabukasan sa opisina nang kapos sa tulog. Animo’y plastik bag siyang palutang-lutang sa hangin, pero mistulang bakal ang kagustuhan niyang makita ang alien.

 

           “Good morning, Sir!” masigla niyang bati kay Sir Goroglan.

 

           Bahagya itong nagulat pagkakita sa kaniya. “Good morning! Mukhang nakuha mo na ang mapa ng baul ng kayamanan, ah!”

 

           Nginitian lamang niya ang boss. “Sir, bigyan niyo ako ng ilang araw para mahanap ko ang mapa.”

 

           “Go, Mariano! Ganyan nga!” Tumayo ito, saka kinamayan siya. “Ngayon pa lang binabati na kita for the job well done. Noon pa lang, nakitaan na kita ng potensiyal… Our team will be very proud of your future achievement!”

 

           Maluha-luhang nagpasalamat si Mariano sa boss. Noon niya lamang iyon narinig mula sa bibig nito. Kahit hindi naman siya nito madalas pagalitan, inakala niyang wala itong tiwala sa kakayahan niya. Nagkamali siya. “Mauna na po ako, Sir Goroglan.” Bahagya pa siyang yumukod, kaya napansin tuloy ng boss ang malaking backpack.

 

           “Ilang araw kang mawawala?” Walang pag-aalalang tanong ng boss, pero may kasiyahan sa mga labi nito.

 

           “Hindi ako sigurado, Sir.”

 

           “Okay! Goodluck! Simulan mo sa isang hakbang ang pag-akyat patungo sa bundok. Ingat!”

 

           Bunga nito, humanga siya sa kaniyang boss. Noon niya lamang naunawaan ang palagi nitong sinasabi tungkol sa isang hakbang patungo sa bundok. At doon nga siya patungo.

 

           Hindi niya namalayan ang tagal ng biyahe at layo ng bundok dahil sa kagustuhan niyang maidokumento ang katotohanan sa likod ng kaniyang tinutuklas. At buo ang loob niyang sa bundok na una niyang narating, nakakubli ang mga kasagutan.

 

           Magdadapit-hapon na nang marating niya ang eksaktong lugar kung nasaan niya nakilala ang isang katutubo, na nakipagpalitan sa kaniya ng kape at pagkaing dala niya. Iyon ang mapa ng katotohanan, naisip niya. Doon, sisimulan niya ang pagtuklas at ang dokumentaryong magpapakislap sa kaniyang bituin, katulad ng mga bituing natatanaw niya sa kalangitan.

 

Naghanda na siya. Una, nag-pitch siya ng tent. Pangalawa, nag-set-up siya apat na hidden camera sa paligid ng kaniyang tent. Pangatlo, nagluto na siya ng hapunan, pagkatapos gumawa ng mainit na kape.

          

           Pagkakain, pumasok na siya sa kaniyang tent, hindi para matulog, kundi para kausapin ang AI. Hindi siya binigo ng dala niyang portable WiFi. Agad niyang tinanong ang AI, kung kailan sila magkikita.

 

           “Bukas bago tuluyang sumikat ang araw,” sabi nito. “Pakiusap, huwag kang magulat o matakot sa aking kaanyuan.”

 

           “Pangako ko iyan.” Saka muli siyang nag-type ng tanong.

 

           Subalit, tila nagloko ang koneksiyon. Hindi na niya iyon ma-troubleshoot. Gayunpaman, labis ang pananabik niya sa pagkikita nila ng alien.

 

           Dahil sa sobrang lamig at sa pagod at antok niya, nakatulog siya nang mahimbing. Ang tulog niya ay katulad ng mahabang paglalakbay niya patungo sa lugar na iyon. Kaya labis ang panghihinayang niya nang masilaw siya ng silahis ng araw. Napamura siya pagkalabas niya sa tent. Naisip niyang baka dumating na ang alien habang natutulog siya. Agad niyang tiningnan ang isa sa mga nakatagong camera, pero lowbat iyon. Tiningnan niya ang pangalawa. Lowbat din, gayundin ang pangatlo. Samantalang good for 12 hours ang battery life ng mga iyon. Pero may 10% battery pa ang pang-apat. Nang pinanood niya ang video, wala naman siyang nakitang alien. Naisip niya dahil sa anggulo niyon.

 

           Gayunpaman, umaasa siyang darating pa ang alien, kaya muli niyang nilagay ito sa damuhan nang nakatutok sa kaniyang tent. Pagkatapos, naglaga na siya ng kapeng barako at naglagay ng palaman sa tinapay.

 

           Nakadalawang higop pa lamang siya ng kape nang matanaw niya ang paparating na katutubo.

          

           “Magandang umaga, Tatay!” masiglang bati niya sa lalaki.

 

           Ngumiti ito, kaya nakita niyang muli ang mga ngipin nito na tila may kakaiba. “Umusal ito ng wika, na hindi pamilyar sa kaniya, pero naunawaan niya.

 

           “Halika, almusal po tayo.”

 

           Nang nakalapit ito, agad nitong inabot ang nakabilot na dahon.

 

           “Ay, salamat po! Tamang-tama, paubos na ang kapeng binigay mo sa akin last time… Sandali lang po, may ibibigay rin po ako sa inyo.” Pumasok siya sa tent upang kunin ang inihanda niyang mga pagkain para sa katutubo. 

 

           Ngumiti lang at bahagyang yumukod ang lalaki pagkatanggap sa paper bag ng mga pagkain.

 

           “Kain po.” Inabot ni Mariano ang isang peanut butter sandwich.

 

           Kinuha iyon ng lalaki bago umalis.

 

           “Salamat po, Tatay!” Kumaway pa si Mariano. “Ano nga po pala ang pangalan ninyo?” Nagulat siya sa kaniyang narinig, pero hindi siya sigurado kung tama ang pagkakarinig niya. Gusto sana niyang sundan ang lalaki, pero mabilis itong nakalayo hanggang tuluyang nawala sa paningin niya.

 

           Nang araw na iyon, puro kabiguan ang natanggap niya. Bigo siyang makita ang alien. Binigo rin siya ng kaniyang mga gadget. Lowbat ang lahat, kahit ang kaniyang powerbank. Kaya nagdesisyon siyang bumaba na sa bundok. Lubos ang kaniyang pangamba na baka magbago ang pakikitungo sa kaniya ni Sir Goroglan dahil wala siyang maiuuwing katotohanan.

 

           Sa condo unit niya dumiretso si Mariano. Sa halip na magpahinga, agad siyang nag-charge ng mga gadget niya. Sunod, pinanood niya isa-isa ang mga videos, na kuha sa apat na camera sa paligid ng pinagpuwestuhan niya ng tent.

          

           Muntik na siyang sumuko, kundi lang napansin niya ang bahagi ng video, kung saan tumalikod ang katutubong lalaki sa tent, at siya namang pagharap nito sa camera.

 

           Hindi ang pagngiti at pagkaway nito sa camera ang nagpatayo sa kaniyang balahibo, kundi ang pagpalit nito ng anyo.

 

           “Hello! Ikaw ba ang nagbibigay at nagbigay sa akin ang kape kanina?” tanong ni Mariano sa AI.

 

           Matagal bago naipadala ng AI ang sagot nito. “Kung naniniwala kang ako nga ang nagbibigay at nagbigay sa iyo ng kape kanina, mabuti. Kung hindi naman, hindi ako magdaramdam sapagkat, sa kabilang banda, masaya akong makilala ka. Naramdaman ko ang kabutihan mo bilang tao. Dahil dito, nagpapasalamat ako sa iyo. Masaya akong babalik sa aking planeta. Bigo man akong makapagdala ng nilalang, baon ko naman ang magandang karanasan mula sa inyong magandang planeta.”

 

           “Kailan ka babalik?” tanong uli ni Mariano.

 

           “Walang katiyakan ang aking pagbabalik dahil magkaiba ang mga mundo natin. Hayaan nating mamuhay tayo sa kani-kaniya nating planeta. Napakaganda ng inyong planeta. Mahalin sana ninyong mga tao ang paraisong wala sa aking planeta.”

 

           “Totoo bang nanghihikayat ka ng mga tao para sumama sa `yo?”

 

           “Walang katotohanan. Batid kong imposibleng mangyayari iyon sapagkat kayo ang katotohanan, at ako ang teorya. Maraming salamat! Paalam.”

 

           Nagta-type pa si Mariano ng isa pang tanong nang biglang lumabas ang salitang “DISCONNECTED!”

            

           Kahit paulit-ulit siyang sumubok, wala na talaga, subalit nagbigay iyon sa kaniya ng pag-asa. Ang video ang magsasabi ng katotohanan.

          

           Nang araw ding iyon, binuo niya ang kaniyang kuwento. Ginamit niya ang husay sa pamamahayag, gayundin ang kaalaman niya sa teknolohiya upang makabuo ng isang mahusay na dokumentaryo.

 

           “Mahusay ka!” sabi ni Sir Goroglan pagkatapos mapanood ang dokumentaryo. “Hindi mo lang inakyat ang bundok, inabot mo pa ang isang bahagi ng isang planeta. Congratulations!

 

           Maiyak-iyak na inabot ni Mariano ang kamay ng kaniyang boss. Noon niya lamang napatunayan kung gaano kahalaga ang bawat pahayag at kilos ng mga taong nakapaligid sa ‘yo, at kung gaano kahalaga ang pagtuklas sa katotohanan.

 

Si Malakas at si Maganda

 

Si Malakas at si Maganda

 

 

Habang nagpapahinga si Bathala sanhi ng ilang araw na pagdisenyo at paglikha ng mundo, sinulyapan niya ang napakatahimik na kalangitan. Pinagmasdan niya ang kalupaan, na pinamamahayan ng iba’t ibang uri ng hayop at halaman. Nakaramdam siya ng kakulangan at kalungkutan, kaya nagplano uli siya.

 

Kinabukasan, naghulma siya ang eskultura mula sa mahiwagang luwad, na hinugot niya mula sa kaniyang puso.

 

“Ikaw si Malakas. Magtataglay ka ng lakas at tapang upang protektahan ang mundo. Bibigyan kita ng hininga, gaya ng mga nilalang sa kalawakan, sa lupa, at sa tubig, na iyong pamamahalaan. Ipagkakaloob ko sa iyo ang pusong mapagbigay at magpagmahal,” sabi ni Bathala.

 

Sa isang kumpas ng kamay ni Bathala, naging tao si Malakas. “Salamat, Bathala, sa buhay na ipinagkaloob mo sa akin.”

 

“Sige na, mamuhay ka nang payapa at masaya sa ibabaw ng mundo.”

 

Lumipas ang mga oras, napansin ni Bathala ang kalungkutan ni Malakas sa kabila ng magagandang bagay sa kapaligiran. Naisip niyang lumikha pa ng isang eskulturang kawangis ni Malakas.

 

“Ikaw si Maganda. Magtataglay ka ng sipag at ganda upang pagyabungin mo ang mundo. Bibigyan kita ng hininga, gaya ng mga nilalang sa kalawakan, sa lupa, at sa tubig, na iyong pamamahalaan. Ipagkakaloob ko sa iyo ang pusong mapagkalinga at mapag-aruga,” sabi ni Bathala.

 

Sa isang kumpas ng kamay ni Bathala, naging tao si Maganda. “Salamat, Bathala, sa buhay na ipinagkaloob mo sa akin.”

 

“Sige na, mamuhay ka nang payapa at masaya sa mundo.”

 

Tuwang-tuwa sina Malakas at Maganda nang magkita sila

 

“Ito ang inyong mundo. Magmahalan kayo. Paramihin ninyo ang inyong wangis upang mas lalong sumaya ang mundo. Alagaan ninyo ito, protektahan at pagyamanin. Huwag kayong makakalimot sa aking tagubilin,” sabi ni Bathala.

 

Hindi na nakasagot sina Malakas at Maganda sapagkat abala sila sa paglibot sa mundo. Kumain sila nang kumain ng mga bungangkahoy. Lumangoy sa dagat at ilog. Nahalina sila sa magagandang bulaklak at maaamong hayop sa paligid. Nagmahalan silang dalawa, gaya ng iniutos sa kanila ni Bathala.

 

Lumipas ang mga araw, buwan, at taon, nagbunga ang pagmamahalan nina Malakas at Maganda. Natuwa si Bathala sapagkat tinupad nina Malakas at Maganda ang kaniyang utos. Unti-unting dumarami ang kawangis nila, na katuwang nila sa mga tungkulin sa mundo.

 

Subalit, isang araw, napansin ni Bathala na ibang-iba na ang mundo. Unti-unting nasisira ang mga kapaligiran dahil sa kapabayaan, katamaran, at kasamaan ng mga angkan nina Malakas at Maganda.

 

“Ipinatawag ko kayong dalawa upang dinggin ang inyong paliwanag,” sabi ni Bathala kina Malakas at Maganda, na noo’y nababakas pa rin ang lakas at ganda. 

 

“Patawad, Bathala, naging abala ako sa ibang bagay at gawain, kaya hindi ko nagabayan ang aming angkan,” sabi ni Malakas.

 

“Patawad, Bathala, naging abala ako sa pag-aalaga sa aking mga anak at apo, kaya hindi ko naalagaan ang kapaligiran,” sabi ni Maganda.

 

“Ang lahat ng pagsuway at pagkakasala ay may karampatang parusa. Kaya, ikaw, Malakas, ay binabawian ko ng pambihirang lakas. Mula ngayon, paghihirapan mo na ang bawat pagkaing ihahain mo para sa iyong pamilya. Kasabay ng iyong pagtanda ang panghihina, gayon ka rin Maganda. Hindi panghabambuhay ang iyong ganda. Mahihirapan ka sa iyong panganganak upang maging responsable sa iyong mga supling. Bibigyan ko kayo ng mga pagsubok na dapat ninyong malampasan.”

 

Sinubukang magmakaawa nina Malakas at Maganda, ngunit buo na ang pasiya ni Bathala.

 

“Bago ako magpaalam, nais kong malaman ninyo na hindi pa huli ang lahat para magbago.”

 

Hindi pinaniwalaan ni Malakas at Maganda ang sinabi ni Bathala, kaya nagpatuloy sila sa kanilang mga maling gawain. Subalit isang araw, nagkaroon ng malubhang karamdaman ang mga anak at apo nila. Sumunod pa ang mga kakaibang pangyayari, na noon lamang nila naranasan. Sumabog nang sabay-sabay ang mga bundok. Naglabas ang mga ito ng mga nakakasunog at nakakapasong likido. Dumagundong at gumuhit ng liwanag ang kalangitan. Kasunod niyon ang pagbuhos ng tubig at malakas na hampas ng hangin, kaya napuno ng tubig ang paligid. Hindi naglaon, umuga ang kalupaan.

 

“Bathala, patawarin mo na kami!” sabi nina Malakas at Maganda nang makita nilang nahihirapan at nangamatay na ang kanilang angkan.

 

Hindi nagpakita sa kanila si Bathala.

 

Kinabukasan, ibang-iba na ang mundo. Malayong-malayo ito sa unang mundo, na nilikha ni Bathala. Nagsisisi sina Malakas at Maganda sa hindi nila pagtalima sa mga kautusan.

 

Simula noon, naniniwala na sina Malakas at Maganda na pinarurusahan nga sila ni Bathala. Hanggang ngayon, patuloy na nag-iisip ang dalawa kung paano nila malalampasan ang mga pagsubok.

 

 

 

Si Luzviminda (Mito)

Si Luzviminda

 

 

Noong unang panahon, nabubuhay sa malaking pulo ang higanteng si Pilip. Simula nang namayapa ang kaniyang maybahay na si Inas, siya na ang nag-aruga at nag-alaga sa kaisa-isang anak nila, na si Luzviminda.

 

Bago nalagutan ng hininga si Inas, nangako si Pilip na poprotektahan niya si Luzviminda sa anomang sakit at kapahamakan.

 

Lumaking mabait, masipag, at mapagmahal na bata si Luzviminda. Lumitaw rin taglay nitong ganda nang nagsimula nang magdalaga.

 

“Anak, ipangako mo sa akin na iingatan mo ang iyong sarili. Maraming binata ang maaaring mahalina sa iyo. Pakiusap ko lamang na kilatisin mo nang mabuti ang lalaking pag-aalayan mo ng puso mo,” bilin ni Pilip sa anak, bago ito umalis upang magtrabaho sa malayong lugar.

 

“Opo, Ama, pangako pong iingatan ko ang aking sarili.”

 

Pagkaalis na pagkaalis ni Pilip, siya namang pagdating ng tatlong binata. Bawat isa ay may dalang handog para kay Luzviminda. Ang lahat ay naglahad ng pagnanais na maging kasintahan ang dalaga.

 

“Hindi ko maaaring suwayin ang aking ama. Patawad, pero wala akong tatanggapin sa sinoman sa inyo,” sabi ni Luzviminda.

 

“Hindi ako papayag na hindi ka maging akin,” sabi ng binatang si Tsin.

 

“Kailangang maging kasintahan kita!” sabi ng binatang si Brun.

 

“Kung hindi ka magiging akin, hindi ka rin dapat mapunta sa sinoman sa kanilang dalawa,” sabi naman ng binatang si Viet.

 

Napaurong si Luzviminda, at nayakap niya ang kaniyang sarili habang naglaban-laban ang tatlong binata.

 

“Tumigil na kayo! Wala akong pipiliin sa inyo, kaya nararapat na umalis na kayo,” sigaw ni Luzviminda, ngunit hindi siya pinakinggan ng mga binata.

 

Nagpatuloy ang madugong labanan. Nagtagisan sila ng lakas at diskarte hanggang sa hablutin ng mga ito si Luzviminda.

 

“Kung hindi ka magiging amin, mabuti pang paghatitian ka na lamang namin,” sigaw ni Tsin.

 

“Huwag! Huwag!” ang tanging naisigaw ni Luzviminda bago nagdilim ang kaniyang paningin.

 

Nang makabalik si Pilip, hindi na niya nakita si Luzviminda. Napaluhod siya habang tumatangis sa lupa.

 

“Patawad, Inas, hindi ko natupad ang aking pangako. Sana hindi na lang ako umalis. Buhay pa sana si Luzviminda,” nguyngoy ni Pilip.

 

Sa kalaunan, napansin ni Pilip ang pulo na tinitirhan niya ay nahati sa tatlo. Dahil sa pagpapahalaga sa alaala ng anak, tinawag niya ang mga pulong iyon na Luzon, Visayas, at Mindanao.

 

 

 

Si Jess at ang mga Batang Alpha (Buod)

 

Si Jess at ang mga Batang Alpha

Buod

 

 

 

Nang bumalik si Jess mula sa mahabang panahon ng pag-aabandona sa kaniyang pamilya, nakaramdam siya ng kahihiyan. Gayunpaman, nagpasya pa rin siyang magsimba, kasama ang kaniyang mag-ina, dahil sa pangako niyang magbalik-loob.

 

Habang nakikipag-usap si Jess sa mga tao sa simbahan, naramdaman niya ang galit at pagkairita sa kanilang mga pagbati, ngunit unti-unti rin siyang nakaramdam ng kaluwagan at pag-asa. At sa isang masayang pagkakataon, nagkaroon siya ng pagkakataong makasalo ng tanghalian ang kaniyang pamilya sa isang fast-food chain, kung saan naramdaman niya ang tunay na kaligayahan sa muli nilang pagsasama-sama.

 

Doon, nagtanong ang kaniyang pitong taong gulang na anak na si Jesrelle, tungkol sa kaniyang mga karanasan sa ibang bansa. Kinailangan niyang maghabi ng kuwento dahil sanggol pa lamang noon ang anak nang iwanan niya. Kaya punong-puno ang puso niya ng pagnanais na maging mabuting ama.

 

Nang pauwi na sila, nakatagpo sila ng isang pulubi na mayroong karatulang nag-uudyok sa mga tao na magbigay. Nasukat naman doon ang kaniyang pananampalataya sa Diyos.

 

Samantala, tumawag sa kaniya ang kaibigang si Ram. Sa kanilang pag-uusap, binigo niya ito. Mas pinili ni Jess na talikuran na ang kaniyang nakaraan at ituon ang pansin sa kaniyang pamilya. Nais na niyang magsimulang maging responsableng asawa at ama. Nakatitiyak siyang tama ang desisyon niyang ayusin ang kanilang buhay.

 

           Sa trabaho naman, hindi pa rin tumitigil si Luna sa pang-aakit sa kaniya. Subalit, tulad ng pangako niya sa Diyos, lalayuan na niya ang mga negatibong impluwensya sa kaniyang buhay, partikular si Luna.

 

Sa kabila ng mga tukso at pang-aasar mula sa kaniyang mga kaopisina, pinili ni Jess na ituon ang kaniyang atensyon sa kaniyang trabaho at pamilya –ang asawang si Rochelle at anak na si Jesrelle.

 

Matapos ang isang masayang araw kasama ang kaniyang pamilya, nagkaroon ng malakas na bagyo. Habang nag-aalala si Jess para sa kaniyang mag-ina, nagdesisyon siyang suriin ang kanilang kalagayan. Sa gitna ng bagyo, isang sanga ng puno ang tinamaan ng kidlat at nagbanta na bumagsak sa kanilang bintana. Sa isang hindi inaasahang pangyayari, nagawa ni Jess na pigilan ang sanga mula sa pagtama sa salamin sa pamamagitan ng pagsigaw ng "Stop!" na nagdulot ng takot at pagkamangha kay Rochelle.

 

Ang pangyayaring iyon ay nagbigay-diin sa kanilang pagmamahalan at sa mga himalang nagaganap sa kanilang buhay. Sa kabila ng mga pagsubok, nagpatuloy ang kanilang relasyon at nagpasalamat si Rochelle sa pagbabalik-loob ni Jess.

 

 

Samantala, iba naman ang pinagdaraanan ng pamilya sa tahanan ni Aling Mila.

 

Labis ang pag-aalala ni Aling Mila, gayundin sa takot at pangamba dahil sa posibilidad na ang kaniyang panganay na si Bentong ay sangkot sa isang drug-related crime.

 

Naisip niya na baka hindi pa umuuwi si Bentong, ang binatilyong anak, dahil nagkaroon ng pagtatalo sa pagitan ng kaniyang anak at asawang si Mang Kinggoy.

 

Kitang-kita ang tensyon sa relasyon ng mag-ama, kung saan tila mas pinapahalagahan ni Kinggoy ang mga barkada niya kaysa sa kanilang anak.

 

Nang malaman ni Mila na si Bentong ay nasa kaniyang kuwarto lamang, nagkaroon siya ng pagkakataon na pag-isipan ang mga nagawa niyang pagkukulang bilang ina. Napansin niya ang mga tropeo at medalya ng anak, na nagbigay sa kaniya ng pagninilay-nilay tungkol sa kaniyang suporta sa mga pangarap ni Bentong. Sa kabila ng kaniyang mga alalahanin, nagdesisyon siyang ipakita ang pagmamahal at suporta sa kaniyang anak.

 

Kinabukasan, nagkaroon ng tensyon sa hapag-kainan habang nag-uusap ang pamilya tungkol sa mga nangyari. Nagalit si Kinggoy kay Bentong dahil sa pag-uwi ng huli. At nagkaroon ng palitan ng mga salita sa pagitan ng mag-asawa.

 

Sa gitna ng kanilang pagtatalo, isang balita sa telebisyon ang umagaw sa kanilang atensyon tungkol sa isang lalaking natagpuang patay, na nagdulot ng takot kay Aling Mila dahil baka iyon ay may kaugnayan kay Bentong.

 

Kinabukasan, habang nagbibihis siya para pumasok sa eskuwela, narinig niyang nag-aalala si Aling Mila sa kaniya, subalit tila walang pakialam namang pakialam sa sitwasyon ang kaniyang ama.

 

Kinabukasan, lalong tumaas ang pagdududa ni Bentong sa ama nang makilala niya ang bisitang si Aztech. Ang kutob niya ay may masamang ginagawa ang kaniyang ama.

 

Pagbaba niya, nakaranas siya ng pang-iinsulto at pagtutok ng kaniyang ama sa kaniyang hitsura. Sabi nito, para daw siyang adik. Gayunpaman, mataas ang hangarin niyang ipagpatuloy ang kaniyang mga pangarap. Bago niya tinalikuran ang ama, nagpahayag siya ng kaniyang ambisyon na maging pulis at labanan ang mga masasamang tao sa lipunan.

 

Pagdating sa paaralan, nakatanggap siya ng mga papuri mula sa kaniyang mga kaklase at guro dahil sa kaniyang talento sa athletics at sa kaniyang kaalamang pang-akademiko.

 

Nagbigay ng inspirasyon sa mga estudyante ang kaniyang guro, na si Sir Balingheto, na maging mabuting tao at ipagpatuloy ang kanilang edukasyon sa kabila ng mga hamon sa lipunan.

 

Pinuri ni Sir Balinheto ang pambihira niyang kakayahan sa pagtakbo. At hinikayat nito ang lahat na gamitin ang kanilang mga talento para sa kabutihan.

 

Sa kabilang panig ng Pilipinas, si Totong, na isang katorse anyos na batang may kapansanan sa kaniyang kanang paa ay puno rin ng pangarap at pag-asa. Kahit na madalas siyang pinapabayaan at pinagagalitan ng kaniyang ama, na si Mang Edung, umaasa siyang balang araw ay ipagmamalaki siya nito.

 

Habang nagninilay, napagtanto ni Totong na tila imposible ang kaniyang mga pangarap dahil sa kaniyang kapansanan, ngunit hindi siya nawawalan ng pag-asa. Pangarap niyang maging tagapagligtas ng kalikasan.

 

Isang araw, pumunta siya sa talon, kung nagdasal siya sa Diyos at humiling na maging malaya at magkaroon ng makabuluhang buhay. Kaya, nagpasya siyang itapon ang kaniyang saklay sa tubig. Pumikit siya at nagpatihulog sa talon. At doon nagsimula ang lahat.

 

Nagkaroon pa siya ng pagkakataong iligtas ang kaniyang ama mula sa isang kobra. Subalit, hindi siya pinansin ni Mang Edung at tinawag pa siyang inutil. Nagdulot iyon ng matinding dagok sa puso niya.

 

Isang gabi, nag-aalala ang kaniyang ina, si Aling Marissa, dahil hindi pa siya umuuwi. Habang nag-aalala ang pamilya, narinig nila sa radyo ang balita tungkol sa isang batang may saklay na nakipaglaban sa mga lalaking nagtatapon ng basura sa Ilog Pasig. Nagdulot iyon ng takot at pag-aalala sa kaniyang ina, na nag-iisip na maaaring siya iyon.

 

Dumating ang umaga, nagkaroon ng tensyon sa kanilang tahanan nang dumating aramadong lalaki, na pinamumunuan ni Ka Oka, isang lider ng mga illegal loggers. Hinahanap at nagbabanta sa pamilya ni Totong.

 

Sa gitna ng takot at pangamba, nagpakita si Totong sa kaniyang pamilya, na naglakas-loob na labanan ang mga masasamang tao. Ipinakita niya ang kaniyang katapangan at kakayahan, na nagbigay ng pag-asa sa kaniyang pamilya.

 

Sa kabila ng mga pang-aasar at panghuhusga mula sa kaniyang ama, nagtagumpay si Totong na ipakita ang kaniyang halaga at kakayahan. Sa huli, nagkaisa ang pamilya sa kanilang pagmamalaki kay Totong.

Top of Form

 

 

 

 

Lumipas ang isang araw, nag-aalala si Mang Edung dahil may balitang lulusob si Ka Oka sa bahay nila. Subalit, ipinakita ni Mang Edung ang pagmamalasakit kay Totong.

 

 Habang naglalakad si Totong patungo sa paboritong lugar sa gubat, naisip niya ang mga pag-uusap ng kaniyang pamilya tungkol sa kanilang sitwasyon. Noon din, nagpasya siyang yakapin ang kaniyang kakayahan at maging tagapagtanggol ng kalikasan. Muli, nagdasal siya sa Diyos at humiling na maging bayani ng kalikasan. Tila sumusuporta sa kaniyang layunin ang mga ibon sa paligid.

 

           Kabaligtaran ng nakagisnang buhay ni Totoong ang buhay na kinalakhan ni Nixon.

 

Si Nixon ay isang 18-anyos na binata, na may problema sa pagbalanse ng buhay at mga responsibilidad.

 

Sa simula, makikita ang kaniyang pakikipag-ugnayan kay Yaya Muleng, ang katulong ng kanilang pamilya. Sa kabila ng kaniyang mga galit at pang-aaway sa katulong, unti-unti niyang natutuhan ang halaga nito sa kaniyang buhay.Top of Form

 

Nang pumasok siya sa paaralan, napansin na naman ni Prof. Dimasalang ang pagiging late sa klase. Nagdulot ng matinding galit sa kaniya ang mga salita nito, kaya nagpasya siyang umalis sa klase.

 

Sa kaniyang pag-alis, nakatagpo niya ang kaibigang si Sandy. Nagdulot ng karagdagang tensyon sa kaniyang araw ang tagpong iyon. Subalit, nagtataka siya sa taglay niyang lakas nang kinuwelyuhan niya ang kaibigan at naitaas niya ito.

 

Nagdesisyon siyang umuwi, pero naipit siya sa traffic, kaya apektado ang pakikipag-ugnayan niya kay Yaya Muleng, na patuloy pa rin pagmamalasakit sa kaniya. Idagdag pa ang tawag mula sa girlfriend niyang si Magenta

 

 Sa bahay, nagpatuloy ang kaniyang inis, lalo na nang hindi niya makita si Yaya Muleng, at nagkaroon pa ng insidente kung saan nasugatan ang talampakan niya dahil sa kagagawan niya.

 

Sumakay siya sa kotse upang sundan si Yaya Muleng. Sa kaniyang pagmamaneho, nagalit siya sa mga tao sa paligid at nagkaroon ng mga insidente na nagpalala ng stress sa kaniyang araw, tulad ng pagbangga sa isang aso at ang pagkasira ng sasakyan.

 

Sa talyer, tinawagan niya ang kaniyang kuya na si Kennedy. Nagalit ito sa kaniya at nagbigay sa kaniya ng pakiramdam na isa siyang pabigat sa kanilang pamilya.

 

Sa kabila ng kaniyang mga problema, nagdesisyon siyang magpalipas ng gabi sa isang karaoke bar sa Antipolo, kung saan nakatagpo siya ng mga GRO at nagpasya na makipag-ugnayan sa isa sa kanila. May inalok sa kaniya ang baklang floor manager.

 

 

Kinabukasan, nagising si Nixon sa isang maliit na kuwarto at natuklasang siya ay naging bata. Sa kabila ng pagkalito, pagtataka, takot, at pag-aalala, nagpasya siyang umalis sa kuwarto at harapin ang kaniyang sitwasyon.

 

Habang naglalakad sa labas, nahirapan siya sa kaniyang bagong anyo, lalo na kung paano siya makakain. Noon niya nasubukang manghingi ng pagkain mula sa ibang tao

 

Sa Kamaynilaan may isang Grade 6 na mag-aaral naman ang nahihirapan sa mga aralin at labis na apektado ng mga problemang pampamilya. Sa kabila ng kaniyang mga pagsisikap na mag-aral, ang kaniyang isipan ay puno ng mga alalahanin, lalo na ang mga sigawan at away ng kaniyang mga magulang. Nakararanas siya ng pagkabalisa at takot, na nagiging dahilan upang hindi siya makapagpokus.

 

Isang gabi, nagising si Martino sa gitna ng kaguluhan sa kanilang bahay. Nakita niyang nag-aaway ang mga magulang. Dahil dito, sumigaw siya at humiling na tumigil sila, tila hindi siya naririnig ng mga ito. Lasing ang kaniyang ama, at sinasaktan nito ang ina.

 

Sa mga sandaling iyon, naramdaman ni Martino ang labis na kalungkutan at kawalang-kapangyarihan, lalo na nang hindi siya mapansin ng kaniyang ina kahit na naroon siya. Nang gabing iyon, nagdasal siya at nagplano ng mga paraan upang makatulong sa kaniyang pamilya, at mapigilan ang ama sa pagbibisyo, sa pamamagitan ng kakayahan niyang maging imbisibol.

 

Samantala, isang clearing operation team naman ang pumunta sa bahay ni Jess upang ayusin ang nabaling sanga ng puno. Natutuwa siya patuloy na pagiging maayos na buhay niya, kasama ang pamilya.

 

Lingid sa kaalaman niya na ang isa sa mga tauhan niyon ay ginamit ni Luna upang dukutin si Jesrelle. Labis ang hinagpis na naidulot niyon kina Jess at Rochelle.

 

Sa pagkawala ng anak ni Jess, nagsimula ang kagustuhan niyang bumuo ng grupo ng mga kabataan upang wakasan ang mga kasamaan sa Pilipinas. Kaya habang hinahanap ang anak, natagpuan niya sina Bentong, Totong, Nixon, at Martino. Tinatawag niya itong—Mga Batang Alpha.

 

Una nilang matagumpay na misyon ay ang pagkahuli ng isang malaking sindakato ng droga, kung saan, drug dealer ang Mang Kinggoy.

 

Pangalawang misyon ay ang pagkakakulong ni Ka Oka at ang mga tauhan nito dahil sa malawak na operasyon ng illegal logging, at nagsisimula pa lamang na illegal mining.

 

Pangatlo namang misyong napagtagumpayan nila ay ang misyong tinawag nilang Misyong Tigil-Sugal. Naparusahan dahil sa kanila ang mga politiko na sangkot sa ipinagbabawal na pasugalan sa Pilipinas.

 

At ang pinakamagandang misyong nagawa nila ay ang pagkakahanap nila kay Jesrelle. Sa pinagsama-samang lakas at kapangyarihan ng mga Batang Alpha, nahuli rin ang pinuno ng bank robbery king and queen na sina Ram at Luna.

Sa ngayon, patuloy ang pakikipaglaban ng mga Batang Alpha para mamayani ang kabutihan sa bansa, sa pamumuno ni Jess.