Ang mga Laruang Sinulid ni Lola Ingrid

“Ssssh! Huwag kayong maingay. Mahimbing na ang tulog ni Mikay,” sabi ni Mildred sa kaniyang mga kalarong sina Beng at Ray-Ray. “Magbebenta ako ng mga gulay.”

 

“Nanay, anong oras ka uuwi?” tanong ni Ray-Ray.

 

“Sandali,” sabi ni Beng. “Tinatawag ka na ng lola mo, Mildred.”

 

“Naku, akin na si Mikay.”

 

“Lagot!” pananakot ng kaniyang mga kalaro. “Kurot na naman ang aabutin mo.”

 

Kumaripas ng takbo pauwi si Mildred. Naririnig na niya ang sigaw ni Lola Ingrid.

 

Isang pinong-pinong kurot ang sumalubong kay Mildred. “Hindi ba’t sinabi ko sa `yo, na huwag na huwag mong pakikialaman ang mga sinulid ko,” pagalit ni Lola Ingrid.

 

“Ginawa ko lang namang buhok ni Mikay.”

 

“O, sana nagpaalam ka at hindi mo ikinalat.”

 

“Andami mo kasing laruang sinulid, Lola Ingrid!” Ibinabalik ang mga laruan at sinulid habang nagmamaktol si Mildred.

 

“Bakit, may problema ka ba sa mga sinulid at laruan ko?”

 

Nakangiting umiling-iling si Mildred. “Ibenta natin ang iba, Lola Ingrid.”

 

Kinurot-kurot uli ng lola ang apo. “Hindi ko ibebenta ang mga koleksiyon ko.”

 

Isang araw, si Lola Ingrid ay napaos sa kasisigaw.

 

“Kanina pa ako tawag nang tawag sa `yo, Mildred! Andami ko nang laruan, pero ubos na ang sinulid.” Malaki ang problema ni Lola Ingrid.

 

“Sabi ko naman kasi sa `yo, Lola Ingrid, na magbenta na tayo ng mga laruan para may pambili ka uli ng mga sinulid.” Nakapamaywang pa si Mildred.

 

Napatayo mula sa tumba-tumba ang matanda. Kumuha ito ng maraming piraso ng laruang sinulid mula sa baul na luma. “O, paano mo ito ibebenta?”

 

“Akong bahala!” Dala-dala ang mga laruang sinulid, tumakbo si Mildred patungo sa mga kapitbahay nila.

 

“Naku, Mikay, andaming laruan ni May-May,” sabi ni Aling Doray.

 

“Ang ganda naman ng mga iyan!” Bumili ng isa si Aling Monang.

 

“Gusto ko sanang bumili, kaya lang ay wala nga kaming sasaingin,” sabi ni Aling Lagring.

 

Naisip ni Mildred na ito ay pautangin. “Basta bayaran niyo agad sa akin.”

 

Binibilang ni Mildred ang natitirang laruang sinulid nang dumating sina Ray-Ray at Beng.

 

“Bumili na kayo sa akin.”

 

“Naku, wala kaming pambili niyan,” sabay na sambit ng magkaibigan.

 

“Sige. Tulungan niyo na lang akong ilako ito sa palengke.”

 

“Ha?” Napakamot si Beng. “Baka hindi iyan mabili.”

 

“Subukan muna natin para hindi ako kurutin ni Lola Ingrid,” pakiusap ni Mildred.

 

Unang sumang-ayon si Ray-Ray. Sumunod si Beng, kaya naglakad silang magkakaakbay.

 

Sa palengke, lahat sila ay nag-aalok. “Ale, mama, bili na kayo ng mga laruang makulay at malambot.”

 

Paulit-ulit silang nag-aalok nang pasigaw hanggang atensiyon ng mga tao ay kanilang naagaw.

 

“Magkano `yan?”

 

“Ang gaganda naman!”

 

“Kayo rin ba ang naggantsilyo niyan?”

 

Andami nagtanong, pero walang bumili. Andaming lumapit, pero walang napili.

 

Pero may isang ale ang lumapit sa kanila. Postura pa lamang nito, mukhang mayaman na.

 

“Bili na kayo ng mga laruang makulay at malambot.” Si Mildred ang nang-alok.

 

“Magkano ba ang lahat ng iyan?”

 

“Lahat?” Hindi na siya naghintay ng tugon. Kaniyang binilang ang mga sinulid na laruan.

 

Tuwang-tuwa ang kaniyang mga kaibigan.

 

At habang siya ay nagbibilang, pitaka ng ale ay inilabas naman.

 

“Six hundred fifty pesos!” deklara ni Mildred, saka ngumiti pa.

 

“Wala na bang iba?”

 

Napakamot siya sa ulo. “Naku, nasa bahay pa.”

 

Isang tarheta ang iniabot sa kaniya ng ale, kasunod ang isanlibong piso. “Tawagan mo ako. Bibili pa ako ng mga laruang sinulid mo.”

 

“Talaga? Naku, maraming salamat! Matutuwa si Lola Ingrid nito.”

 

“Gumawa pa kayo ng marami kasi isa akong negosyante. Magtulungan tayo,” bilin ng ale.

 

Bumilog ang mga mata nang kaniyang kaibigan. Nais namang lumukso ang puso niya dahil sa kasiyahan.

 

“Kapag tumawag ka, papakyawin ko ang natitirang sinulid na laruan,” sabi pa ng ale. “Angkat na lang, kung puwede.”

 

“Angkat?” Napakamot siya sa ulo.

 

“Ang pag-aangkat ay isang paraan ng pagbebenta ng produkto. Kukuha ako ng mga laruang sinulid upang ibenta ko. Kapag napaubos ko, saka ko ibabalik sa iyo ang perang binawasan ng aking tubo.” Tayong dalawa ay kumitang pareho.”

 

Napapalakpak si Mildred at napangiti nang todo.

 

“Kaya gantsilyo lang nang gantsilyo.”  

 

“Naku, baka hindi na kayanin. Matanda na si Lola Ingrid. Pampalipas oras niya lang ang panggagantsilyo,” paliwanag ni Mildred.

 

“Basta tawagan mo ako.”

 

Magkahalong saya at kaba ang naramdaman ni Mildred nang ang ale ay nakalayo.

 

Hindi na nga nakurot si Mildred pag-uwi niya dahil si Lola Midred ay sobrang natuwa. Pero nang sinabi niya ang tungkol sa negosyong alok, lola niya ay napalunok. Bigla itong nangamba at nalungkot. “Nanginginig na ang mga kamay ko. Malabo na rin ang mga mata ko.”

 

“Turuan mo kami nina Ray-Ray at Beng,” masiglang sabi ni Mildred.

 

“Talaga?” Naging kasingkulay ng mga sinulid ang pisngi ni Lola Ingrid.

 

“Opo!” sabay-sabay na sagot ng magkakalaro, na dating makukulit.

 

Nang araw na iyon, sinimulan ni Lola Ingrid na turuan sina Ray-Ray, Beng, at Mildred. Mabilis silang natutong maggantsilyo ng mga laruang sinulid. 

 

Ang unang gawa ni Ray-Ray ay tinapay.

 

Ang kay Beng naman ay bulaklak na may tangkay.

 

At ang kay Mildred ay damit ni Mikay.  

 

Nagpatuloy si Lolo Ingrid sa paggawa ng mga laruang sinulid.

 

“Lola, akala ko hihinto ka na sa paggagantsilyo,” tanong ni Mildred.

 

“Lumalakas ako kapag gumagawa nito, at maraming bata ang napasaya ko.”

 

“Tama! Kagaya ko,” sabay-sabay na sabi ng magkakalaro.