Si Damian Gagamba’y maginoong binata
Iniirog niya’y kay
gandang dalaga.
Sa kaniyang tahanan,
laging dumaraan
Lumilipad-lipad sa
kaniyang harapan.
“Magandang umaga, Binibining
Langaw!”
bati ng gagamba, at
siya’y kumaway.
Umirap ang langaw, ni hindi
ngumiti
Lumayo pa agad, at nagmamadali.
Siya’y naghihintay sa may
halamanan,
Ang kasa-kasama’y mga
kaibigan--
Ang mga bulaklak, insekto
at ibon
Araw-araw sila’y
nag-aabang doon.
“Hayan na s’ya, Damian!”
ang tili ni Rosas.
“Salubungin mo na,” ang
payo ni Rosal.
“Kung puwede sana, ako’y
makalipad,
Gaya ni Bubuyog,
sasalubong agad.”
“Halika, sakay na, tayo’y
papagaspas
Saan man patungo, ika’y
iaangkas.”
Si Fe Paruparo, sa
kaniya’y lumapit.
“Isa, dal’wa… lukso!
Tatlo, apat… kapit!
Si Maya’y humuni, umawit’
nagbunyi
Si Tipaklong naman,
tumalon, ngumiti
Ang mga bulaklak ay
napapalakpak
“Galingan mo, Damian!”
ang sigaw ng lahat.
“Binibining Langaw, saan
ka pupunta?
Sasamahan kita,” alok ng
gagamba.
“Saan man patungo,
sasabayan kita.
Basta’t makilala, saka… maging nobya.”
“Mataas ang ere ng
binatang ito!
Paglipad n’ya’y peke, ‘di
ba Paruparo?
Iyong kaibigan ay may
kayabangan.
Pakisabi na lang, `wag
akong ligawan.”
Bumagal ang lipad ni Fe
Paruparo
Ang gagamba naman ay
biglang nanlumo
“Bumalik na tayo. Masakit
mabigo.”
“Huwag kang susuko. Tuloy
ang pagsuyo.”
Nalungkot ang lahat sa
balitang bitbit
Si Maya’y umawit,
kundiman ang birit
Habang iba nama’y
tahimik-- nag-iisip.
“Aha! Alam ko na!”
bulalas ni Pipit.
“Ano?” tanong nila. “Ano
ang gagawin?”
“Isasakay kita. Tayo’y
lilipad rin.”
“Wag kang magpatawa. ‘Di
iyan ang tama.
May naisip na ‘ko!” bigla
s’yang sumaya.
Pagdating ng gabi, dadalaw
si Damian
Ang dalagang langaw, nais
masilayan.
Siya’y tutulungan ng mga
kaibigan.
At isang harana ay
pinaghandaan.
Si Maya’y aawit. Sasabay
si Pipit.
At ang iba naman ay
nagpupumilit
Sabi ng tipaklong, “Kahit
‘di bibirit,
Kahit di iindak, sasama
nang pilit.”
“Sige, sumama ka, ika’y
sumuporta.
Aking panunuyo, iyong
makikita.
Pag-ibig kay Langaw,
ipagtatapat na.
Do’n sa halamanan, siya
ay isasama.”
Nang handang-handa na ang
mga kulisap,
Tahanan ni Langaw,
kanilang dinalaw.
Ang mga bitui’y
kumikislap-kislap
Ang buwan nama’y taglay
ang liwanag.
“O, dalagang liyag,”
simula ni Maya.
“Kung ika’y gising pa, sumungaw
ka sana.
Narito’y binata-- iyong
tagahanga.”
“At nais manambitan.” Si Pipit, kumanta.
Natanaw na nila ang
dalagang langaw
“Marikit na gabi, aking
binibini!
Kumusta ka ngayon?” ang kaniyang bati.
Ang dugtong pa niya'y "Aakyat ng ligaw.”
“Tatapatin kita, binatang
may sapot!
Huwag kang magtampo,
kaya’y sisimangot.
Pag-ibig sa akin, lagyan
na ng tuldok.
Hindi kita gusto.” At
ito’y pumasok.
“Sandali lang, Langaw!”
tawag ni Damian.
"Pagbigyan mo ako at ako’y
pakinggan.
Malinis ang budhi, hangaring
kay buti,
Kung magiging tayo, ‘di
ka magsisisi.”
“Hambog na lalaki, huwag
magmalaki.
‘Di kita pinili, bakit
magsisisi?
Makabubuti pa, umalis na
kayo.
Humanap ng iba, ang tangi
kong payo.”
Gagamba’y nagitla, at
parang namutla.
“Umuwi na tayo.” Si
Maya’y nagyaya.
“Walang nang pag-asa.” Si
Pipit, nagwika.
Sabi ni Tikpalong,
“Marami pang iba.”
“Hindi maaari!” kan’yang
galaiti.
“Ang ginawa niya’y masaki’t
matindi!”
Lumapit pa siya’t kumatok
sa pinto.
“Binibining Langaw, ‘di
ako susuko.”
“Kung abutan ako ng
bukang liwayway,
Iyon ay patunay, na ako’y
naghintay.
Maghihintay ako hanggang
dapithapon,
Makamit ko lamang,
matamis na tugon.”
Bumukas ang pinto’t
lumabas ang langaw
Arinola’y bitbit--
umaalingasaw.
“Huwag kang maghintay,”
galit nitong sigaw.
“Heto ang sa iyo-- ang
mapanghing sabaw!”
Galit na galit s’ya. “Langaw
na salbahe,
‘Di mo kailangang buhusan
ng ihi!”
“Makulit ka kasi,” rason
ng babae.
“Pasensiya ka na, ingat
sa pag-uwi.”
“Nang dahil sa iyong kawalanghiyaan,
Pagsuyo’y nawala, ni kapatawaran
Isinusumpa ko ang
paghihiganti
Aking tutugisin iyong
salinlahi.”
Simula nga noon, magkalabang
lubos
Binibitag niya ng
kaniyang sapot
Kaya, mga langaw, iwas na
iwas na
Sa mga gagambang
naghihiganti pa.
No comments:
Post a Comment