Ang Mansiyon

 

Ang Mansiyon

Palaging tinitingala ni Sherwin ang mansiyon, na malapit nang matapos. Gandang-ganda siya sa napakagarang bahay na iyon. Ang balita pa niya, lilipat na ang pamilyang nagmamay-ari niyon. Hiniling niya sa Diyos na sana may maging kaibigan siya sa isa sa miyembro ng pamilya.

Araw-araw nga siyang nasa harapan ng grandiyosong tahanan iyon hanggang sa makita niyang may mga nakatira na sa loob.

“Come, Sweetie, come!” Agad na pumasok ang mayamang bata, pagkatapos nitong makarga ang puti at mabalahibong aso.

Nalungkot siya nang hindi man lamang siya nginitian ng kaedad niyang lalaki nang nginitian niya ito. Pero, mas nalungkot siya nang magparinig ito sa kaniya.

“Nakakatakot lumabas, Sweetie. Maraming masasamang loob doon. Dito na lang tayo sa loob ng bakuran natin,” sabi nito nang maisara ang magarang gate na bakal.

Kinabukasan, bumalik si Sherwin sa harap ng mansiyon. Naniniwala kasi siyang mabuting tao ang kaedad niyang bata roon. Gusto niya itong maging kaibigan. Naniniwala rin siyang hindi lahat ng mayaman ay matapobre.

“Ikaw na naman?!” galit na tanong ng batang mayaman kay Sherwin paglabas nito sa gate, habang hila-hila ang alagang aso. “Siguro magnanakaw ka, ‘no? O kaya kasabwat ng kidnap-for-ransom gang? Gusto mo ipapulis kita?”

Takot na takot man si Sherwin, nagawa pa niyang sumagot nang mahinahon. “Oo, mahirap lang ang pamilya ko. Wala kaming mansiyon kagaya ninyo, pero hindi po ako masamang tao… Humahanga lang po ako sa bahay ninyo.” Tumalikod na siya upang umuwi, pero huminto siya at muling nagsalita. “Gusto lang sanang kitang maging kaibigan, kaya lang hindi pala talaga puwede. Totoo nga ang sabi ng mga magulang ko. Halos lahat ng mayayaman ay matapobre.”

Hindi na niya narinig na nagsalita ang batang mayaman. Ipinangako niyang hindi na siya pupunta roon kailanman.

Lumipas ang ilang araw, nagkasalubong sila sa kalye. Malayo naman iyon sa mansiyon, kaya wala siyang narinig na masakit na salita mula sa batang mayaman, na may kargang aso.

Pagbalik ni Sherwin, nakita niyang muli ang batang mayaman. Nakadukwang ito sa imburnal na walang takip.

“Sweetie! Sweetie, nasaan ka na? Tulungan ninyo ako,” mangiyak-ngiyak na sabi nito,

Nagtama ang mga mata nila, pero walang salitang lumabas sa mga bibig nila. Dumiretso si Sherwin ang maisip niya ang masasakit na salitang natanggap niya mula rito.

“Sweetie, nandiyan ka pa ba? Sweetie?”

Narinig ni Sherwin ang tahol ng aso. Awang-awa siya, kaya bumalik siya upang iligtas ito. Tahimik siyang bumaba sa imburnal. Paglabas niya, karga na niya si Sweetie.

“Sweetie, you’re safe! Thanks, God!” sabi ng batang mayaman. Awang-awang ito sa alagang aso, kaya hindi niya namalayang nakalayo na si Sherwin. “Salamat, Kaibigan! Ako nga pala si Richie,” sigaw nito habang sinusubukan siyang habulin. “Punta ka sa bahay bukas. Laro tayo ng Playstation.”

Kinabukasan, ipinakilala ni Richie si Sherwin sa mga magulang at ate nito. Noon niya napatunayang hindi lahat ng mayayaman ay matapobre. Napakababait ng pamilya ni Richie. Hindi niya naramdamang mahirap lamang siya. Hindi rin ipinaramdam sa kaniya ng mga ito na may pinipiling bisita sa mansiyon.

Nagtuloy-tuloy ang kanilang pagkakaibigan. Minsan, isinasama rin ni Sherwin ang kaibigan sa kanilang munting tahanan. Hindi na rin niya nakitaan si Richie ng pagiging mapag-alipusta. Kasundo nito ang mga kapatid niya at marunong gumalang sa mga magulang niya