Ang Gasera ni Vito

 

Mahilig maglibot-libot si Hippo sa mga hardin sa ilalim ng karagatan. Tuwang-tuwa siyang sumisilip-silip sa mga damong-dagat habang hinahabol niya ang sinag ng araw na sumisilip sa tubig.

 

Isang madilim, pero tahimik na gabi noon. Nagtatago ang buwan sa makakapal na ulap.

 

“Ano iyon? Pambihira!” Napansin ni Hippo ang kakaibang liwanag, na nagmumula sa kailaliman ng dagat.

 

Mabilis na lumangoy si Hippo palapit sa liwanag. Tumambad sa kaniya ang nilalang, na may makinang na mga kaliskis at mahahabang palikpik.

 

“Kakaiba ka! Ngayon lamang ako nakakita ng katulad mo,” sabi ni Hippo. “Sino ka? Saan ka patungo?”

 

Kumislap ang mababait na mata ng nilalang. Bahagya rin nitong itinaas ang gasera. Naglalabas iyon ng munting liwanag mula sa tumitibok na puso. “Ako si Vito. Tuwing nalulungkot ako, naglalakbay ako.”

 

“Ako naman si Hippo... Matanong ko lang… bakit malungkot ka ngayon?” Napansin niyang mas humina ang liwanag ng ilaw ni Vito.

 

Nahihiyang ngumiti si Vito. “Nawawalan na ako ng pag-asa. Nahihirapan na akong mamuhay sa lupa.”

 

Lalong lumamlam ang liwanag sa gasera.

 

Sandaling nag-isip si Sandy. “Maaari kitang matulungan, Kaibigan! Ipapakita ko sa iyo ang paborito kong lugar. Doon tayo magkuwentuhan!”

 

Lumangoy nang sabay sina Hippo at Vito patungo sa nagniningning na kagubatan ng mga damong-dagat. Nilaro nila ang mga makukulay na isda. Sumayaw sila kasama ang mga dikya. Nagkatawanan pa sila hanggang sa dumami ang mga bula sa kanilang paligid.

 

Sa bawat tawa at bawat mabait na salita, lalong lumiliwanag ang gasera ni Vito. Hindi nagtagal, nagningning nang husto ang pusong nasa loob niyon. Manghang-manghang nagsilapitan ang mga kauri ni Hippo.

 

Simula noon, palagi nang magkasama sina Hippo at Vito. Ang kanilang pagkakaibigan ang nagbibigay ng liwanag sa gasera. Kaya nitong tanglawan ang madidilim at malulungkot na sulok ng karagatan. Minsan, isinasama rin ni Vito si Hippo sa kalupaan.