Isang Araw nasa Siyudad si Zack

Bumuhos ang malakas na ulan. Halos wala nang masilungan ang mga hayop at insekto sa parang.

Takot na takot naman si Zack, ang batang tagak. Kaya, lumipad siya nang lumipad. Hindi niya namalayang napadpad siya sa Kamaynilaan. Doon, marami ang kaniyang nasilungan.

Sa pagsilay ng araw, si Zack ay nauhaw. Lumipad uli siya at naghanap ng tubig. Nakarating siya sa Ilog Pasig. Sumakay siya sa bahaghari. Lumagpak siya sa tubig na kulay-tsokolate.

Pagkatapos uminom ni Zack, muli siyang lumipad. Para siyang may hinahanap. Kaya lang, napagod ang kaniyang mga pakpak. Sa basurang nakatambak siya lumapag at umapak.

“Ganito pala sa siyudad,” natutuwang sabi ni Zack. “Kakaiba! Kay ganda!” Sa kaniyang tuwa, lumublob siya tubig na parang sirena. Nang siya ay umahon, ang mukha niya ay may nakabalumbon. Muntikan pa siyang mawalan ng hininga dahil sa plastic bag na sumakal sa kaniya.

“Pambihira,” nakangiti pang sabi pa niya. Saka isang tumpok ng halamang nakalutang ang kaniyang nakita. Sumakay siya. Gusto niyang malaman kung ano ang meron pa sa dulo ng ilog na mahaba.

Bumilog ang kaniyang mga tuka at halos lumuwa ang mga mata. Natanaw niya ang sementadong talon sa mga gilid ng ilog. Napansin niya ang mga dambuhalang lata, na naglalabas ng maiitim na ulap. “Wow! Wala nito sa parang,” bulalas niya.

“Ang ganda!” Napalukso pa siya nang isang bata ang nakita niya. Nagsaboy ito ng basura. Naghabulan ang mga plastic, bote, papel, at iba pa sa ibabaw ng tubig. Tuwang-tuwa niyang inabangan kung alin ang mauuna.

Pero, hindi na niya nakita dahil napansin niya ang isang mama. Inis na inis siya. Kasi may nabingwit siyang tabla. Maluha-luha si Zack sa katatawa. Pero nagtataka siya. “Ano kaya ang hinuhuli niya?”

Mula sa halamang lumulutang, lumipat si Zack. Sa ibabaw ng barge, siya umapak. Inabangan niya ang mamimingwit. “Bakit kasi ito nagagalit?”

Ilang minuto ang lumipas, pumisik-pisik sa bingwit ang isdang maliit.

“A, isda pala ang kaniyang hinuhuli,” sabi ni Zack. Pumalakpak siya sa galak.

 Nagalit naman ang lalaki. Itinapon pabalik ang isdang nahuli.

Nalungkot si Zack. “Bakit kay liit ng mga isda sa ilog na malawak?” Dumukwang siya sa tubig, ngunit wala siyang nasilip. “Hindi katulad sa aking pinaggalingan, may mga isda sa mga katubigan.”

Malungkot na lumipad si Zack. Dumapo siya sa may gilid ng kung saan may mga basurang nakatambak. Nagpalipat-lipat siya, nang biglang sa lusak siya bumagsak. Nalubog sa mabaho at itim na burak ang kaniyang mga binti. At natilamsikan din ang balahibo niyang puti.

 “Tulong! Tulong!” sigaw niya. Kumawag-kawag pa siya, pero wala man lang tumulong sa kaniya.

Sinikap niyang makaalpas sa putik. Buong higpit siyang kumapit sa lubid na nakatali sa malapit. Hingal na hingal siya roon habang nakaapak. “Kay baho naman!” reklamo ni Zack. Kumawag-kawag pa siya para tumalsik ang mga putik.

“Kay baho naman pala ng putik dito!” Iniling-iling niya ang kaniyang ulo. Saka dumukwang sa tubig upang manalamin. “Wala na ba akong paningin?” nangangambang tanong niya. Hindi kasi niya nakita ang kaniyang mukha.

“Waaaah! Ayaw ko na rito sa siyudad!” sigaw ni Zack, saka mabilis na lumipad. Bumalik siya sa parang. “Kay sarap pa ring tumira sa tunay kong tahanan.”