Sa aking paglalakad-lakad, nadaanan ko ang abandonadong bahay na ito. Hindi ko maiwasang maalala ang dati naming tahanan, na malayo sa sentro at mga kapitbahay. Hindi ko masisisi ang pamilyang dating nananahan dito dahil sa buhay, dumarating talaga ang mga sitwasyong kailangang umalis, iwanan ang tahanan. Walang pamilya ang nagtayo ng tahanan upang iwanan lamang ito sa bandang huli. May malaking rason kung bakit ang bahay na ito ay isa na lamang alaala. Awang-awa ako sa bahay na ganito, ngunit nagpapasalamat ako dahil sa bawat paglisan ay may patutunguhan.
Binalikan ko ang bahay na ito, kinabukasan. Masama man ang
panahon, pero hindi nito ako napigilan.
Takot ako noon sa ulan dahil tuwing umuulan, hindi ko alam
kung paano ko pipigilan ang pagtulo nito sa aming bubungan. Kung ano-anong
pansahod ang iaabang, ngunit balewala lang.
Inakyat ko ang bahay na ito sa kabila ang karupukan nito.
Isang anay na lamang ang pipirmi ay babagsak na ito. Subalit sa kagustuhan kong
balikan ang nakaraan, inakyat ko pa rin ito upang magpatila na rin ng ulam.
Bakas sa bahay na ito ang masayang alaala ng nakaraan. Hindi
naikakailang nagkaroon ng masasayang salusalo at kuwentuhan sa bahaging ito.
Marahil dito sila namamalagi kapag araw. Dito kumakain. Nagkukuwentuhan. Sa
likod ko naman ay isang malaking kuwarto, na ang sahig ay kawayan din.
Sigurado akong malamig dito sa gabi, at mapresko naman sa
umaga at hapon. Subalit sa kalagayan nito ngayon, alaala na lamang ito sa
dating pamilyang minsang nagsama-sama rito.
No comments:
Post a Comment