Hindi
na namin narinig ang boses ni Val. Ang hula ko ay pumasok na siya sa kanyang
kotse upang umalis na.
“Kung
masusundan lang sana natin siya,” bulong ko kay Lianne. “…kaso… paano?”
“Huwag
na, please, Hector. Hayaan na muna natin siya. Uwi muna tayo sa probinsiya
niyo… hayaan na natin ang pulisya ang maglutas nito.”
“No,
Lianne. May kutob ako. May itinatago siya sa bahay nila.” Napasandal ako sa may
unahang gulong ng sasakyang pinatataguan naming. Yakap ko pa rin si Lianne.
Ilang
minuto na kaming naghihintay na marinig ang pag-andar ng sasakyan ni Val. Hindi
kami agad doon makakatayo at makakaalis dahil tiyak ay makikita niya kami.
Walang
ano-ano, tumarak sa braso ko ang syringe, na hawak niya kanina.
Napasigaw
na lamang si Lianne. Ako naman ay napatingin na lamang kay Val, habang
dinaramdam ang sakit ng biglaang pagtarak niyon sa braso ko.
Hindi
na rin nakakilos si Lianne dahil mabilis na naitutok sa amin ang calibre .45,
habang unti-unti nang dumidilim ang paningin ko. Bago ako tuluyang nawalan ng
malay, naririnig ko ang iyak niya at ang mala-demonyong tawa ni Val.
“Hayaan
mo na si Lianne, Val…” pagmamakaawa ko. “Wala siyang kasalanan sa’yo…”
No comments:
Post a Comment