BlurRed: Piyok

Andaming gawain sa school. Hindi kami nakapag-usap ni Riz tungkol sa nangyari kahapon, although apologetic ako sa kanya, all throughout the day.

Hapon na nang makakuha ako ng tiyempo. Nakaupo kami sa bench sa may ilalim ng malilim na kapunuan.

"Inalala ko kagabi ang mga pinagdaanan natin..." simula ko. Medyo, nangapa ako ng isusunod kong sasabihin. Umubo muna ako nang bahagya. "Naalala mo ba noong hinarana kita sa park?" Pinilit kong ngumiti para mapangiti ko siya. Pero, tiningnan niya lang ako. Nagbaba uli siya ng tingin. Hindi ko na alam ang gagawin.

Ilang minuto rin kaming tahimik, nang naisipan kong tumayo. Naalala ko ang gitara. Sana pala ay dinala ko. Dagli naman akong nakaisip ng 'da move'.

"It's amazing how you can speak right to my heart..." Nagsimula akong um-acapella.
"Without saying a word you can light up the dark... Try as I may I could never explain... What I hear when you don't say a thing..." Alam kong nakikinig si Riz, kahit nakatalikod ako. At, nang humarap ako, tama ang hinuha ko. Nagpatuloy ako sa pagkanta, kaya lang pumiyok ako pagdating sa 'face' ng linyang "The smile on your face..."

Pumulanghit ng tawa si Riz. Grabe ang pagyugyog ng mga balikat niya. Effective ang drama ko. Panalo!

Nilapitan ko siya at niyakap. "Sorry."

Hinampas-hampas niya muna ako sa dibdib, bago mahigpit akong niyakap. "Sorry rin. Hindi ko pala kaya."

"Don't be sorry. Ako dapat ang humihingi sa'yo ng tawad," sabi ko. Bumitiw na kami sa pagkakayakap. Magkatabi na kami sa bench. Hawak ko ang kamay niya, habang nakasandal ang ulo hiya sa balikat ko.

"I realized na immaturity ang ikinilos ko..."

"No! It's normal. Kalimutan na natin 'yun."

Hindi na siya nagsalita. Matagal naming ninamnam ang mga sandaling iyon.

"Tutuloy ka pa rin ba sa Aklan?" tanong ni Riz. Mahinahon, ngunit may nadama akong lungkot sa tinig niya. Tila sinasabi niyang huwag na akong tumuloy.

Hindi agad ako nakasagot.

"Malulungkot ka kapag umalis ako..." Hindi ko alam kung tama ang sagot ko.

Nakita kong pinahiran ni Riz ang mata niya. Then, tumayo na siya at hinila na ako pauwi. Tahimik kang naglakad palayo doon. Alam kong masakit sa kanya iyon, ngunit desidido na ako. May kung anong bagay kasi ang nagsasabi sa puso at utak ko na makipag-closure kay Dindee. Ang gagawin kong iyon ay para rin sa amin ni Riz.