The Noble Family

Sa isang grandiyosong hapag-kainan, tahimik na naghahapunan ang mag-anak. Ang padre de pamilya ay patingin-tingin sa kanyang panganay na anak, na tila may nais sabihin. Nakaugalian nilang magpapamilya na hindi pagtatalunan ang isang bagay o isyu sa harap ng pagkain o sa oras ng kainan. Kaya, pagkatapos mag-dessert, bumuntong-hininga si Mayor Ben. At, nagbukas ng usapan. "I don't like to argue with you, Carlo, but... please, think about it again. Filing of candidacy is one week to go. Kung hindi ka tatakbo, maaaring maputol ang ating kapangyarihan sa bayang ito."

Sumulyap lang ang 25-anyos na binata, na si Carlo, sa kanyang ama at ipinagpatuloy ang pagkain.

"That's right, son!" sang-ayon ni Representative Cathy. "Ikaw na ang susunod na mayor. Your sister is not qualified yet."

Tiningnan ni Carlo sa mga mata ang ina, gayundin ang kapatid niyang si Brenda. Gaya niya, alam niyang napipilitan lamang ito sa pagsunod sa lahat ng mga kagustuhan at dikta ng kanilang mga magulang, katulad ng pagtakbo niya bilang konsehal ng bayan.

"Kuya, noong una... ayaw kong tumakbo, but later on I realized na wala namang masama kung susubukan ko..." litanya ng kanyang nakababatang kapatid. "We are family. Mom and Dad are being elected by our constituents dahil kilala nila tayo bilang nagmamahalan at nagkakaisang pamilya. Saksi rin tayo sa kanilang public service... Give it a try, Kuya."

Muling yumuko si Carlo. Tila nabingi siya nang maalala niya ang sinabi ng isang lalaki noong isang gabi, habang naglalakad siya sa kalsada.  "Noong nakaraang eleksiyon, binoto ko si Mayor dahil sabi niya, bibigyan niya ng libreng edukasyon ang mga tao, lalo na ang mga mahihirap. Nagkamali ako. Wala na akong tiwala sa kanila." Hiniwa-hiwa niya ang leche flan sa platito, hanggang sa magkandadurog-durog ito.

"Anak? Please, don't let us down..." pakiusap uli ng alkalde. This time, mas nagsusumamo na siya.

Kumislap ang mga mata ni Carlo, ngunit ayaw niya itong pakawalan. "Dad... Mom... Brenda, I thank you for this. Your eagerness to serve the people is undeniably great. Nakita ko ang mga nagawa niyo sa ating bayan... Mom, you're a competent congresswoman. Dad, you, too, has led this city into a progressive one. Brenda, I know, if you win, you will be a good leader, like our parents..."

Dahil sa tinuran ni Carlo, napangiti at animo'y nakasilip ng pag-asa ang tatlong miyembro ng pamilya.

"Is it mean, yes?" Excited si Mayor.

"Dad, when you told me to take up PolSci, nine years ago... I did. Mom, when you asked me help you in your charity works and activities, I did. But have you tell me to do what I want? Have you asked me what I really want to do? Hindi. Hindi niyo ako tinanong o tinatanong. Hindi niyo ako hinayaang gawin ang gusto kong gawin..." Noon din ay pumatak ang mga luhang kanina pa nagbabadya.

Natahimik sandali ang pamilya. Napayuko ang mag-asawa. Awang-awa naman si Brenda sa kanyang kapatid.

"Yes, you are different from other politicians. Maybe, you take less from the people's fund, but it is still a form of corruption... Sampalin niyo na ako ngayon. Okay lang po..."

"No, anak... We can't do that..." Her mother came to him and embraced him from the back. "That's how dirty the politics is, anak. Kung hindi naman iyon gagawin, hindi kami o tayo mananatili sa puwesto. Ang mahalaga, nakakatulong tayo sa kanila..."

"Carlo, hindi mo dapat isinasaksak sa utak mo ang ganyang bagay..." ani Mayor.

"My grade school teacher once told me, How honest you are with yourself directly impacts your ability to produce great results. I have lived those words. Tama po siya. If you think your deeds are good enough as public service... well, it's your perception."

Kumurba ang mga kilay ni Mayor Ben.

"Excuse me," paalam ni Brenda. Hindi niya kinakaya ang usaping ito.

"Saan ka pupunta?" tanong ng kuya.

"I have to ponder all these things." Tumalikod na siya, pero muling humarap. "I'll support you, Kuya. Whatever your decision, I know it is the best one..." Then, she left.

"As I said, ayaw kung mauwi ito sa mainit na argumento. Let me ask you. I want a honest and final answer..."

Naghintay si Carlo.

"Tatakbo ka ba o hindi?"

"Hindi! Honest and final answer," mabilis at matigas na sagot ni Carlo. Then, he stood up and tried to leave.

"Come back here!" Napalakas ang pagkakabigkas niyon ng ama.

Natigilan si Carlo. Nagulat naman ang ina.

"Beat me, Dad, for being suwail... But I just want to be honest. I hate politics. I hate it because it's dirty. I don't need a power to help the people. I can help our constituents, even if... I am just a... a teacher." Hindi humarap si Carlo sa mga magulang, ngunit alam niyang naulinigan nila ang gusto niya sa buhay.

"Anak?" Gumaralgal ang boses ng ina.

"Idiot! What are you talking about?" Nagmura pa ang kanyang ama.

"I know right. I am idiot..."

Niyakap ng ina si Carlo. "No, Carlo... You are not..." Tuluyan nang pinakawalan ng mag-ina ang kanilang mga luha, sa kabila ng katigasan ng puso ng mayor.

"Why didn't you tell us, anak?"

"You're too busy... You wouldn't care if I tell you, because para sa inyo, mabuti kayong mga magulang..."  Kumawala sa ina si Carlo. "Akala ninyo, sapat na, na mapag-aral kami magkapatid sa magandang paaralan. Mapakain. Madamitan... O, yes, you are both responsible parents, but your family is just a decoration. A political propaganda."

Isang malakas na sampal ang dumapo sa kanang pisngi ni Carlo.
"I'm sorry..." sambit ng ina, pagkatapos ng kalahating minuto.

Sapo-sapo ang pisngi at nakayuko, muling pumatak ang mga luha ni Carlo sa mamahaling sahig ng kanilang dining area. Hindi niya naramdaman ang pisikal na sakit, dahil mas naramdaman niya ang kawalang-halaga niya bilang anak. "I value our family so much, Mommy, but you, two of you, did not. That's why I hate politics." Hindi siya nagtaas ng boses. Mataas pa rin ang respeto niya sa kanyang mga magulang. Iyon ang isa sa mga kinalakhan niya sa kanyang pamilya.

Ang ama ay iiling-iling sa kanyang kinauupuan. Hinagod-hagod rin niya ang kanyang dibdib.

"I value teachers. I admire my former teachers, thus I wanted to be like them. Sana..."

"Bakit, anak?"

"Sila ang tunay na nagsasakripisyo para sa ating bayan, sa ating mga kabataan. They are the real public servants, who are the most neglected ones nowadays. Pero, hindi na bale. Ang mahalaga, they love what they are doing..."

"Is that what you want to do?" mahinahong tanong ng ina.

Nagtinginan silang mag-ina. Magkasabay din nilang sinulyapan si Mayor Ben.

"Opo... I'm sorry." Tumalikod na siya.

Bago nakalayo si Carlo, tinawag siya ng kanyang ama. Wala siyang dahilan upang hindi tumigil at humarap. Napakababa kasi ng kanyang boses. "You're free now..."

Bumalik si Carlo at niyakap ang ama. "Thank you, Dad! Thank you!"

"Welcome, anak!" Pumatak na rin ang mga luha sa kanyang mga mata. " Tomorrow, your Mom and I will withdraw our candicacy. We will no longer running for any position. Brenda, for sure, will be glad to do so..."

Niyakap ng ama ang kanyang mag-ina.

"Why Dad?"

"Because... politics is dirty. Your teacher is right. I have never been honesty for the past 4 decades... And most of all, we will support your candidacy..."

Biglang kumawala si Carlo.

"No, I'm kidding! We will support your studies and later, your profession--- the noblest of all." Ngumiti siya.

"Alam mo bang frustrated teacher iyang Daddy mo? Pasaway kasi."

"Wee!?"

"Oo nga! Di ba, Ben?"

"Yes!" Tumawa siya.

Nagtawanan silang tatlo.

Sumungaw si Brenda. "Nakaka-proud namang maging miyembro ng Noble Family na ito!"

"Yes, anak! Ang pamilya ang tunay na kayamanan, lakas at kapangyarihan... Halika ka nga dito," malambing na yaya ng ama kay Brenda. At, buong pagmamahal niyang niyakap ang kanyang pamilya.