Neo

          Mula sa loob ng tahanan ni EF19 ay tanaw niya ang pagsabog ng malaking bahagi ng mundong kanyang kinalakhan. Hindi niya maiwasang maluha sa nakita. Mahigit sampung taon na rin siyang nasa himpapawid, kaya naisip niyang iyon na ang panahon upang bumalik sa mapanganib na lugar ng kanyang tinakasan.

          Lumunok siya ng pulang tabletas  bago nagsuot ng kulay na pilak na kasuotan at muli niya itong pinagmasdan mula sa malaking monitor. Isang tahimik, mausok at wasak na lugar ang nakikita niya. Bumagsak ang mga balikat niya, kasabay ang pagtulo muli ng kanyang mga luha. “O, Diyos ko! Patawarin mo ang Pilipinas..” sambit niya.

          Pinaharurot ni EF19 ang kanyang tahanan  patungo sa kanyang bayang minahal mahigit tatlong dekada. Tumigil siya 1000 kilometro ang layo mula sa kalupaan. Sapat ang layo niya upang matanaw niya ang mga wasak na tahanan, ari-arian, inprastraktura at agrikultura. Wala siyang nakikitang gumagalaw na tao o hayop. Naisip niya ang kanyang mga kamag-anak na nag-aruga sa kanya at nag-aral. Hiniling niya sa Panginoon na sana ay buhay pa sila. Kung hindi man, tatanggapin niya na lamang sapagkat matitigas ang kanilang mga ulo. Kung nagtiwala lamang sila sa kanyang kakayahan disin sana’y may hininga pa sila hanggang ngayon.

          Muli niyang pinaandar ang kanyang hugis-mangkok na sasakyan upang makita pa ang ibang bahagi ng Pilipinas. Wala na ngang buhay sa kanyang bansa. Nagmistulang kinaingin ang kanyang lupang sinilangan. Nasisiguro siyang bago pa ito sumabog ay talagang sirang-sira na ito. Hindi niya sinisisi ang teroristang nagtanim ng bombing X13aR. Mas sinisisi niya ang mga kapwa niya Pilipino na hindi pinahalagahan ang bawat nilalang sa mundo. Naging ganid sila sa yaman at kasiyahan. Nalimutan nilang pangalagaan ang kalikasan.

         Desidido siyang bumaba sa kalupaan at magdala ng isang mahalagang bagay pabalik sa kanyang paraiso. Kaya, inikot niya ang Pilipinas upang humanap ng patag na lugar na paglalandingan ng kanyang sasakyan.

         Sa loob ng madilim na kuweba, may dalawang pusong pumipintig.

         “Araay!” bulalas ng babae sa kuweba. “Langgam ka!”

          Hindi nag-aksaya ng oras si EF19. Bumaba siya sa kanyang tahanan. Tanging ang nilunok na tabletas ang kanyang sandata sa posibleng kapahamakan. Namulat siya sa takot dahil sa kasamaan ng mga tao pero ngayon ang takot na iyon ay naglaho. Ang mga nakahandusay na bangkay na natanaw niya kanina ay patunay na hindi na siya kailanman masasaktan ng kanyang kapwa. Nais lamang niyang mag-uwi ng isang bagay na maaari niyang mapag-aralan at maging bagong obra maestra.

          Hindi lamang niya maihakbang ang kanyang mga paa. Kahit saan kasi siya bumaling ay hindi kaaya-aya ang kanyang nakikita. Matindi ang pagkawasak ng Pilipinas. Hindi niya kanyang buuin. Hindi niya lubos maisip kung makakaya niyang tumulong upang magkaroong muli ng panibagong buhay ang kanyang pinagmulan.

           Napangiti siya nang sumagi sa utak niya ang babaeng unang nagpatibok ng kanyang puso. Alam naman niyang kailanman ay hindi na niya makikita ang dating kasintahan. Gayunpaman, umaasa siyang makakaisip siya ng paraan upang magkaroon ng bagong tao sa kalupaan na siyang magmamahal sa mga nilikha ng Diyos. At kapag nangyari iyon, muli siyang babalik dito at makikipamuhay kasama niya.

           Sinipat niya ang kanyang orasan. Dalawang oras lamang ang epekto ng pulang tabletas. Isang oras na lang ang maaari niyang itagal sa lupa. Kapag lumampas siya, maaari niyang ikamatay.

           Isang ingay ng pagpupunyagi  at paggamit ng lakas ang narinig sa loob ng kuweba samantalang si EF19 ay palapit sa kuweba.

          Tumakbo siya palapit doon nang may nakita siyang parang kamay. Nalaglag pa ang mga malalaking bato na nakaharang sa kuweba.

          “May tao ba diyan?” pasigaw na tanong ni EF19.

          “Tulong! Tulungan niyo ako!’’ sagot ng babae.

           Mabilis at isa-isang binuhat ni EF19 ang mga bato. Maya-maya, lumabas ang buntis na babae.

           “Salamat! Maraming salamat..” Nanghina ang babae at bumagsak.

           Maagap na nasalo ni EF19 ang buntis. Sinikap niyang mabuhat ito sa kabila ng mabigat nitong timbang. Bente minutos na lamang ang nalalabi. Kailangan na niyang makapasok sa sasakyan. Hindi niya maaaring iwanan ang babae. Para sa kanya, siya ang katuparan ng kanyang pangarap.

           Gabutil ng monggo ang mga pawis ni EF19 nang maipasok niya ang buntis sa kanyang M80K. Tatlong minuto pa, bago tuluyan siyang mawalan ng hininga. Ang babae ay agaw-buhay na kaya nagmamadali niyang kinuha ang isang silver box sa kanyang cold storage. Mula doon ay nilabas niya ang isang injection.

            “God bless you. Hindi ako sigurado… pero, sana tumalab ito sa’yo..” Marahan niyang itinurok ang hiringgilya sa braso ng babae at marahan ding idiniin upang masalin sa katawan niya ang dilaw na likidong maaaring magpanumbalik ng kanyang natitirang lakas at hininga. Pagkatapos ay sinilip niya ang kanyang relo. Tinantiya niya ang pag-eepekto ng gamot.

            Isang oras ang lumipas. Halos mawalan na siya ng pag-asa, kaya naman nagdesisyon na siyang bumalik sa kalawakan. Pinindot niya ang ‘Self-Flight’ button at inilapat niya ang kanyang likod sa kanyang pulang swivel chair. Kasabay ng pagpinid ng kanyang mga mata upang matulog at magpahinga ay ang pag-asam na sana ay umepekto ang gamot sa katawan ng buntis.

            “Kung sino ka man… maraming salamat!” Isang mahinang boses ang gumising kay EF19 mula sa pagkakahimbing.

            Pareho silang nagulat nang umikot ang swivel chair ni EF19.

           “Huwag kang matakot!” Tumayo na si EF19. “Tao rin akong katulad mo. Salamat at buhay ka. Ako nga pala si EF19. Ikaw? Anong pangalan mo?”

           Tiningnan muna ng babae si EF19 mula mukha hanggang paa. “Katulad ka rin ba nila?” May nginig ang boses niya.

           Mariing umiling si EF19. Lumamlam ang kanyang mga mata. Tapos, bumalik siya sa swivel chair. Hindi siya humarap sa babae. “Sampung taon na akong nakalutang sa kalawakan… Walang kasama. Walang kausap… Sa sasakyang panghimpapawid na ito ako nakahanap ng kaligtasan at buhay. Iniwan ko ang mga kamag-anak kong nagpalaki sa akin pagkatapos nilang tanggalan ako ng tiwala sa sarili. Pero, heto ako ngayon… Buhay. Nakaligtas. At patuloy na mamumuhay hanggang kunin ako ng Panginoon… Ikaw, bakit ka kaya binuhay ng Diyos?” Humarap na siya sa buntis at nakita niyang namimilipit siya sa sakit.

           “Manganganak na yata ako! Ang sakit!”

           Kagyat na kumilos si EF19. Nabuhat niya agad ang babae patungo sa mahabang mesang stainless. Parang bihasa siya sa ganung sitwasyon. Hindi siya kakitaan ng pagkataranta. Alam niya rin ang mga gagawin at mga bagay na ihahanda. Hindi niya ininda ang pagsigaw at pag-iyak ng babae habang inihahanda niya ang mga kakailanganin.

            “Magtiwala ka sa akin, kaibigan. Isa akong siyentipiko. Ang Panginoon ang gumagabay sa akin…” litany ni EF19. Nakita naman niyang kumalma ang babae. “Wala nang buhay ang Pilipinas nating mahal. Kung paano ka man napdpad sa kuweba at kung paano kita natagpuan doon, ituring na natin na biyaya Niya. At… itong anak mo… biyaya siya ng Maykapal. Kaya, pakiusap… manalig ka sa Kanya. Pagkatiwalaan mo ako…”

            Isang mahabang pagtangis ang naganap. Punong-puno ng pighati ang pag-impit ng babae. Kuyom-kuyom niya ang kanyang mga kamao. Pinipilit niyang itago ang sakit na nararamdaman habang humihilab ang tiyan.

            “Sige na, kaibigan… Gusto kong mabuhay kami.”

            Walang inaksayang sandali si EF19. Kalmado at maingat niyang isinagawa ang pagpapaanak. Ginawa niya itong painless, gamit ang isang gamot na kanyang na-formulate ilang taon na ang lumipas.

            Pagkatapos ng kalahating oras, narinig nilang dalawa ang uha ng isang sanggol.

            “Lalaki ang iyong anak.” masayang pagbabalita ni EF19. Itinaas pa niya ito upang makita ng ina na puspos ng kaligayahan. “Maaari ko ba siyang tawaging Neo?”

            “Oo! Salamat, EF19! Ituring o na siyang anak mula ngayon. Bahala ka na sa kanya.” Nanghihina na ang babae.

            Inilapag niya muna ang sanggol sa tabi ng ina at dali-daling hinalungkat ang isang salaming kabinet. “ Hindi ka mamamatay… Hindi.”

             “Maligaya na ako sa pagsilang ni Neo…”

              “Ito… Nguyain mo ito.” Isinubo ni EF19 ang isang itim na tabletas sa babae. “Iyan ang magbabalik ng iyong lakas.. Dali… nguyain mo. Dali!”

              Tumalima ang babae. Nang malunok, kinuha ni EF19 ang sanggol at nilinisan. Pagkatapos, muli niyang itinabi sa ina--- na unti-unti nang nanunumbalik ang sigla.

              Pinagmasdan ni EF19 ang bata. Ngumiti ito sa kanya; tila nagpapasalamat at nagbubunyi. Nasilayan niya rin ang kislap sa mga mata ng babae. Noon niya lamang napansin ang taglay niyang kagandahan. Nabighani siya. Nais niyang hagkan ang mapupula niyang mga labi at hawakan ang kanyang mapuputing daliri. Pinigil lamang niya ang kanyang sarili.

              “May langgam…” bulalas ni EF19. Nakita niyang gumagapang ang itim na langgam sa may braso ni Neo. “May kakambal siyang langgam?’’

              Natawa ang babae. “Hindi… Isa iyan sa mga kumagat sa akin doon sa kuweba.”

              Natawa na rin si EF19 habang maingat na kinuha ang langgam. “Makakasama natin siya dito mula ngayon.”  Kumuha siya ng isang garapon at maingat na nilapag doon ang langgam.

              Hinagkan naman ng ina ang noo ni Neo—ang bagong pag-asa ng Pilipinas.