Redondo: Isanglibo

Kahit parang nakasara na ang mga talukap ng mata ko, pumasok pa rin ako. Unang araw at unang Lunes kasi ng Disyembre. Inspired ako, lalo na’t natanggap ako bilang regular performer sa MusicStram Bar. Estudyante pa lang ako ay kumikita na. Kagabi ay binayaran agad ako. Isanglibong piso sa tatlong kanta. Saang kalsada ko mapupulot ang ganung halaga? Bose slang ang puhunan.

Sa sobrang tuwa ko habang ikinukuwento ko kay Gio, narinig ito ng mga kaklase ko.

“Weeh, di nga?!” si Nico. Lumapit pa nga siya sa amin. Sumunod si Rafael.

“Oo nga. Mukha ba akong sinungaling?”

“Hoy, wait a minute, mga boylets..ano ‘yang narinig ko?” Si Romeo naman ang lumapit. Nakiumpok na rin sa amin. Natanaw ko rin si Riz na gusto na ring makisali.

“Ito daw si Red ay musikero na! Pa-canton ka naman dyan.” Si Rafael naman ang bumanat.

“Yun lang ba ang kailangan para maniwala kayo sa akin?”

“Oo!” chorus pa yata sina Roma, Rafael at Nico. Naghiyawan din ang iba pa naming classmate.

“Yun lang pala, e.” Kinuha ko sa wallet ko ang P500 at iniabot ko kay Rafael. “O, ayan! Bili na ng gusto niyo.”

Para akong performer, pinalakpakan kasi nila ako nang nasa kamay na ni Rafael ang pera.

Nakakatuwa!

At habang nagre-recess kami, lumapit ako kay Mam Dina.

“Mam, makakatulong na po ako ngayon sa kapatid ko.” bulongi ko, pagkatapos kong umupo sa harap niya.

Tiningnan muna ako ni Mam. Ngumiti. “Totoo ba?”

Tumango ako. Tapos, maingat kong iniabot sa kanya ang limang daang piso. Ayaw kung Makita iyon ng mga kaklase ko.

“Salamat, Red! Congrats sa’yo!

Nginitian ko siya bago ako tumayo.

Sobrang saya ko ngayong araw. Napasaya ko ang mga kaklase ko. Nakatulong pa ako kay Mam Dina at sa aking magiging kapatid.

Natuwa din si Daddy sa ginawa ko. Pero, si Mommy…hindi! Hindi siya nag-comment nang sabihin ko iyon sa kanya. Nasiyahan din naman siya sa pagkatanggap sa akin bilang musician sa bar, pero naramdaman kong bigla siyang nalungkot nang mabanggit ko si Mam Dina.

Nag-sorry ako pagkalipas ng kalahating oras. Okay lang daw. Pero, parang hindi.

“Hayaan mo na. Pasasaan ba’t matatnggap din ng Mommy mo ang nangyari.” alo sa akin ni Dindee.