Sa school kanina, naghanap ako ng chance para nakausap si
Riz. Nahirapan ako. Kung hindi pa ako nag-excuse nang lumabas siya para mag-toilet,
hindi ko pa makakausap.
Sa correigdor kami nagpang-abot.
“Riz, salamat nga pala sa sulat mo kahapon. Sorry, hindi ko nasagot..” medyo
nahihiya pa akong tingnan siya sa mata.
Ganun din siya.
Umiwas siya ng tingin at akmang aalis na. “Okay lang. Walang anuman.”
“Ah, Riz..?”
Tiningnan na niya ako. Nagtagpo ang aming mga mata.
“Sorry din..” sabi ko.
“Saan?”
“Sorry kasi..” tinuro ko siya at ang sarili ko. Hindi ko kasi
masabi.
“Okay lang. I know masaya ka na sa kanya. Keep it strong. Don’t hurt
her. I’m happy for you.” Then, she extends her arm for a shakehands.
Nakipagkamay ako sa kanya.
“Friends?” tanong pa niya.
Tumango ako habang nakatitig sa maluha-luha nyang mga mata.
The, she walks away. Naiwan akong nakatayo habang tinatanaw siyang lumalakad
pabalik sa aming classroom.
Nalungkot akong bigla. “I’m sorry, Riz.” Bulong ko. Gustong
umagos ng mga luha ko.
No comments:
Post a Comment