Ano Ako? #2

Ano ako?

Hindi ko alam kung paano ako isinilang. Namulat na lang ako na namumuhay akong nakadikit sa tipyas ng niyog. Umulan man o umaraw ay hindi ako natitinag doon. Ilang beses na nga akong pinutulan ng mga paa at kamay ng mga taong walang-awa sa katulad ko, ngunit patuloy pa ring sumisibol ang mga bahagi ng katawan ko.

Masaya akong namumuhay sa kagubatan. Maligaya ako araw man at gabi na ang mga ibon, mababangis na hayop, insekto o kulisap ang mga kasama ko. Kuntento na ako sa buhay na meron ako. 

Ngunit isang araw, isang masamang-loob ang bumunot sa aking pagkakakapit sa puno ng niyog. Hindi ko alam kung bakit sa taas ng aking tahanan ay nakita at naakyat niya pa ako.

Pagkatapos niya akong makuha, naramdaman kong nanikip ang dibdib ko. Tapos, umagos ang puting dugo ko nang tagain niya ang mga paa at kamay ko. Lumiit ako. Ang sakit-sakit!

Ang sama ng taong ito! Ngumisi pa habang sinipat-sipat ako. 

‘Tapos, hindi lang pala ako ang nag-iisang nilalang na nilapastangan niya. Marami kami. Nalaman ko dahil inihagis niya ako sa isang makina. Parang robot iyon. Umaandar kami. Lumalayo kami sa gubat na aking kinagisnan. Nag-iiyakan na nga ang ibang kasamahan ko. Kawawa ang ibang matanda. Kulubot na nga, pinutulan pa ng mga paa at kamay. Ang iba naman, inalisan ng lupa sa paa. Halos lahat kami ay hindi na makahinga.

Sabi ko nga sa mga kasamahan ko na huwag silang mag-alala. Makakaligtas kami sa mga parusang iyon. 

Paggising ko, itinayo ako sa isang maliit na paso. Nilupaan ang mga paa ko. Inunat-unat pa ang mga kamay ko. Unti-unti na akong nakakahinga. Magic! May magic ang lupa. May kakaibang oxygen na naibibigay sa akin.

Nang luminga-linga ako. Nakita ko ang mga kasamahan ko. Nakatayo din sila sa mga paso. Nakangiti silang lahat. Kaya ngumiti rin ako. 

Maya-maya pa, dumating ang masamang-loob na nagpahirap sa amin. May kasama siya.

"Honey, look at them. Aren't they beautiful?"

"They are! Great! Ang gaganda nila. Nadagdagan na naman ang koleksiyon mo dito sa garden natin. "

Wow, ha! Pagkatapos kaming pahirapan, pupurihin pa kami. Well, okay naman ngayon ang buhay ko. Time will come, matutuhan ko rin ang nakaapak sa lupa. Nakaka-miss lang manirahan sa tipyas ng niyog.

Ano ako?