Si Jess at ang mga Batang Alpha -- Jess #3

“Sir, kami ang pinadala ng kompanya para i-clear ang nabaling sanga ng puno ninyo,” pakilala ng lalaki na nasa late 20’s ang edad. “Sila naman ang kasamahan ko.”

 

“Nice! Mabuti naman, mabilis ang inyong action,” sabi ni Jess. “Sige, pasok kayo. Ituturo ko sa inyo ang aayusin ninyo.”

 

“Guys, sumunod na lang kayo, ha. Ibaba na ninyo ang mga gamit,” utos ng lider ng clearing operation team, saka sumunod ito sa kaniya.

 

Pagkatapos, mabigyan ng instruction ni Jess ang leader ng team, iniwan na niya ito. Nakasalubong pa niya ang dalawang kasamahan nito. Nginitian niya ang mga ito.

 

“Daddy, papasok na ako!” salubong sa kaniya ni Jesrelle.

 

“That’s great! Mag-aral ka nang mabuti, ha?”

 

“Yes, Dad!”

 

Napansin niya ang hawak na laruan ni Jesrelle. “Ihahatid mo ba siya?” tanong niya sa asawa.

 

“May school service siya.” Nakangiting sagot ni Rochelle habang hawak nito ang trolley bag ng kanilang anak. “Parating na iyon.”

 

“Oh, nice for him!” Hinalikan niya ang pisngi ng anak. “Take care, Jesrelle.”

 

Tumango at ngumiti lang ito.

 

“Favorite superhero mo pala si Superman?” tanong niya habang nakatingin sa laruang hawak ng anak.

 

Tiningnan ni Jesrelle ang laruan, saka inabot sa ama. “Opo! Gusto kong maging katulad niya, Daddy.”

 

“Talaga?”

 

Muling tumango at ngumiti ang anak.

 

“Sige... pero mag-aral ka nang mabuti. At iwanan mo na muna ito rito. Puwede ba iyon?”

 

Mabilis na binawi ni Jesrelle ang laruan mula sa kamay ni Jess. “No! He’s going to come with me!” Kumurba ang mga kilay nito, saka medyo humaba ang mga labi.

 

“I’m sorry... Pero hindi ba magagalit si Teacher kapag nagdala ka ng toy sa classroom?”

 

“No!” medyo galit nitong tugon, saka niyakap ang laruan.

 

Bago pa siya nakapagsalitang muli, narinig na nila ang busina ng school service ni Jesrelle.

 

“Mommy, nandiyan na po si Kuya Fred,” sabi ni Jesrelle, sabay takbo patungo roon.

 

“Careful, ‘Nak,” sabi ni Rochelle.

 

Nagkatinginan silang mag-asawa. “Masasanay rin ako kay Jesrelle.”

 

Nginitian siya ng maybahay, saka nito sinundan ang kanilang anak.

 

Sinundan naman niya ng tingin ang asawa. Natutuwa siya dahil masiglang kumakaway si Jesrelle. Hindi niya lang alam kung pati siya ay kinakawayan. Pero kumaway na rin siya, habang pinipilit ngumiti.

 

Pabalik na si Rochelle mula sa may gate, nang mapansin niyang nakatingin sa kanila ang tatlong lalaki. Pakiwari niya, kanina pa umusyuso ang mga ito. At nang tingnan niya nang masama ang mga ito, saka nagsikilos ang mga ito.

 

Inakbayan niya ang asawa nang pabalik na sila sa loob ng bahay.

 

“Namulat si Jesrelle na wala ka, kaya sana maunawaan mo siya,” sabi ng kaniyang asawa.

 

“Oo, Rochelle, uunawain ko siya. Babawi ako.”

 

“Salamat!”

 

Pinisil niya nang bahagya ang balikat ng asawa. “Ako ang dapat na magpasalamat sa ‘yo kasi sa kabila ng ginawa ko, pinili mo pa rin akong makasama. Ipinaglaban mo ako sa pamilya mo.”

 

Nakaupo na siya upang mag-almusal nang magsalita si Rochelle. “Ang pagmamahal ko kay Jesrelle ang dahilan ng pagtanggap ko sa ‘yo. Ayaw kong lumaki siyang walang ama.”

 

“Salamat, Rochelle. Mahal na mahal ko kayo, kaya bumalik ako.”

 

“Huwag mo nang sisirain uli ang pamilya natin, Jess. Ipangako mo.”

 

Tumango siya, at nginitian ang asawa. “Pangako.”

 

“At patunayan mo sa pamilya ko na kaya mo kaming alagaan, ipaglaban, at protektahan.”

 

“Yes, of course, I will. Sana lang din, itigil na nila ang pagmamata nila sa akin at panghuhusga. Oo, nagkasala ako. Naligaw ng landas, pero heto na uli ako ngayon.”

 

“You can’t blame them, Jess. Sa tindi ng sakit na idinulot mo sa akin, hindi mo maiaalis sa kanila ang magalit sa ‘yo.”

 

“Kaya nga sana mapatawad na rin nila ako. I don’t expect it now, pero sana gradually… maramdaman kong okey na sila sa akin.”

 

“Hayaan na lang muna natin silang maghilom ang sugat sa kanilang puso. Time heals. Ang mahalaga ngayon ay si Jesrelle.”

 

“Oo, I will be his Superman, Rochelle,” masaya niyang sambit. Para siyang nasa alapaap sa mga sandaling iyon.

 

 

----------

 

 

Tila nakangiti ang puso ni Jess habang nagmamaneho patungo sa bankong kaniyang pinapasukan. Ilang araw na rin siyang nalulunod sa kaligayahan dahil nabuo na niya ang kaniyang pamilya.

 

Sa kalagitnaan ng trapiko, tumawag si Luna.

 

“Miss na kita, Jess. Kailan mo ako dadalawin sa unit ko?” maharot nitong sabi.

 

“Tantanan mo na ako, Luna. Hinding-hindi na mauulit ang namagitan sa akin. Huwag mong sirain ang pamilyang binuo ko.”

 

Ibababa na sana niya ang tawag, pero mabilis na nakatugon si Luna. Minura-mura muna siya nito. “Ako dapat ang nasa puwesto ni Rochelle! Tayo dapat ang may anak.”

 

“Stop it! Wala ka nang lugar sa buhay ko.” Pagkasabi niyon, pinatayan na niya ng tawag si Luna. Nag-off na rin siya ng cell phone. Saka pinakalma niya ang sarili. Muli niyang binalikan ang pag-alala sa mukha ni Jesrelle. Parang nakita niya ito mula sa rearview mirror. Naglalaro ito sa backseat.

 

“Daddy, I want to be like him!” sabi ni Jesrelle. Itinaas pa nito ang laruang Superman.

 

Napangiti na lamang siya.

 

Nginitian at binati niya ang dalawang security guard na naka-duty sa bankong pinapasukan niya. Binati niya rin ang mga katrabaho niya sa loob bago siya dumiretso sa opisina niya.

 

Hindi pa nagtatagal, kumatok at pumasok si Luna. “Good morning, Jess, my dear!”

 

Gusto niyang bulwayan ito, pero nang nakita niyang inaabot nito sa kaniya ang cordless telephone, kumambiyo siya.

 

“A call for you,” walang siglang sabi ni Luna, saka nanatiling nakatayo sa harap ng table niya.

 

Sinenyasan niya ito na lumabas na, pero sinenyasan din siya nito na hinihintay nito ang telepono.

 

Wala siyang nagawa kundi kausapin ang nasa kabilang linya.

 

Nagulat si Luna nang bigla siyang natuwa sa magandang balita, kaya lalo itong nakinig at naghintay.

 

“Thank you very much, Sir! Bye!” aniya bago ibinaba ang telepono, at iabot kay Luna.

 

“What is it, Jess?” usisa nito.

 

“It’s none of your business, Luna. Go back to your work.”

 

Nagpanting ang tainga ni Luna. Minura siya nito, saka dinuro. “Magsisisi ka, Jess!”

 

Ngumisi lang siya. Hindi siya natakot dahil alam niyang tama ang ginagawa niya. Nasaktan na naman niya ang damdamin nito. Pero, sa tingin niya, deserve nitong saktan niya dahil ayaw pa nitong itigil ang kahibangan sa kaniya.

 

Nangako siya kay Rochelle, kaya kailangan niyang tuparin iyon. Napagtanto niyang walang tukso na makakatalo sa pagmamahal sa pamilya.