Si Jess at ang mga Batang Alpha -- Bentong #1

 “Kinggoy, may naghahanap na naman sa ‘yo!”

 

Dinig ni Bentong ang sigaw ng kaniyang ina, na noon ay nasa labas ng bakuran nila, lalo na’t malapit lang ang salamin sa bintana.

 

“Sino ang naghahanap?” sigaw rin ng kaniyang ama, na ang hula niya ay nakasalampak na naman sa sofa.

 

Dumungaw uli si Bentong upang kilalanin ang naghahanap sa ama. Pamilyar ang mukha niyon, pero hindi niya alam ang pangalan. Palagi nitong hinahanap ang kaniyang ama.

 

“Si Aztech daw siya.”

 

Lalong lumakas ang kutob ni Bentong na may milagrong ginagawa ang kaniyang ama.

 

“Papasukin mo na!” bulyaw pa ni Kinggoy sa asawa.

 

Minadali naman ni Bentong ang paglalagay ng wax sa kaniyang buhok, saka isinukbit niya ang kaniyang pulang backpack. At dahan-dahan siyang nagbukas ng pintuan. Nais niyang marinig ang usapan ng dalawa. Subalit wala siyang naririnig. Kaya bumaba na siya.

 

Hindi na nagulat ang kaniyang ama, gayundin ang lalaking payat na bisita nito. Sa halip, napansin pa nito ang kaniyang buhok. “Adik ka ba? Bakit ganyan ang ayos ng buhok mo?”

 

Tiningnan niya si Aztech. Nais niyang sabihing ‘Mas mukhang adik pa nga itong bisita mo,’ pero hindi niya sinabi. Sa halip ay pinatumba niya ang kaniyang buhok. Nawala ang mga tusok-tusok na kinorte niya kaniya. “Buhok lang naman ito, ‘Tay. Paano niyo po nasabing adik ako?” magalang niyang tugon.

 

“Nagtatanong ka pa?! Sampalin kita, e. Iyan ba ang natututuhan mo sa eskuwela?”

 

Yumuko at umiling na lang siya.

 

“Ayusin mo ang buhay mo! Mag-aral ka nang mabuti nang hindi ka matulad sa mga tambay riyan sa kalye.”

 

“Opo. Papasok na po ako.” Tahimik siyang lumapit sa may pintuan. “May pangarap ako sa buhay, ‘Tay, hindi kaya ng iba riyan.”

 

“May gusto kang ipakahulugan, Bentong?”

 

“Wala po, ‘Tay. Kako, pangarap kong maging pulis para mahuli ko ang mga drug lords, drug dealers, at drug users.” Makahulugan siyang tumingin sa dalawa bago siya tuluyang tumalikod.  

 

“O, Bentong, bakit ngayon ka lang lumabas. Mahuhuli ka na sa klase mo,” pansing-bati ng kaniyang ina nang magkita sila sa labas.

 

“Hindi, `Nay… Within three minutes, nasa school na ako. Bye po!” Pagkasabi niyon, parang naiwan ang kaluluwa ni Bentong nang humarurot siya ng takbo.

 

“Uy, Bentong, mag-ingat ka!” pahabol ng ina.

 

 ------

 

“Good morning, Sir Balingheto!” bati ng mga kaklase niya.

 

“Good morning, Sir Balinheto!” bati ni Bentong sa kaniyang adviser. Sakto ang dating niya, kaya lang pinagtinginan siya ng mga kaklase.

 

“Nice hairdo, Ruben!” sabi ng guro. “Next time, blue naman o kaya green.

 

Hindi niya sigurado kong pinupuri siya nito o ano. Basta dumiretso na lang siya sa kaniyang silya.

 

“Mukha kang anime character,” sabi ng katabi niyang si Joshua, na matalik niyang kaibigan.

 

Nginitian niya lang ito.

 

“Hindi… Para siyang si Astro Boy, kaya lang pula ang buhok niya,” sabi naman ng isa pa niyang katabi— si Lorraine. “Ang cute!”

 

Napatingin siya kay Lorraine, na agad namang nagliko ng tingin. Pero nakita niyang ngumiti ito, kaya lumabay ang beloy, habang nagkukulay-rosas ang mga pisngi. Lalo tuloy siyang humanga rito.

 

“Uy, sino ang cute? Si Astro Boy, si Bentong, o ako?” biro ni Joshua kay Lorraine.

 

“Si Astro Boy, siyempre. Alangan namang ikaw!” pagtataray ni Lorraine.

 

“Ah, akala ko si Bentong.”

 

“The three of you, will you please define speed?”

 

Natigalgal sila nang marinig nila ang malakas na tanong na iyon ng kaniyang Science teacher-slash-adviser.

 

Umayos sila nang upo.

 

Nangatal ang tuhod ni Joshua, at hindi makatingin kay Sir Balingheto.

 

Napadukot si Lorraine sa bag niya upang kunin ang Science notebook niya.

 

“Ikaw, Ruben, define speed,” untag ng guro.

 

Kung gaano siya kabilis nakarating sa school, ganoon din siya kabilis tumayo. “Sir, iyan po ba ang lesson natin ngayon?”

 

“Hindi. Tinatanong ko lang sa inyo, lalo na sa ‘yo.”

 

“Why, Sir?”

 

“Nakita kita kahapon… Nilampasan mo ang motorsiklo ko. Ang bilis mong tumakbo! Pambihira ka.”

 

Nagkarooon ng bulong-bulungan sa silid-aralan habang lumalapit si Sir Balingheto sa kaniya. “Now, tell me, what is the definition of speed.”

 

“Speed is the ration between distance and time,” sagot niya bago pa nakalapit sa kaniya ang guro. Tuwang-tuwa siya sa kaniyang sarili dahil napakikinabangan niya ang mga nababasa niya.

 

Tumigil sandali si Sir Balingheto upang tingnan siya sa mga mata. “You’re right, Ruben! Very good! Hindi ka lang basta atleta, mahusay ka rin sa akademiko.”

 

“Thank you, Sir.” Umupo na siya, saka lamang rumehistro sa pandinig niya ang malakas na palakpakan ng mga kaklase niya.

 

“Ang galing mo talaga, Bespren!” sabi ni Joshua. Niyugyog pa nito ang likod niya.

 

“You saved me, Ruben. You’re my hero now!” sabi naman ni Lorraine.

 

Hindi niya alam kung paano siya tutugon. Basta ang alam niya, kinikilig na naman siya, lalo na’t nakatingin ito sa kaniya, at nahawakan sa braso niya.

 

“Class, you listen to me,” sabi ni Sir Balingheto nang makabalik na ito sa harapan. Hinintay nitong umayos ng upo at tumahimik ang klase. “We are in 2028 now, class. We are experiencing various calamities. We are facing chaos. All of us are prone to crimes. We are not safe anywhere, anytime. However, I would like to reiterate to you what I always advocate— the importance of education. Please, kids… you are still the hope of our nation. Pursue your education. Refrain from doing evil deeds. If all of us are doing good, our world will be the safest planet in the universe to live on. Thus, whatever happens around us, choose to be good. Be a hero by doing good things in your own special way.” Tiningnan siya nito. “Ruben, you have an extraordinary skill. Use it in a good way.”

 

Tumango-tango siya. Ipinangako niya sa kaniyang sarili na itutuloy niya ang ginawa niya kagabi.

 

Ipinagpatuloy naman ni Sir Balingheto ang pag-inspire sa mga estudyante. Inisa-isa nitong banggitin ang mga kaklase ni Bentong. Lihim siyang humanga sa kaniyang gurong tagapayo. Hindi lang ito mahusay sa larangan, kundi may puso at malasakit sa mga kabataan. Nauunawaan niya ang mensaheng inihahatid nito sa kanila.

 

“Even, you, Joshua, you might be a hero if you choose to. Your jolly attitude will help your colleagues in some ways. Continue being you, without compromising your academic performances,” puri ng kanilang guro sa katabi niya.

 

Tinapik-tapik niya ang likod ni Joshua habang nakayuko ito— mangiyak-ngiyak. “You’re my hero, Joshua. Napapasaya mo ako palagi,” bulong niya sa bespren.