Paulit-ulit

Paulit-ulit tayong sinasalanta ng mga bagyo. Paulit-ulit din tayong binabaha, pero hindi pa rin tayo natututo. Paulit-ulit pa rin tayong nakakalimot.

 

Tuwing masasalanta tayo ng kalamidad, gaya ng bagyo at baha, nabubuhay ang bayanihan. Naglalabasan ang mga pilantropo, gayundin ang mga trapo. Namimigay sila ng ayuda habang nakatutok ang camera. Siyempre, naiibasan ang pighati ng mga biktima. Ang nakakalungkot, alam nating lahat na ang mga iyon ay pansamantala.

 

Hindi rin naman matatawaran ang kabayanihan ang mga rescuers sa pagsalba sa mga buhay ng ating mga kababayan. Kahit sarili nila ay nalalagay rin sa kapahamakan. At ang sarili nilang pamilya ay kanilang iniwan para lang sa pagsaklolo sa mga lubos na naapektuhan.

 

Hindi mawawala ang mga panawagan ng pagbabago. Babaha ng mga adbokasiya tungkol sa pagmamahal at pangangalaga sa kalikasan. Subalit ang masaklap na katotohanan ay mabilis nating makalimutan ang ugat ng mga dinaranas nating pagbaha.

 

Paulit-ulit na lang!

 

Paulit-ulit na naman tayong magpuputol ng mga kahoy. Ni hindi nga tayo nagtanim.

 

Paulit-ulit pa rin ang isyu tungkol sa pagmimina. Ni hindi nga mapatigil ang quarrying.

 

At ang basura!? Numero itong problema. Wala tayong disiplina sa pagtatapon ng mga basura. Paulit-ulit nang sinasabi na mag-recycle, mag-reuse, at mag-reduce, ngunit paulit-ulit pa rin nating isinasawalambahala ang panawagang ito.

 

Uulitin ko… Paulit-ulit man tayong humingi ng saklolo, tumanggap ng ayuda, o managawan ng pagbabago, kung nakalimutan nating gampanan ang tungkulin natin sa kalikasan, ay paulit-ulit tayong babahain.

 

Hanggang paulit-ulit nating isinasabuhay ng mga maling gawain, paulit-ulit tayong daraing tuwing darating ang bagyo.