Si Jess at ang mga Batang Alpha -- Jess #1

 "Welcome back, Brother Jess!" bati sa kaniya ng matandang pastor. Nakipagkamay pa ito sa kaniya.

Nahihiyang siyang ngumiti, kaya ang asawang si Rochelle na lang ang nginitian niya. At ginulo-gulo pa niya buhok ng pitong taong gulang na anak.

"God loves you, Jess. That's why He showed you the path back to His house of worship," tila pabulong na lamang ang dinig niya sa tinuran ng pastor, pero malinaw na malinaw niya itong naulinig.

Mula sa pagbati ng pastor hanggang sa pagbati sa kaniya ng mga dating kapanalig, kinainisan niya. Nais niyang magsisi kung bakit sumama pa siyang magsimba. Kung hindi nga lamang siya nangakong magbalik-loob, hinding-hindi siya babalik sa simbahang iyon na walang ginawa sa buhay niya kundi diktahan siya ng mga nararapat gawin.

Umupo ang mag-anak sa pinakaunahang upuan. Labag man sa kalooban ni Jess, pinilit na lamang niyang tanggalin ang kaba sa kaniyang dibdib. Inaasahan na niyang pariringgan na naman siya ni Pastor Noel. Tiyak siyang ikatutunaw niya iyon kapag binanggit nito ang pangangaliwa niya kay Rochelle.

"Brother Jess, mabuti naman at nakabalik ka," sabi ng kapatiran nilang matanda na nasa kanilang likuran. "Makapangyarihan talaga ang panalangin."

Tumango-tango lamang si Jess upang ikubli ang pagkairita.

Ramdam naman niya ang kasiyahang nadarama ni Rochelle sa mga oras na iyon. Limang taon rin kasi halos silang nagkahiwalay dahil mas pinili niya na makisama sa ibang babae, na kinakalaunan ay pinindiho rin siya.

Tiningnan niya si Rochelle. Nagtama ang kanilang mga paningin. Nginitian niya ang kaniyang maybahay. "Salamat sa pagtanggap mo akin." Naisaisip niya lamang.

Nagkamali si Jess. Hindi naman kasi siya pinasaringan ng kanilang pastor. Malayo ang teksto sa kaniyang kasalanang nagawa. Sa unang pagkakataon, noon lamang siya hindi naghinanakit kay Pastor Noel. Naipangako nga niya sa sarili na iiwasan na niya, sa susunod na Linggo, ang mayamot kapag kinukumusta siya ng mga co-members ng church. Tutal, hindi na siya inuusig ng mga ito. Natutuwa lamang marahil ang mga ito sa kaniyang pagbabalik sa pamilya at sa pagsimba.

Masayang nananghalian ang mag-anak sa isang pambatang fastfood chain. Noon niya lamang nadama ang labis na kasiyahan. Ang makita ang anak at asawa na masayang-masaya ay hindi kailanman matutumbasan ng anomang halaga.

"Daddy, Daddy, sabi po ni Mommy, nasa ibang bansa ka raw lagi po. Maganda po ba roon?" tanong ng bibong-bibong si Jesrelle.

Tinanggal muna niya ng tissue ang spaghetti sauce sa labi ng anak. "Hindi maganda roon, anak." Malungkot na tumingin ang ama kay Rochelle.

"Hindi ka na po babalik doon?"

Umiling lang si Jess at pinilit na ngumiti.

"Yehey! Hindi na babalik si Daddy sa abroad!" Nagtaas pa ng mga kamay ang bata habang sinasabi ang mga ito. Pinagtinginan tuloy sila ng ibang kumakain doon.

"Sige na, Jesrelle, tapusin mo ang kinakain mo," malambing na utos ng ina upang tumigil na ang anak.

Lalo namang naragdagan ang paniniwala ni Jess na unti-unti na niyang mabubuo ang kaniyang nawasak na pamilya. Alam niyang lubusan na siyang napatawad ni Rochelle. Kaunting panahon na lamang ay maghihilom na ang sugat sa puso ng kaniyang asawa.

Paglabas nila sa fastfood chain, isang matandang lalaking pulubi ang sumalubong at naglahad ng palad sa kanila. Kapansin-pansin ang karatulang nakasabit sa leeg nito. Anito'y "Malapit na ang pagdating Niyang muli. Magbigay ka na sa pulubi." Agad namang dumukot ng singkuwenta si Rochelle sa wallet at ibinigay nito sa pulubi.

"Salamat po!" anang pulubi at kagyat namang lumayo.

"Jess, nabasa mo ba ang placard sa leeg ng pulubi kanina?" tanong ni Rochelle sa nagmamanehong asawa.

"Oo. Nakakapanghilakbot nga, e."

"Huh? Bakit? Hindi naman dapat katakutan ang second coming, a."

Hindi na kumibo si Jess. Alam niyang mapapalayo na naman ang usapan nila, gaya ng mga dati. Nag-concentrate na lamang siya sa pagmamaneho, hanggang sa makauwi sila.

"Jesrelle, brush your teeth now, then go to your room and sleep," utos ni Rochelle, saka sumalampak sa sofa.

Hindi tumalima ang anak. Hindi yata nito narinig dahil abala ito sa paglalaro ng laruan na galing sa fastfood chain.

Mabilis na nagpakaama si Jess "Come, Jes. Samahan kita." Sumama naman agad ang anak. Nagpakarga pa.

Pagbalik ng mag-ama sa sala, humihilik na si Rochelle. "Wait lang, Jes," ani Jess sa anak. Kinuha niya ang remote control ng telebisyon.

Hindi agad napatay ni Jess ang TV. "Walang himala! Ang himala ay nasa puso ng tao... Ang himala ay nasa puso nating lahat!" Iyan ang eksenang naka-play sa TV. Matagal na niyang naririnig ang sikat na linyang iyon, pero ngayon niya lamang napanood.

Nang matapos ang eksenang iyon, saka lamang pinatay ni Jess ang telebisyon at iniakyat si Jesrelle. Tinabihan niya ang anak sa pagtulog. Muli, naramdaman niya ang ligayang hindi nabibili saanman. Naisip niya ang linyang iyon ni Nora Aunor sa pelikula. Aniya, tama siya, walang himala. Hindi himala ang nangyari sa buhay niya at buhay nilang mag-anak. Kagustuhan niya iyon. Kagustuhan ng puso niya na ipagpalit ang asawa. Mas pinili niya ang likong daan, kaya kabiguan ang kaniyang kinasadlakan. Ngayon, ang puso niya ang muling gagamitin upang buuin ang kaniyang winasak na tahanan. Nagpapasalamat siya sa Diyos dahil hindi pa huli ang lahat.

Madilim pa nang maalimpungatan si Jess dahil sa cell phone ring.

"Hello, Ram?" mahinang sagot ni Jess sa tumawag.

"Sa'n ka? Tuloy ba tayo mamaya? Matagal na nating plano 'yon," sabi ng nasa kabilang linya.

"Kayo na lang... Hindi na ako puwede."

Malakas na tawa ang narinig ni Jess. Inilayo niya nga ang cell phone sa kaniyang tainga. "Putang ina! Mukha yatang tinamaan ka ng himala!" Tumawa na naman ang kaibigan ni Jess. "Kailan pa, P're?"

Sarkastiko ang dating niyon kay Jess, pero sanay na siya kay Ram. Isa pa, kailangan niyang magpakatatag, kung nais niya ng mabuting pagbabago sa buhay nilang mag-anak. Ngayon pa ba siya magpapadala sa sutsot ng demonyo? "Walang himala, Pare. Change has come. Ito na ang tamang panahon."

Lalong pumulanghit ng tawa si Ram. "Puta! Ang sarap mong murahin! Drama mo, gago! Sige na, sumama ka na. May ipapakilala ako sa 'yo. Hanep, P're ang katawan!"

Si Jess naman ang natawa. "Pass ako, P're. Unahin ko muna ang mag-ina ko. It's been five years since inabandona ko ang sarili kong pamilya. It's time siguro na ayusin ko na ang buhay ko, Ram… Pare... Pasensiya na."

Tatlong segundong natahimik ang magkabilang linya.

"A, sige, P're. Notify mo lang ako kung kailan."

Malungkot na masayang ibinaba ni Jess ang kaniyang cell phone, pagkuwa'y tiningnan niya ang nahihimbing na anak. Maingat niyang hinawi ang buhok ni Jesrelle na tumatabon sa mga mata nito. "I love you, Anak. Sorry sa nagawa ko sa inyo ni Mommy. Babawi ako sa inyo. Pangako ko," bulong niya.

Sa ikalawang linggo ng kanilang muling pagsama-sama, sinikap ni Jess na maging mabuting kabiyak at ama sa kaniyang anak. Umuwi siya nang maaga mula sa kaniyang trabaho. Nagluluto siya ng pagkain. Hinaharap rin niya ang anak sa mga paggawa ng mga takdang aralin at proyekto sa paaralan. Sinisigurado niyang masaya ang kaniyang asawa at anak bago matulog.