Si Jess at ang mga Batang Alpha -- Jess #2

 Sa opisina, nilayuan ni Jess ang mga negatibong bagay na makakasira sa kaniyang pangarap na matatag na pamilya.

Iniwasan niya si Luna, na matagal nang nahuhumaling sa kaniya. Ipinakikita rin niya sa mga kaopisina na naiinis siya, kapag tinutukso silang dalawa.

"Sir, pinatatanong po ni Ma’am Luna, kung puwede siyang makisabay sa 'yo pag-uwi mamaya," tanong ng janitress kay Jess.

Mabilis munang sinulyapan ni Jess ang bank teller. Nagkasalubong ang tingin nila. Nakita pa niyang inililis nito ang palda upang ipakita ang mapuputing hita. "Hindi."

"Opo, Sir!"

Hindi na sinundan ng tingin ni Jess ang janitress, kaya hindi na niya alam ang sumunod na nangyari, ngunit batid niyang nagpupuyos na naman ang damdamin ni Luna.

Nakorner ni Luna si Jess, bago nag-uwian. "Hello, lover boy!" Animo'y GRO na umupo ito sa mesa ng manager. Inililis nito ang palda. "Can I have a ride with you tonight?"

"Wala ka na ba talagang respeto sa sarili mo, ha, Luna?" Mataas ang tono niya. Sapat iyon upang mapansin sila ng mga kaopisina.

"Respeto? Hindi ba't hindi mo rin iyon alam?" Tumayo na si Luna. Lumayo nang kaunti, saka muling hinarap si Jess. "Shut your mouth, Honey... Masyado ka namang seryoso. Bakit, may himala bang nangyari sa 'yo?"

Hindi nakasagot si Jess nang marinig ang himala. Ayaw niyang pag-usapan ang salitang iyon. Pagmamahal sa pamilya ang ugat ng kaniyang pagbabago.

"Or should I say..." patuloy ni Luna, "may sakit ka na." Nakalapit na ito kay Jess. "Nakakahawa ba? You're so pathetic. My gosh!" pabulong nitong tanong, bago paseksing lumayo sa boss.

Nakita ni Jess ang mga reaksiyon ng mga kaopisina niya. Alam niyang nagtatawanan ang puso ng mga ito. Ayaw lamang ipakita sa kaniya. Alam niyang naging tampulan siya noon ng usapan. Hindi lingid sa kanila ang buhay niya, subalit wala siyang magagawa.

"Hello, Daddy!" masayang salubong ni Jesrelle sa ama.

"Hello, Jesrelle. How's your school?" anang ama, pagkatapos pupugin ng halik ang anak.

"Okey lang po, Dad. Kanina ko lang po nasabi kay Teacher na umuwi na po kayo at ayaw niyo na po sa ibang bansa."

Natawa na lamang si Jess. Nagkatinginan silang mag-asawa.

"Hindi na tayo iiwan ng Daddy mo. `Di ba, Daddy?" makahulugang tanong ni Rochelle.

"Oh, yes. Hinding-hindi na tayo magkakahiwalay." Kinarga na ni Jess ang anak paakyat.

Mabilis na nalampasan ni Jess ang pagkailang kay Rochelle. Nanumbalik na ang dati nilang malambing na pagtrato sa isa't isa. Nasasabi na ni Jess sa asawa ang mga salitang 'I love you,' bago matulog o kahit bago siya umalis sa bahay.

"Thank you, Chelle," pabulong na sambit ni Jess sa asawa.

"For what?"

"For the forgiveness," pakli ni Jess. Binalot niya si Rochelle sa kaniyang mga braso.

"It's easy to forgive, but it's hard to forget."

"Huwag kang mag-alala... Minsan na akong nalunod sa kasalanan at alam kung inilubog lamang ako niyon. Ngayong nakaahon na ako, hindi-hindi ko na hahayaang gumuho ang tahanan natin."

"Salamat naman kung gano'n, Jess. Matagal kong inasam ang sandaling ito... Matagal kong hiningi sa Diyos ang himala, na sana ay matauhan ka. Hindi nga Niya ako binigo... Thank you, Lord!"

Mas mahigpit na niyakap ni Jess ang asawa. Matagal nilang dinama ang pag-ibig nila sa isa't isa.

Maya-maya, narinig nila ang kulog —sunod-sunod na kulog at manaka-nakang pagkidlat. Lumiliwanag ang kuwarto nila.

"Jess, puntahan ko lang si Jesrelle. Baka matakot sa kulog at kidlat kapag nagising," ani Rochelle. "Matulog ka na. Okey lang ako. Kapag nakatulog ako sa kuwarto ni Jesrelle, huwag mo na akong gisingin."

"Sige."

"May low pressure kasi, sabi sa balita."

"A, kaya pala... Good night! I love you!"

"Good night and I love you!"

Pag-alis ng asawa, hindi na dinalaw ng antok si Jess. Inalala na lamang niya ang magagandang nangyari nitong mga huling araw. Masaya siya sa lubusang pagkaayos ng tahanan nila.

Bumagsak ang malakas na ulan. May hangin pa itong kasama.

Bumangon si Jess para sumilip sa bintana. Naisip niyang walang bagyo ang sisira sa pagmamahal niya sa kaniyang pamilya.

Pinagmasdan niya ang paligid. Masasabi niyang malakas ang hangin dahil ang puno na nasa tapat ng bintana ng kuwarto ni Jesrelle ay waring iwinawasiwas. Bigla tuloy siyang natakot para sa kaniyang mag-ina. Kaya nagdesisyon siyang puntahan ang mag-ina. Pero bago siya nakapihit patalikod, gumuhit ang liwanag mula sa kalawakan patungo sa punong kaniyang tinanaw kani-kanina lamang. "Oh, God, please don't!" sigaw niya. Gayunpaman, tumama ang kidlat sa malaking sanga. Alam niyang babagsak iyon sa sliding window. Bugso ng damdamin ang tumulak sa kaniya na puntahan ang kabilang kuwarto.

Nakahinga siya nang maluwag pagpasok niya. Mahimbing pa rin ang anak niya. Nakatulog na rin ang asawa. Lumapit siya sa bintana at sinuri ang lagay ng sanga ng puno, na tinamaan ng kidlat.

"Rochelle, bangon! Dali!" tarantang sigaw ni Jess. Nakita niyang unti-unting yumuyuko ang malaking sanga na nasugatan ng kidlat. "Rochelle, ilabas mo si Jesrelle. Dali!"

"Bakit?" Gulantang man, ginising niya ang anak.

"Ang sanga, babagsak dito!".

Mabilis na nabuhat ni Rochelle si Jesrelle. "Jess, umalis ka na riyan!" sigaw naman nito nang nakalabas na sa kuwarto.

Napako ang tingin ni Jess sa sanga. Tila nais niyang protektahan ang salamin ng bintana.

Kitang-kita naman ni Rochelle ang mabilis na pagyuko niyon, na maaaring ikasugat ng asawa.

Isang pang kidlat ang bumaba, kaya lumiwanag ang paligid. Tanaw na tanaw ni Rochelle ang tuluyang pagkakapigtas ng sanga at tatama iyon sa bintana.

"Jess!"

"Stop!" tanging nasambit ni Jess, bago niya nagawang iharang ang kaniyang braso sa kaniyang ulo.

Ilang segundo ang lumipas, natauhan si Jess. Nanlaki naman ang mga mata ng asawa sa nakita. "Oh, my God, Jess! Thank God!"

Hindi na nakatulog ang mag-asawa dahil sa pangyayaring iyon. Samantalang ang kanilang anak ay walang kaalam-alam. Hindi naniniwala si Jess na may kakayahan siyang pigilan ang paggalaw ng mga bagay na gaya ng paniniwala ni Rochelle. Aniya'y nagkataon lamang.

"Kitang-kita ko, Jess. Kitang-kita ko ang biglang pagtigil ng sanga sa pagtama sa salamin nang sabihin mong stop," giit ni Rochelle.

"Matulog na nga tayo. Kung ano-ano ang iniisip mo. Hindi naman ako Diyos para gawin iyon. Nagkataon lang."

"It's up to you... Basta ako~" Natigil ang pagsasalita ni Rochelle dahil dumampi na ang mga labi ni Jess sa pisngi niya.

"Good mornight!"

Nagkatawanan na lang sila.

"Papasok ka pa rin ba bukas?"

"Oo. May bagyo, sa wala, may pasok kami."

"E, paano ang mga naputol na sanga? Maghanap na lang siguro ako bukas ng magliligpit at mag-aayos."

Hindi kumibo si Jess. Natahimik na rin si Rochelle. Ang hangin at ulan ay huminto na.