Maghintay at Mag-abang

Kung buhay mo’y tila walang ningning.

At naglaho ang kislap ng mga bituin.

Tumingala sa langit, huwag maninimdim

Pagkat kahit ang buwan sa gabing madilim

Ay nagniningning, nagtataglay ng sining

Ang araw kung sumikat, lulubog man din

At sa bawat dilim, may liwanag na darating.

 

Kung kabiguan ay madalas mong mapala

At animo’y kay layo ng mga tala,

Huwag kang malumbay at mangamba

Pagkat parang bituin ang pag-asa,

Kahit hindi mo ito mahawakan at makita,

Alam mong nandoon ito—hinihintay ka.

Lumipad at tagumpay ay abutin na

Sa dako paroon, ika’y pumaimbulog pa.

 

Kung labis na kalungkutan, ika’y napipirat

Tinik ng rosas tinutusok ang iyong balat

Kaya sa puso mo’y nag-iiwan ng sugat,

Huwag kang titigil sa iyong pangarap

Dahil ang pag-asa ay parang bulaklak;

Kailangan itong alagaan upang mamukadkad.

Gumawa ng munting hardin, na humahalimuyak.

 

Tandaan na kapag lipos na ang kahirapan,

Siguradong malapit na ang kaginhawahan

Habang bata pa’y, magpunla ng kasipagan

Tiyak hindi ito mawawalan ng kabuluhan

Bulaklak at bunga’y siguradong makakamtam

Kaya patuloy na maghintay at mag-abang

Pagkat palaging nakatunghay ang Maylalang.