PAHILIS 25

Kabanata 25

   

         Last semester ko na iyon with my Alma Mater. Susulitin ko na, sabi ko. Kaya naman, wala akong inaksayang sandali. Bawat paanyaya ng mga kaklase ko, sumasama agad ako without further ado, without double thought.

        "Punta tayo kina Ano.", "Sama ka kina Kuwan.", "Ano tayo sa ano." Oo ako ng oo. Tara ako ng tara, kahit alam kong gastos ang bawat invitation nila sa akin. Bagama't wala akong pinahindian, dahil ang kapalit niyon ay walang katumbas na kasiyahan.

   

        Nag-island hopping kami..

        Nag-join sa mga seminars/workshops...

        Naki-birthday..

        Naki-dance party sa school campus...

        Nag-volunteer kay Roco at nag-survey ng standing niya as presidential candidate..

        Nag-window shopping at nag-ukay-ukay...

        Nag-videoke sa bahay ng kaklase..

        Kumain ng 'walang kasawaang' lomi sa paboritong restaurant-carinderia...

        At napakarami pang iba... Lahat ng mga ito ay totoong nagpaligaya sa akin. Kabaligtaran ito sa naramdaman ko noong first time ko silang makasama. Pero hanggang ngayon, hindi nila ito alam, kahit ng bestfriends kong "Petite Girls".

       And again, hindi rin nila alam na tinatawag ko silang petite..

       May best friend din akong kasing-height ko. Tinatawag niya akong B1. Siya raw si B2. Kung titingnan kami, kahalintulad namin ang mga poste ng kuryente.

       At pagkasama ko ang Bisakol kong amigo, para kaming IO o OI..

       Marami pa akong kuwentong barkada pero off-the-wall naman kong isasali kong lahat dito. Gusto ko lang namang ipabatid o ibahagi na hindi lang naman ako puro aral. Studious ako, oo! Pero hindi naman all the time ay seryoso ako sa studies. I knew what makes a boy dull. Kaya, ayoko namang isubsob ang sarili ko sa pagpapakahenyo. Hindi mangyayari iyon. I believe, limitado ang utak ng tao. Sayang.. baka mapulot ng iba. O kaya makain lang ng aso. (Laughing out loud)

      Seriously...

      There were the last subjects I took up: Mgt 10, Bus Law 2, Mgt II, Elective 1 at CIS 1.

      Ang paborito kong subject ay Elective. Ito ay may description na Business English and Correspondence, kung saan ay nagsusulat kami ng mga business letters, memos, press releases at iba pang business correspondence. Every period, iba-ibba ang activity naman. Let's say, ngayon ay employment letter. Kailangang makagawa ako ng isang perfect example nito after discussion, na ipapa-check ko before ng labasan. Mababa na marka pag next meeting pa matse-check-an. Laging mataas ang grado ko dahil maagap ako. Nag-a-advance ako. Lagi pa akong nako-compliment. Mahirap lang, kasi lapitin na ko... lapitin ng mga magpapaturo o magpapagawa. Mabuti sana kung magbabayad, hindi e!. Libre ang karamihan. Thank you lang ang ibabayad sa akin. Pero okay na iyon kesa wala, ni Hoy, ni Hi.

      Gusto ko rin ang CIS 1 (Introduction to Computer with Word Processing), iyon nga lang, laging bitin sa oras. Kung kelan gustong-gusto kong pumindot-pindot at i-explore ang computer, saka naman magri-ring. Time na? Magtatanong pa ako. Para tuloy, wala akong natutunan. Parang ignoramus pa rin ako sa computer. Sobrang basic naman. Lugi sa tuition.

     Ang dalawang subjects na ito ay hindi ko malilimutan..

     Tungkol naman sa raket at sideline.. (Hindi po ako pusher, ha..) Binuhay at pinag-aral ako ng utak at abilidad ko. "Bente-bente lang" ang tawag ko dito. Bente ang minimum.

     Isang essay, bente..

     Isang chicken feed na report, bente rin.

     Pag madali lang sa tingin ko, bente pesos lang din.

   

     Tiba-tiba ako. Lagi akong paldo. Nakakapag-snack na ako. De-softdrink pa, ha!

     Since, malapit na kaming grumadweyt, nadagdagan ang mga gawa. Minsan, parang gusto kong ayawan, pero sige pa rin ako. Hindi ko hinindian ang narartive report na ipinagawa sa akin ng kaklase ko na sumama sa educational tour, kahit mahirap dahil hindi ako nakasama. Pagkatapos kong ma-interview ng chronological na nangyari sa tour nila, nagdagsaan pa ang nagpagawa sa akin. Siguro, mahigit limang narrative report ang ginawa ko nang sunod-sunod. Tig-P120 bawat isa. not bad!

     Kahit ganung sabay-sabay nagsidatingan ang gawa ko, nagawa ko ng maayos. Satisfying naman. Nagtiwala sila sa akin kaya ibinalik ko lang sa kanila.

     Kumita rin ako sa Elective. Bente pesos rin ang bawat business letter. Nakakatawa, dahil hindi ko naman halos sarili ang words ng mga sinulat ko para sa kanila. Nag-research lang ako. Sa municipal public library at sa campus library, hindi nila marahil batid kung gaano kahalaga ang dalawampung piso. Well, salamat sa kanila, dahil dun, kumita ako.

     Tapos, tumatanggap pa ako ng gawa mula sa labas. May contact kasi ako--- barkada ko na nag-aaral sa computer school. Libre na ang sa kanya basta may dala siyang gawa.

     Practical, di ba?!

     Bago pa kami nag-graduation, lumabas na ang last issue ng school paper na "The Rover" sa taong iyon. Dalawa ang featured pieces ko doon. Ang "Thirty Pesos" at ang "Commercial Trip'. Very proud ako dahil 'unedited' ang mga sinulat ko o hindi halos nagbago. In short, tama ang composition. Gramamatically right.

     Ang "Thirty Pesos" ay tungkol sa seminar na sinalihan ko. Trenta pisos lang kasi ang registration kaya iyon ang titulo ko. Hindi ko malilimutan ang opening paragraph ko: ""What is really the worth of thirty pesos now days?" Iyon lang. Ang second paragraph ay ang mga kasagutan. "For the parents, it is worth one and a half kilo of rice. For the texters, it is worth a prepaid load. And for the students, it is worth blah..blah...blah. "Next paragraph, binida ko na ang school namin. Ikinuwento ko na ang mga detalye ng seminar, pati ang papuri at palakpak na natamo namin.

    Samantala, ang "Commercial Trip'' ay tungkol naman sa educational tour ng mga classmates ko, headed by the Dean of Commerce. Ako ang pinagkatiwalaan ni Ma'am na sumulat ng trip nila dahil marahil nakatunog siya sa raket ko. Ayun!

    Pero, ayos lang dahil hindi naman siya nabigo sa akin. Almost unedited uli ang gawa ko. Superb!

    Nailahad kong lahat ng mga lakad nila at ang mga napuntahan nilang lugar sa Maynila at kalapit-bayan nito. Naikonekta ko rin ang sarili ko sa tour nila nang sabihin ko sa bandang huli na: "In fact, my close girl friend bought a souvenir and she presented it to me. She's nasty, huh! It was a wooden genetalia keychain." Hindi ito ang exact lines pero ganito ang ibig kong ipakahulugan.

    Almost perfect na ang gawa ko. Pero nang ilang beses ko ng binasa, may kulang pala. Nakalimutan kong isama si Ma'am Dean na siyang nag-organize ng tour at nararapat ko talaga siyang i-include dahil sa bahay nila tumuloy ang mga kaklase ko, for free.

    Well, nakaganti na ako sa ginawa niyang pagbabalewala sa petition naming makapag-OJT. Kwits! Pero, hindi ko iyon sinasadya. Nakaligtaan ko talaga. Ang nangyari kasi.. nakulangan ako ng oras dahil sa dami ng raket ko. Last two minutes na nga nang iaabot ko sa managing editor (yata iyon). Mabuti nga't naihabaol at tinanggap.

     I am sorry..

     Successful ang editorship ng school namin sa taong iyon. No wonder, pinatawag kami ng adviser namin. Binati kami. For the first time in the history of the school paper, kami raw ang pinaka-the best. She thanked us truthfully. At wag ka, inabutan kami ng sobre. Herewith, may P20 bill na bagong-bago at napakalutong at napakakintab na P5 coin, for the job well done raw. Noon niya lamang iyon ginawa. Proud siya sa amin, aniya.

     Overwhelming talaga, kahit shoe-string lang ang laman ng envelope. Para sa akin, tantamount iyon ng P25,000. Red letter para sa writing career ko ang sandaling iyon. Sayang lang at ga-graduate na ako. Nais ko sanang isulat iyon pero alam ko may magpi-feature noon. (Hindi ko lamang alam kung sino ang ipinalit sa akin as feature editor.)

    Kuwentong raket uli..

    Dahil sa dami ng mga gawaing tinanggap ko, kinapos din ako halos sa paggawa ko ng thesis namin. Kasalanan ko e. Masyado akong naging gahaman sa pera. Masyado ko yatang napraktis ang business na pinag-aaralan namin.

    Group project ang thesis namin, pero dahil nahihirapan ako pag may ka-grupong pasaway o walang contributon, mas ginusto ko na lang na pag-ambagin na lamang sila ng tig-P150. Pito yata kami sa grupo, kaya nakalikom ako ng P900. Iyon ang pinanggastos ko sa fare expenses, photocopy expenses. Miscellaneous expenses at food (he he).. Hindi pa kasama ang pagpa-print ng final copies at pagpa-bookbind. Abunado pa nga yata ako eh. Ang hirap kaya mag-research, mag-interview at bumuo ng isang complete thesis.

    Hindi naman kami nahuli sa due date of passing. Hindi ko lang naipabasa sa mga kagrupo ko bago ko ipasa kay Ma'am. Exam kasi namin iyon. Final exam.

    Kinabahan ako ng todo nang nagsalita na si Ma'am: "Get one half sheet of paper. Crosswise." Parang alam ko na ang type ng final exam namin. Pinagpawisan ako ng malamig. Pero, hindi sa takot para sa sarili ko kundi para sa groupmates ko at sa thesis namin.

   Inuna ng teacher namin ang exam ng mga sumama sa tour. Hindi ko naintindihan kung ano ang ipapaliwanag nila. Kinakabahan kasi ako. feeling ko, kasalanan ko ang lahat. Pakiramdam ko ay nakatunog si Ma'am sa ambagang naganap, pati sa bayarang nangyari sa narrative report. Ntakot ako ng labis sa thesis dahil ideya ko iyon. Ako ang naunang nang-alok sa kanila na magbigay na lang ng pera kesa tumulong physically.

   "Explain your thesis!" Iyon ang exam namin. Napanganga kaming lahat. Mas mahirap iyon kesa sa pag-explain ng tour. Hindi ako makatingin kay Ma'am, lalo na sa mga kagrupo ko.

   Hindi naman nagsalita si Ma'am ng kung anu-ano..

    Kahit alam ko ang explanation, parang nagka-memory gap ako. Naawa kasi ako sa anim kong kagrupo. Hindi nila masyadong alam ang thesis na ginawa ko. Oo nga't alam nila ang title pero hindi iyon sapat upang maipaliwanag nila ang nilalaman ng proyekto.

    Naramdaman kong nangangapa sila lalo na iyong isang pala-absent. Hindi ko iyon naipakita sa kanya bago ko pinasa. Ni hindi rin yata alam ang title.

    Natapos namin ang exam nang walang imik si Ma'am. Nanibago ako, kaya lumabas agad ako pagkatapos kong mapuno ang kalahating putol ng yellow paper. Maya-maya pa, nagsunuran na ang mga kagrupo ko. Hindi naman ako sinisi. Nagtanong lang sila tungkol sa thesis. Noon lamang nila naintindihan ang project namin.

    Baligtad!

    Nakalusot ako. Nakalibre kami sa sermon at kahihiyan. Mabuti na lang. Kung binuking kami  o nabuking kami, tiyak wala akong mukhang ihaharap kay Ma'am. Baka, first time akong mapahiya dahil sa cheating.

    Sabi sa Bibliya: "Surely oppression maketh a wise man mad; and a gift destroyeth the heart (Ecclesiastes 7:7)' Ang matalinong mandaraya ay inihahalintulad sa isang mangmang. At ang panunuhol ay nakakasira sa dangal ng tao.

    Patawad po!