Nag-bed space ako malapit sa
lugar ng eskuwelahan ko. Nahirapan kasi ako sa distansiya ng bahay ng pinsan ng
asawa ko at paaralan. Lugi ako sa pamasahe at pagod. Madalas pa akong gabihin
dahil sa traffic. Ang laking pasasalamat naman ang ibinigay ko sa
mag-asawang nagkanlong sa amin sa oras ng aming kagipitan. Walang katumbas na
salita para doon.
Makalipas ang isang buwan,
pagkatapos isilang ang aming anak---panganay na anak at aking pangatlong lahi,
kinuha ko na sila at itinira sa isang paupahang tindahan, este kuwarto. (Extension
ng tindahan iyon, ginawa lang kuwarto.)
May kakayahan na ako noon na
mamili ng uupahan pero ang problema ay ang bakanteng room. Kaya
nagtiyaga muna kami. Tiniis ang ingay at sikip. Pinilit na maging kuntento
hanggang makahanap ng mas maganda at ng mas pa, at ng mas higit pa… Iba’t ibang
rason kung bakit lumipat kami.. pero hindi na iyon mahalaga. Ang importante,
nakaraos kami sa hamon ng buhay habang ang tisa ko ay nagagamit na muli upang
ibahagi sa mga bata o mag-aaral ang karunungan.
Wala na siguro akong dapat
hilingin pa sa Panginoon kundi ang gabayan niya ako sa araw-araw kong pagtuturo
at pakikisama sa mga mag-aaral, magulang, kapwa guro at punungguro.
Gayunpaman, hindi pa rin ako
nakaligtas sa hamon ng aking napiling karera. Masasabi kong may malaking
pagkakaiba ang public at private school, kaya kung nahirapan ako sa private
school sa Taguig, mas nahirapan ako sa public school kung saan ako
naka-in.
Sa
pakikisama, hindi ako nahirapan. Ngunit, sa pagsunod sa Grade leader at principal,
ay sobra akong nabigatan. No choice ako kundi ang gawin ang sinasabi nila. Wala
pa akong alam kaya nararapat lang. Sa paggawa ng mga paperworks, kailangang
magtanong. Naalala ko nga na three times kong ni-recast ang test questionaire
ko sa HeKaSi dahil ayon sa principal "not jibe" daw sa objectives.
Hindi daw pwede gumamit ng ibang type of test gaya ng analogy. Dapat multiple
choice lang. Kaya, mabigat man sa loob at bulsa, inulit-ulit ko hanggang sa
maging jibe. Pero dahil sa nagastusan ako ng husto sa pagpapa-print, typewritten
ang pinasa ko. Tinanong pa ako, "Bakit typewritten?" "Yan lang
po kasi ang available kong resources". Wala na siyang nasabi. Akala ko nga
not jibe na naman ako.
Hindi naman ako nainis sa nangyari dahil alam ko na para din naman iyon
sa kabutihan ng lahat. Para iyon sa ikalalago ng aking pagkaguro. Bilib nga ako
kay Sir Soriano. Ang husay niyang mentor. No wonder, isa siya sa magagaling na
principal sa Pasay. Bagay din sa kanya ang titulong doktor.
Hinahangaan ko siya dahil sa kanyang talino at husay.
Gayunpaman, dumating din sa mga puntong nainis ako sa kanya. Una, inalis
niya ako sa Grade Six dahil hindi raw ako effective. Maingay daw lagi ang klase
ko. Samantalang, last section ang hawak ko. Hindi pa kami noon nagpapalitan, so
walang ginagawa ang mga estudyante. Naubusan na ako ng ipapagawa. Lahat na yata
ng mathematical operations ay naipa-quiz ko na. One week kaming ganun. Ayun,
ipinalit niya sa akin ang bago niyang hire na balaking teacher. Magaling daw.
Parang minaliit ako. Or I should say, parang lumiit ang tingin ko sa sarili ko
dahil sa ganung sitwasyon at panahon ay nagkaroon ako ng panibagong grade
assignment. Isang linggo lang ay nahusgahan na ako. At ilang oras lang na
interview niya sa ipinalit niya sa akin ay na-impress agad siya at nasabi niyang
magaling ito.
Labis akong nasaktan sa nangyari. Kinimkim ko iyon. Mabuti na lamang ay
naging mabisang guro ako sa bago kong assignment. Grade 4 Section 4 adviser na
ako. Tanggap naman ako ng mga kasamahan ko. Kaya ok na ako. Nabalewala na ang
hinanakit ko. Pero, sa kalagitnaan ng school year, hinahatak na naman ako upang
ibalik sa dati kong advisory class. Ang dahilan? Hindi raw effective ang
ipinalit sa akin. The term is "worst". Natawa ako. Mas okey okey pala
ako. Sabi ko na. Nagkamali siya ng impression. We should not base to first
impression dahil ang tao ay mapagkunwari. Magaling sa pagpapakitang-tao. Ako
lang yata ang di sanay sa ganun, because what you see is what I am.
Sa madaling sabi, di ko tinanggap ang offer. Sabihin man nilang lumaki
ang ulo ko ay okey lng. May karapatan akong magmatigas dahil nasaktan ako sa
una. Saka, sa kalagitnaan ng school year ba naman saka sila nagkaganyan. Kung
kelan adjusted na ako. Kung kelan mahal ko na ang klase ko.
Malakas din ang loob kong tumanggi dahil pinigilan ako ng mga kasamahan
ko sa Grade 4. It means malaki akong kawalan.
Ironic..
Kakatwa. Minaliit ako pero sa bandang huli, hinabol-habol. Patunay lang
na hindi dapat agad-agad nagda-judge ng tao.
No comments:
Post a Comment