DENNIS' POV
Minsan naaasar din ako sa mga pang-aalaska sa akin ng kambal ko. Hindi ko lang pinahahalata. Hindi rin naman ako papatalo sa kaniya, lalo na pagdating sa puso ni Krishna.
Kanina sa school, inunahan ko siyang bumati at lumapit kay Krishna. Umusok ang tainga niya sa inis. Ang sarap niyang piktyuran. Wacky, e.
"Kris, ako na lang kasi ang mahalin mo. Tayo ang bagay. Hindi kung sino man d'yan na katulad mo ang kasuotan," malakas kong sabi. Sapat ito para marinig ng kapatid ko na nagkukunwaring nagsusulat. Tiningnan ko pa siya.
Blangko si Krishna.
"Kung bibigyan mo lang ako ng chance, magiging masaya ka sa piling ko," patuloy ko. Seryoso ako. Hindi ko nga alam kung bakit ang lakas ng loob ko. Hindi naman ako nakainom o kaya nakabato. Siguro ay gawa ito ng rivalry namin ni Denise.
Tiningnan lang ako ni Krishna at sumulyap siya sa kapatid kong tibo.
"Ako ang sagutin mo, huwag `yan. Malulungkot ang Diyos. Hindi kayo matatanggap ng ating mga magulang. Pero `pag tayo... swak! Maraming matutuwa! `Di ba, Denise?" Kinalabit ko pa siya. Nang `di lumingon, inulit ko. But, this time, may kasamang panggugulo sa kaniyang ginagawa. Nagkaroon ng guhit-guhit ang notebook niya.
"Tang `na naman, e!" singhal niya. "Ano'ng problema mo, ha?!" Dinuro niya ako ng ballpen niya. "Napipika na ako sa `yo, ha!"
Nakaagaw siya ng atensiyon. Kami pala.
"Whoah!" sabi ng mga kaklase namin.
"Relax! Mainit masyado ang ulo, e. `Di ka na nahiya sa crush mo." Tiningnan ko si Krishna.
"Puta! Kami na ni Krishna. Nakisawsaw ka lang."
Naghiyawan sa gulat ang lahat. Sinisigaw nila ang "Love triangle!" Paulit-ulit.
Pangisi-ngisi lang ako, habang pinakikinggan ang hiyawan. Hindi ko akalain na madaraanan kami ng principal.
Yari!
No comments:
Post a Comment