Imagine the world without colors, sabi nga.
Hindi lang sa alagad ng sining mahalaga ang kulay, kundi sa ating
lahat. Sa buhay, hindi natin pwedeng balewalain ang halaga ng kulay. Sa bawat
pagdilat kasi natin ay kulay ang ating nakikita.
Isipin mo: Paggising mo ay itim at puti lang ang nakikita
mo. Puti ang dingding. Itim ang pinto. Puti ang sahig. Itim ang bahay ng
kapitbahay mo. Pagtingin mo sa kapatid mo, itim din ang suot at ang balat niya.
Nakakatawa na, boring pa.
See?
Kailangan natin ng kulay sa buhay.
Kaya nga ang kulay ay dapat nating pag-aralan. Sa Kinder
palang ay ipinakikilala na ito sa mga bata ng kanilang teacher. Magsisimula sa
red, blue, yellow, green, orange, violet, pink, brown, black at white.
Pagdating sa higher grade, itinuturo na ang color wheel
upang malaman pa ang iba pang kulay kapag ipinaghalo-halo. Hindi lang naman kasi
ang mga pintor ang dapat nakakaalam ng mga kulay. Mahalagang alam ng bawat isa
ang tawag, kahalagahan at symbolism ng mga kulay.
Ang primary colors na pula, dilaw at asul ay ginamit sa
ating watawat. Ang pula ay simbolo ng
katapangan ng mga Pilipino. Ang asul ay kapayapaan.
Bawat bansa ay gumagamit ng simbolismo sa kulay. Kahit ang
mga pulitiko, kulay ang palatandaan ng kanilang pangalan. Kapag nakakita ng
yellow ribbon, Aquino ‘yan. Orange naman ang ginagamit ng mga Estrada. Noong
panahon ni Bayani Fernando as MMDA Chairman, kinulayan niya ang Metro Manila ng
kulay rosas (pink).
Kulay! Kulay!
Maganda sa mata ang kulay. Imagine, na-traffic ka, tapos
wala kang ibang makita kundi kulay puti at itim na bagay. Itim na nga ang usok,
itim pa rin ba pati ang mga billborads at signages? Boring! Para kang nasa
ibang dimensiyon!
Imagine, traffic lights are only white, gray and black.
Hehe.
Makulay talaga dapat ang mundo. Isipin mo na lang ang Star
City o ang Enchanted Kingdom ay hindi gumamit ng mga makukulay na pintura sa
kanilang mga rides at amenities. Mamamasyal ka pa ba? Magbabayad ka ba ng mahal
para makakita lang ng itim at puti?
Totoong makulay ang mundo, sapat para lumigaya tayo.
No comments:
Post a Comment