BlurRed: Senyales

"Pwede mo ba akong samahang maghanap ng bar kung saan pwede akong tumugtog?'' tanong ko kay Riz habang naghihintay kami ng masasakyan.

"Pwede... kaso, uuwi na tayo. Hindi ako nakapagpaalam kina Mama at Papa."

"Text mo na lang. Biyernes naman ngayon,e ."

"E, ano naman? May NSTP tayo bukas, remember?" 

"Bukas?"  hirit ko.

Nag-isip siya. "Titingnan ko."

Hindi na ako humirit pa. Ang hula ko, ayaw niya lang akong tumugtog sa bar. Nasabi niya kasi kanina na delikado ang trabahong panggabi. Tapos, naitanong niya ang tungkol sa offer sa akin ng isang judge namin sa Mr. and Ms. Campus Personality. Ang sabi ko, di ako interesado. Nanghinayang nga siya, e. Kaya, mas gusto niya na makapasok ako sa showbiz at hindi sa pipitsuging mga music bar, kung saan pwede akong mapahamak. 

Tama naman siya, pero doon ako fulfilled. Ayoko ng pampublikong buhay.

Nang makauwi ako. Agad ko siyang tinext kung nakauwi na siya. Yes, ang sagot niya. Then, nag-thank you siya. 

"4 wat?'' reply ko.

"4 always being der 4 me. :)."

Kumabog ang dibdib ko. Isang senyales na pinahahalagahan niya ang bawat effort ko na mapasaya at maingatan siya.

Inabot kami ng alas-dose ng hatinggabi sa pagtetext. Andami naming napag-usapan-- anything under the sun, lalo na ang mga nakaraan naming pagsusuyuan. Pareho kaming naghinayang sa mga panahon kami sana ang magkasintahan. 

Cinquain

Asawa

kumusta ka?

Bakit ka tumatawag?

Sana'y maayos ka diyan...

Sana.

Minsan
ako'y ninakawan;
sila ang nawalan
ng respeto sa sarili.
Kabalitunaan.


Anak
Tulog na---
Maaga tayo bukas:
Tungo ay Ocean Park.
'Night!

Internet
ay mahalaga
sa bawat isa.
Mundo ay napapaikot niya--
Pambihira!

Hapunan
Ito'y nilampasan
kaya ako'y nagutuman
pagdating ng hatinggabi, ako'y...
nabaliw.

Nakakapagod
pero masaya
ang aming pamamasayal
ng aking mga kasamahan.
Enjoy!

Bisita
Dating kasama
Guro na rin
Pero di siya nakakalimot
Talaga.

Tubig
ay napakahalaga.
Kapag ito'y mawala
saka maiisip, ito ay
mahalaga. 

Umiibig
Panandaliang lumigaya
Nasaktan, umiyak, nabigo..
Bumangon at nagmahal muli.
Martir.

Tayo?

Walang tayo!

Hindi naging tayo.

Ikaw lang ang nagmamahal.

Ikaw.

Boracay

Pangarap ka,

ngunit natanaw lamang

sa aking pagbabalik sa...

Maynila. 

Kaarawan

ng boss

na sobrang corrupt.

Ang saya-saya nilang nagplastikan--

nagkainan.

Plastik

na tao

ay dapat iniiwasan

upang hindi ka mahawa't

mabiktima.

Pahirap

sa bayan,

at sa mamamayan,

ang pinunong nagpasasa lang ---

kurap.

Tsismosa--

kaibigan mo

na magkakanulo sa iyo

bukas.

Hawla

Ipinipiit

ang malalayang ibon

sa hawalang bakal.

Pinapakaing pilit;

kalayaang tinikis.

#tanka

Hardin

Napakaganda

ng mga bulaklak at

mga halaman dito.

Nare-relax ang aking

isip pag nasa hardin.

#tanka

BlurRed: Kontrabidas

Ramdam ko ang pag-iba ng pakikitungo ni Riz sa akin. Kung noong mga nakaraang araw ay halos ayaw niya akong makita, makatabi, makasama at makausap, ngayon naman ay halos ayaw niyang mawalay ako sa paningin niya. Lagi niya akong sinasamahan kahit sa pagpunta ko ng CR. Hehe. Sa labas lang naman. O kaya ay sabay kaming papasok sa toilet at sabay na aalis. 

Para sa akin, isang magandang pagbabago ang nagaganap. Maisasakatuparan ko na ang panliligaw ko. Sa tingin ko naman ay hindi na niya ako pahihirapan dahil nasabi ko na sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Tuluyan ko na ngang iwinaksi ang pag-ibig ko kay Dindee. Hindi na siya ang laman ng puso't isipan ko. Totoong nga pala talagang 'First love never dies'.

"Riz...'' sambit ko, habang nagkokpya kami ng report ng aming kaklase. Hindi namin kaklase si Fatima, that time.

"Yes...?" 

Tumawa ako. "Wala..."

"Parang timang 'to... Sabihin mo na!" Galit siya kunwari.

"Galit ka na niyan?"

"Hindi pa! Bakit?" Naghihintay siya ng sasabihin ko. "Bakit nga?"

"Masaya... masaya ako kapag kasama ka. Ikaw?"

Napangiti siya. "Sus! 'Yun lang pala..! Oo naman!"

Dumaan ang anghel. Sampung segundo lang naman. 

"Mas masaya sana kung walang... mga kontrabida. Haay! Kailan kaya sila malilipol?" Nag-tsk tsk pa siya bago nagpatuloy sa pagkopya. 

I know what she means. Si Fatima pa rin ang pinoproblema niya. Good thing is unti-unti na niyang ibinabalik ang kanyang tapang. Kaya nga dapat ipakita at ipadamdam ko lalo sa kanya na lagi akong nasa tabi niya to protect her from kontrabidas. 

BlurRed: Flawless

Miyerkules. 

Sa senyas ni Sir Legaspi sy lumapit ako sa kanya, bitbit ang aking gitara.

"I like your guts, Mr. Canales. Bihira ang lalaking katulad mo who can show his love to a woman..." litanya ni Sir Legaspi.

Alam ko ang tinutumbok niya. "Thank you, Sir!"

"Can you give us another song?"

I smiled and looked at Riz. Hindi siya umiling o nagprotesta. Basta, nabasa ko na lang sa mga mata niya na pumapayag siya. Saka kahapon nga, gusto niya pala akong tumugtog din. Ayaw ko lang kasi akala ko ay magagalit siya. 

"It's my pleasure, Sir.." Then, sinimulan kong mag-strum. 

Hiyawan, palakpakan at pagkakilig ang pumuno sa classroom habang nag-iinstrumental pa lang ako. Lalo pa itong lumakas nang bigkasin ko na ang unang salita ng aking ikatlong original composition. 

Wow! Nagulat din ako sa sarili ko pagkatapos. Hindi ko akalaing makakanta ko iyon ngayong araw at ganun ka flawless. Parang matagal ko na itong kinakanta. 

Pareho kaming naluluha ni Riz pagkatapos. 

"Thank you, Red." pabulong niyang sabi nang nagsisimula na ang klase. 

"Welcome. Salamat din for letting me serenade you in front of them.." 

Ngiti ang iginanti niya sa akin. Speechless kaming pareho but we understand each other. I claim now that she's mine and I'm hers. Fatima cannot interfere with us. 

Double Trouble 42

DENISE' POV

"Ano 'yang pinagtatawanan n'yo?" sigang tanong ni Kuya Dennis, pagbungad pa lamang niya sa pintuan ng classroom namin. Animo'y pininturahan ng pula ang mukha niya. Naabutan niya kasi kaming naghahagikhikan nina Krishna, habang nakatingin sa cell phone ko.

Agad kong naitago sa bulsa ng skirt ko ang cell phone ko dahil alam kong aagawin niya ito. "Wala! May pinanood lang kaming video na nakakatawa," sabi ko. Hindi ko ipinahalatang natatakot ako sa kaniya.

"Patingin..."

"Good afternoon, class!" bati ng Science teacher namin. Saved by the bell. Natawa ako. Gusto ko pang bumelat sa kapatid ko.

Patingin-tingin si Kuya sa amin ni Krishna habang may discussion. Ni hindi na nga halos siya makapag-recite. Iba ang dating sa kaniya ng eksenang iyon.

Ang suwerte ko ngayong araw. Una, napaniwala ko siyang may hawak akong picture o video. Pangalawa, hindi niya ako makakanti, kahit ang mga tropa kong beki. Hindi niya rin ako nakasabay sa pag-uwi. Pagdating nga sa bahay, nag-lock ako ng pinto sa kuwarto. Nag-sound trip ako. Malakas na malakas ang sound sa headphone ko para hindi ko marinig ang mga katok niya, kung sakali. Sa awa ng Diyos, hindi niya ako naistorbo, hanggang sa dumating na ang mga magulang namin.

Kaya lang, sa hapag-kainan, napansin kami ni Mama. "Hindi na naman kayo nag-iimikan. Ano ba ang lagi ninyong pinag-aawayan, ha, Dennis? Ha, Denise?" Isa-isa kaming tiningnan ni Mama at Papa.

Tahimik lang si Papa. Si Mama naman ay nag-aabang ng sagot mula sa isa sa amin ni Kuya.

Mga kalahating minuto yata kami nagpalitan ng tingin ni Mama, bago ako nakasagot. "W-wala po. Kahit itanong mo pa kay Kuya. `Di ba, Kuya?'' Pinilit kong tingnan sa mata si Kuya Dennis. Halatang hindi siya handa sa ganoong usapin.

"Wala po, `Ma. Napagod lang po kami kanina sa dami ng gawain..." Sumubo siya ng maraming kanin at ulam. Obvious na ayaw niya nang magpaliwanag. Natawa tuloy ako nang lihim. Bumilib din ako sa kaniya dahil mabilis talaga siyang mag-isip.

"Kumusta naman ang studies ninyo?" Si Papa naman ang nagsalita, matapos ang ilang sandali.

"Maayos naman po, `Pa," mabilis at confident kong sagot. Totoo naman kasi. Simula nang mapalapit ako kay Krishna ay nagbago na ang study habits ko. Nabawasan na rin ang pagkahilig ko sa online games. Madalas na rin akong nakakapagtaas ng kamay para sumagot sa recitation. Kung puwede nga lang ay talunin ko pa si Kuya Dennis sa pagiging consistent honor student, e. Kaya lang, suko na ako agad sa kaniya. Linya niya ang pag-aaral. Isa pa, tama na sa akin ang atensiyong inuukol sa akin ni Krishna at ng mga kaibigan namin.

"Good! Ilang buwan na lang... moving up n'yo na. Ngayon pa lang, pag-iisipan n'yo na kung ano ang kukunin n'yo sa senior high," payo pa ni Papa.

Tumango lang ako. Tumango na rin lang si Kuya.

Nang matapos ang hapunan namin, ako ang naghugas ng mga pinagkainan. Wala akong kawala kay Kuya.

"Kapag hindi mo dinelete ang mga pictures ko sa CR, yari ka sa `kin," bulong niya sa akin, saka binangga niya ang balikat ko, na akala mo ay naghahamon ng away. Hindi ako umimik. Natawa pa nga ako.

Andami kong tawa-- mga forty-two.

BlurRed : Professor

"Sir, excuse me.." Binati ko pa ang professor namin nina Riz at Fatima, bago siya pumasok sa classroom. Inabangan ko talaga siya sa labas.

"Yes, Mr. Canales!" Ngumiti pa siya at nagtanggal ng eye glasses.

"Sir, pwede po bang humingi ng ilang minuto sa period niyo para tumugtog ako nito." Itinaas ko pa ang gitara ko. 

"Oh, that's  nice. Musician ka pala... Sure! Sure! Come.." 

Pumasok na siya. Sumunod ako pagkaraan ng ilang segundo. Binati naman siya ng mga kaklase ko. Ako naman ay umupo muna sa likuran. Wala doon si Riz. Malamang nasa gitna siya kasama ang iba namin tahimik na kaklase. Hindi ko talaga siya tiningnan.  

"How's the reporter today?" tanong ng propesor.

"Ako po, Sir." turan ni Anthony.

"Okay! I'm asking for couples of minutes for Mr. Redondo Canales' performance. Let's give him a hand." Pumalakpak pa si Sir. Sumunod na ang mga nasorpresa kong mga kaklase.

Para akong newbie kasi ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Nangangatog ang mga tuhod ko habang lumalakad ako patungo sa harapan.

I cleared my throat. I also thanked the professor for letting me perform. Then, sinimulan kong i-strum ang aking gitara. Naghiyawan agad ang mga kaklase ko dahil nahulaan nila ang tutugtugin at kakantahin ko--- All Of Me.

Sinulyapan ko si Riz sa kalagitnaan ng pagtugtog ko. Nasilayan ko ang ngiti sa kanyang mga labi na kagyat niyang ikinubli. Alam kong nagugustuhan niya ang ginagawa ko, gaya ng mga kilig na nararamdaman ng karamihan.

Si Fatima, hindi magkamayaw sa pagtingin sa akin at kay Riz. Malikot ang kanyang mga mata. 

Dumami na rin ang mga usisero at usisera sa may pintuan. Hindi sila pinaalis ni Sir. Kaya naman, lalo akong ginanahan sa pagkaskas ng gitara ko at pag-awit. Kahit ako ay hindi makapaniwalang mas gumanda ang tinig ko.

"More... more!" hirit ng mga kaklase ko. 

"Thank you very much, Sir... and to all of you." Hindi muna ako umalis sa unahan. "...That song is lovingly dedicated to my... dream girl, Riz."

Isang malakas na hiyawan, palakpakan at kantiyawan ang pumuno sa silid. Kilig naman ang umiral sa puso ng karamihan, maliban kay Fatima na hindi ko maipinta ang mukha. Pati si Sir ay kinilig din yata..

Halos, hindi agad nakapag-report ang reporter dahil naging interesado pa ang prof namin sa relasyon namin ni Riz. Hindi na lang kami nagkomento pareho. Nakakahiya na kasi. Isa pa, alam kong ikakagalit na naman niya iyon. Pero hindi... Hindi siya nagalit. Nang, nilapitan ko siya, after class, nginitian niya ako. 

"Nagustuhan mo ba... ang... ang kanta ko?'' Nautal pa ako. 

"Masyado kang mapangahas, Red." mahinahon niyang sgaot, pero may diin. "..Lalo mo lang akong ipapahamak."

Nag-usap kami pero saglit lang dahil may next period pa kami. Sabi niya, huwag ko na raw uulitin. Sabay talikod.. Alam ko naman na nakangiti siya. If I know, kinilig siya.

BlurRed: Maramdamin

Hindi ko muna ginulo ang isip ni Riz. Hindi kasi siya nag-Facebook. Ibig sabihin, gusto niyang sarilinin ang nararamdaman niya. Kung ano man ang dahilan ng kanyang pag-iyak kahapon, hindi ko lubos na maunawaan. Ang tangi ko lang alam ay hindi biro ang kanyang pinagdadaanan ngayon.

Nagsimba kami. Gaya ng dati, taimtim akong nagdasal sa Diyos. Hiniling ko sa kanya ang matalinong pagpapasya. Kailangan kong maging maingat sa bawat salitang bibitawan ko para kay Riz. Maramdamin siya ngayon. Hindi niya deserve ang masaktan nang masaktan.

Mahal na mahal ko naman talaga siya. Hindi ako pwedeng magkamali. Kung gaano ko ko siya minahal noong wala pa o hindi pa dumating si Dindee sa buhay ko, ganito pa rin ang pagmamahal ko sa kanya. 

Bukas... magkikita at magkakasama na naman kami. Sana hindi na niya gustuhing layuan ko siya. Kapag nangyari iyon, maproprotektahan ko siya lalo laban kay Fatima. Sisikapin kong iparamdam sa kanya na buong-buo pa rin ang pagkatao niya. Kaya, hindi siya dapat na manliit sa sarili niya.

Bago gumabi, naggitara ako. Namiss ko ang gig. Nakakapanghinayang ang kikitain ko pero ayos lang. Ayoko kasing ginugulo ako ni Boss Rey. Mabuti nang malayo ako sa kapahamakan. Pasasaan ba't makakahanap din ako ng bagong bagong napagtutugtugan ko. Nagpapahanap nga ako kina Gio, Rafael at Nico. Sabi ko, i-text nila ako agad kapag may nakita sila. 

Bukas, dadalhin ko ang gitara ko sa school... Gusto kong tugtugan si Riz.

BlurRed: Patak ng Luha

Pagkatapos ng aming NSTP, sinundan ko si Riz dahil gusto na naman niya akong iwasan. Nahawakan ko siya sa braso pagkatapos niyang subukang tumakbo. "Tama na, Riz!"

Huminto siya at tingnan niya ang kamay ko sa braso niya na mahigpit na nakahawak. Tinanggal ko ito at nag-sorry ako.

"Tama na, Riz. Hindi naman makakatulong na iwasan mo ako.."

"Anong tama?" Sarkastiko siya. 

Napatda ako. Ano nga ba? "Mag-usap tayo sa... sa private place. Wag dito.."

"Ako naman ang pakinggan mo... Tama na. Umiwas ka na lang sa akin." Tumalikod na siya at naglakad palayo.

Hindi ako sumuko. Sinundan ko siya. "Pagbigyan mo akong kausapin ka ngayon. After that, saka mo sabihing layuan kita.."

Pumayag siya. Kahit di ko inaasahan na mangyayari ito, tila handa akong dalhin siya sa di-mataong lugar-- sa Japanese Garden. 

"Pumayag akong makipag-usap sa'yo, but I doesn't mean na pumapayag akong magtagal." umpisa ni Riz.

"Salamat, Riz. Pakinggan mo na lang ako para mabilis tayo."

Tumango siya.

I cleared my throat. "Sana... malaman ko ang nararamdaman mo. Sana sabihin mo sa akin ang dahilan kung bakit kailangan mong gawin ito. Hindi ko maintindihan, Riz. Ang alam ko lang... hindi mo gusto ang mga ginagawa sa'yo ni Fatima. Pero, I assure, kaya nating talunin siya kung... kung magkasama tayo." Tiningnan ko muna siya. Wala siyang balak magsalita. " Wala na kami ni Dindee. Pinutol na niya. Tanggap ko na rin naman. Matagal na. Simula pa nung... nung... Basta matagal na. Masakit sa una pero mabilis ko lang natanggap dahil... andyan ka na tumulong sa akin. Riz, maniwala ka man sa hindi, laman ka lagi ng isip ko..."

"Red, alam ko ang tumatakbo ng mga salita mo. Gaya ng sinabi ko, pag-isipan mo..."

Natigalgal ako ng ilang sandali. "Gabi-gabi kong iniisip ang bagay na ito. Alam mo bang isa lang ang sinasabi nito..." Tinutop ko pa ang dibdib kung saan malapit ang puso ko. "...ikaw talaga ang mahal ko." Nahiya ako pero sinikap kong tumitig sa kanya.

Kumibot ang mga labi ni Riz. Kumislap ang kanyang mata. Tila isang patak ng luha ang nais lumabas.

"Riz... mahal na mahal kita." 

Umiyak si Riz. Hindi ko alam kung bakit. At nang tumigil siya. Nagpahatid na siya sa sakayan. 

"Salamat, Red." sabi niya bago siya sumakay. 

Naging palaisipan sa akin ang reaksiyon niya. Alam kong nag pag-iyak niya ay luha ng kaligayahan pero kailangan kong malaman mula sa kanya. 

Double Trouble 41

DENNIS' POV

Absent si Bruno. Gumawa na lang ako ng paraan para mahanap ko ang mga baklang kumuha ng picture sa amin sa CR. Nahanap ko naman sila nang recess na.

Sa canteen, nilapitan ko ang dalawang bakla, na mukhang kabayo at baboy. "Hindi ko alam kung crush n'yo lang ako o..." Kinalma ko ang sarili ko. "...o may masama kayong balak sa picture ko." Umupo ako sa harap nila at tiningnan ko sila isa-isa.

Hindi sila nakaimik. Nagtinginan lang sila.

"Gusto n'yo ba ang katawan ko o ang kamao ko?" Kinuyom ko pa ang kanang kamao ko, tinaliman ko ang titig, at kinagat ko aking mga ngipin.

"Uy, girl, it's time. Gora na!" Nagmamadaling tumayo si Kabayo.

"Baboosh, Dennis!" Agad ding sumunod ang baboy.

Sinundan ko sila. Hindi ko naman talaga sila aanuhin. Sinisindak ko lang. Ayaw ko namang masira ang pangalan ko dahil sa mga katulad nila.

Nakita ko kung paano lumakad-takbo ang mga ito. Halos naging lalaki na ang mga kilos ng mgaito dahil sa takot. Kaya lang, nang makakita ang mga ito ng mga babaeng kaibigan sa pasilyo, tumigil ang dalawa at nagkunwaring nakikipagkuwentuhan. Wala na akong nagawa, kundi ang iwanan ang mga bakla. Bumalik na ako sa classroom.

Asar na asar ako. Hindi ko kasi alam kung ano'ng plano ng mga iyon sa picture ko na nakahubo. Ang duda ko lang, pakana iyon ni Denise. Parte iyon ng rivalry namin kay Krishna.

Akala ko, ako lang ang may planong sirain siya. Naisahan ako, lalo na't palpak naman ang mga kuha ng abnoy na photographer na `yon. `Tapos, ang lakas ng loob makasingil. Kaniya na ang picture niya! Wala naman akong nakikitang something fishy sa kuha nito. Tatawanan lang ako ng kakambal ko. Hindi rin maniniwala ang mga magulang namin na tomboy ang kapatid ko. E, paano, magkatabi lang naman sa upuan. Nag-uusap. May hinahampas. May nag-aapiran. Ano'ng big deal doon?

Kailangan kong makaisip ng bagong strategy, bago pa ako masira ni Denise.

Habang tinitingnan ko ang mga kilos ni Krishna at kapatid ko, naisip kong baka hindi rin nakakuha ng magandang anggulo ang mga beki. Napangisi ako.

Tama! Hindi nga nila kami nakuhaan ng malaswang anggulo. Baka malabo. Biglaan, e. Low tech pa ang gadget ng mga bakla.

Nakahinga ako nang maluwag. Bukas, kapag pumasok na si Bruno, kakausapin ko ito. Gagamitin ko ang ano ko para mapaamin ito. Iyon naman ang habol nito sa akin, e.

Si Denise, hahayaan ko muna siya. Hindi na siya makaririnig ng anomang pambubuska mula sa akin. Matindi na ang laban. Kailangan kong pag-isipang lahat ang gagawin ko. Kailangan kong kumilos nang palihim at pailalim, sa ngalan ng pag-ibig.

My Wattpad Lover: Okay

"Oo, libre ko!" sagot sa akin ni Lanie nang yayain niya akong mag-dinner.

"Sige. Sa'n tayo mag-meet?" 

"Ikaw ang bahala. Anywhere you want. Magkita na lang tayo sa NBS.."

Nagulat ako sa meeting place. Hindi man lang siya na-trauma sa lugar na iyon. Nakakapagduda pero hindi ko hinayang matalo ako ng isip ko. Mas wise ako kesa sa kanya. Gagawin kong unforgetable moment ang pag-invite niya sa akin.

Nagmadali akong pumunta sa mall kaya lang inabot ako ng mahigit isang oras sa kalye. Ang haba ng traffic. Tinawagan niya na naman ako. 

"On the way na.." sabi ko. "Traffic, e."

"Okay. Ingat.." Iyon lang ang nasabi niya. Hindi ko naringgan ng pagkauyam. 

Nagmadali akong bumaba ng dyip at naglakad papasok sa mall. Pasado alas-siyete na iyon. At sa dinami-dami ng taong pwedeng makabangga, si Arla pa. Siya ang dahilan ng paghihiwalay namin ni Angela.

"Hey, Arla?! Long time no see.'' masayang bati ko. Kahit paano ay naging magkaibigan kami. Hindi naman niya alam ang nangyari sa amin ni Gelay.

Binigyan niya ako ng napakatamis na ngiti."Hello, Zillion! How are you?"  Ang ganda pa rin niya. Mas maganda siya kaysa sa personal. Sa Facebook ko na lang siya nasisilayan pero tadhanang magkita kami.

Hinila ko siya sa gilid para di kami makaharang sa mga dumaraan. Doon kami nagkumustahan. Nasabi ko sa kanya na nagmamadali ako dahil may naghihintay sa akin para mag-dinner.

"Dinner? Ako nga rin ay naghahanap ng makakainan. Can I join you?"

"Y-yes!" Alinlangan pa ako. Kaya lang naisip ko na makakadagdag pa siya sa plano ko. "Let's go!" I held her hand and we walk through the direction of the bookstore.

"Sorry, Lanie... I'm late." sabi ko. Nakita ko kaagad ang pagkunot ng noo niya nang makita si Arla. "Nga pala, meet Arla. Nakasalubong ko siya near the entance and it so happened na naghahanap siya ng makakainan.. So, join siya sa atin." mahabang paliwanag ko. "Arla, meet... Lanie."

Mabilis si Arla. Inabot niya kaagad ang kamay niya para makipag-shake hands. "Hello, Lanie!"

Hindi nakipag-shake hands si Lanie. Nag-hello lang din siya.  "Okay!"  Tapos, nagyaya na siya. Alam kog mabigat ang loob niya.