Uli
Una sa lahat, Diyos
muna. Nagsimba kaming mag-anak. Sa kabila ng mga pagsubok at problemang dumarating,
hindi pa rin dapat makalimutan ang magsimba, magdasal, magpasalamat, at
humingi--- grasya man o tawad.
Put God first, 'ika
nga.
Naalala ko tuloy
ang pangarap kong maging pari. Ewan ko! Inggit na inggit pa rin ako sa mga
sakristan sa simbahan. Parang gusto kong ibalik ang dati kong pangarap, lalo
ngayong naranasan ko nang umibig at masaktan. Kay God, hindi ako makakaranas
niyon.
"Ang haba ng panalangin mo kanina, anak," sabi ni
Mommy.
Ngumiti ako.
Napansin pala niya.
"Kasama ba ang mga bonsai ko do’n?" biro ni
Daddy.
"Oo naman po! Lahat sinabi ko na sa
Diyos," sagot
ko. Tapos, pumara na ako ng dyip.
Gaya ng dati,
magla-lunch muna kami bago umuwi. Bonding na rin ng pamilya. Mas masaya na
ngayon ang kainan dahil hindi lang si Mommy ang nadagdag, may kapatid na akong
nakikihati sa pagkain. Malungkot lang kapag naaalala ko si Dindee. Kahit paano
ay naging parte na rin siya ng pamilya. Ilang salusalo na rin ang naganap na
kasama namin siya.
Nakakamiss siya,
pero kailangan ko nang turuan ang isip ko na kalimutan siya.
Think of Riz,
instead. Siya na kasi ngayon ang inspirasyon ko… Uli.
No comments:
Post a Comment