Redondo: Fusion

Nagtext ako kay Sir Boss na hindi ako makakatugtog kagabi. Hindi ko na hinintay ang reply niya. In-off ko kaagad ang cellphone ko para di niya ako matawagan.

Wala siyang nagawa.

Nanuod kasi kami ni Dindee ng Fusion sa MOA Grounds. First Philippine Music Festival ito kaya hindi ko dapat palampasin. Alam ko mai-inspired lalo akong maging musikero.

Tama nga ako! Sobrang na-inspired ako sa mga OPM bands na tumugtog. Ang gagaling nila. Superb talent! Hindi ako na-inspire sa mga sikat na gaya ni Bamboo, Parokya ni Edgar, Kamikazee o Urbandub, kundi sa mga bagong sibol na banda.

Nasabi ko tuloy sa isip ko na one of these days ay makakaapak din ako sa entablado na may mga humiyaw na fans. Marami. Maraming fans. Hehe.

Sabi nga ni Dindee, hindi naman daw malayo. Mahusay daw ako. Kaya lang, kailangan ko ng mga kasamahan. Banda, sabi niya. Bibihira daw kasi ang gitarista lang. Depende, sagot ko.

Basta!

Magiging sikat na musikero ako --soloista man o band member.

Pareho naming na-enjoy ni Dinde ang concert, kahit galanggam na lang ang nakikita namin sa stage. Mabuti na lang ay malaking monitor. Doon namin paminsan-minsan pinapanuod ang mga performances ng mga Filipino artists.

Sumakit lang ang likod ko. Pero, over-all ay enjoy! Sobrang enjoy.

Alas-dos na natapos. May party-party pa nga pero di na kami nakisayaw. Umuwi na kami. Pasado alas-tres na kami nakauwi.

Ang nangyari, ala-dose na ako nagising. Diretso lunch na. Tapos, tumugtog agad ako ng gitara. Inspired kasi, e. Nag-practice na rin ako ng kakantahin ko mamaya sa MusicStram. Kailangan ko ng tumugtog para di magalit si Boss Rey.

Redondo: Straight

Kanina umaga sa school, may lumapit sa aking schoolmate. Babae. Grade 8 daw siya. Turuan ko daw siya sa Math. Dahil iyon ang isa sa mga plataporma ko as SSG President, tinuruan ko siya.

After class ko siya ni-meet sa library. Nakita ko din doon ang mga kasamahan ko. Wala nga lang silang tutee.

Habang nagtuturo ako sa kanya, nararamdaman kong di naman siya nakikinig ko nakatingin sa itinuturo o isinusulat ko sa papel. Tinitigan niya lang ako. Nahui ko pa nga.

“Makinig ka!” Medyo nainis ako kaya tumaas ang tono ko.

Napahiya siya kaya nakinig siya kunwari. Tapos, nagpaalam na. Naunawaan na daw niya.

Walang Joe! Nagkunwari lang palang walang alam. Gusto lang palang mapalapit sa akin. Hoo! Ang mga babae nga naman. Tsk tsk!

“Kahit sino naman, gagawin iyon.” natatawang sabi ni Dindee nang ikinuwento ko sa kanya ang tungkol dito. “Campus Personality ba naman, e.”

“Isa ka pa! Hindi ba pwedeng maghintay sila na pansinin ko?!” biro ko rin.

“Hindi na uso ngayon ‘yan, Red! Lalo pa ngayong paubos na ang mga tunay na lalaki. Nag-aagawan na sa iilan-ilang straight..”

“Grabe naman!” Wala akong maisip na sagot. Naalala ko na naman kasi si Boss Rey.

“Ikaw? Straght ka ba?” Pabiro niyang tanong.

“Gusto mong halikan kita ngayon? Torrid. Para malaman mo ang sagot.”

“Oo na. Joke lang naman..”

“Yan! Linawin mo. Baka mabigla ako, mahalikan kita ng todong-todo.”

“Bakla!” Sigaw niya tapos tumakbo sa kuwarto niya, nag-lock pa. Paulit-ulit pa niya itong isinigaw nang nasa loob na.

“Lumabas ka dito. Kulang lang ‘yan sa kiss..”

Kulit..

Redondo: Move On

Sa wakas, nakita ko nang masaya ang mukha ni Mam Dina. Kaninang umaga kasi ay hinatid siya ng isang lalaking kaedaran niya. Disente itong tingnan. ANg hula ko ay isang empleyado sa isang opisina.

Hindi man nagtagal sa classroom ay nagtagal naman ang ngiti sa mga labi ni Mam.

Ayos! Naka-move-on na ang dating kasintahan ni Daddy. Siguro ay tanggap niya na rin ang pagkawala ng baby nila.

Salamat sa Diyos!

Kampante na rin ako na hindi na muling mabubuo ang relasyon nila ni Daddy. Tiwala akong magiging masaya na ang aking pamilya.

Kaya nang nasa hapag-kainan na kami kanina, ikinuwento k okay Dindee. Si Dindee ang kunwaring kausap ko. Naisip ko nab aka ayaw nilang pag-usapan ang tungkol kay Mam Dina. Pero, nagulat ako nang mag-react si Mommy.

“Mabuti naman kung ganun. Sana maging maligaya na siya..” turan ni Mommy. Hindi ko naman iyon nakitaan ng bitterness o anumang negative na emosyon.

“Sana nga po, Tita!” second the motion ng gf ko.

“Oo naman. Bata pa siya. Matatagpuan niya rin ang taong makakasama niya habang buhay.” Si Daddy naman ang nagsalita.

“Tama po. Sana..learned a lesson na lang po.”sabi ko naman. Nakatingin ako kay Dad.

Ngumiti lang si Daddy. Tapos, nagkatinginan kami ni Dindee. Ang hula ko, medyo nalungkot siya nang malamang may manliligaw na sa dati niyang nobya.

Okay lang. Natural siguro iyon. Pasasaan ba’t makaka-moveon din siya.

Redondo: Sumbong

“Red, nakita ko si Leandro kanina!” nahihintatakutang sumbong sa akin ni Riz, papasok pa lamang kami sa classroom.

“Saan?” agad kong tanong.

“Sa labas. Sa kabilang kalsada. Naka-hoodie siya at naka-shades.” Kumapit pa siya sa braso ko, kaya napahinto kami sa may pinto.

“Sigurado kang siya ‘yun?” Sumenyas ako kay Mam Dina na di muna kami papasok. Tumango lang si Mam.

“Oo! Sure ako. Siya nga yun. Tumalikod nga kaagad nang makita ko.”

“Ibig sabihin..minamanmanan ka niya.”

“Oo, Red..natatakot ako.”

“Magsabi ka na sa mga magulang mo.”

Pinapasok na kami ni Mam Dina kaya naputol ang usapan namin. Tapos, tinanong niya si Riz kung ano ang problema. Sinabi naman niya ito sa aming adviser kaya pinayuhan siya. Kung maaari daw ay magpasundo at magpahatid siya sa school.

Mangiyak-ngiyak si Riz nang nagsisimula na si Mam Dina sa leksiyon namin. Hindi pa rin siya mapalagay. Naawa ako sa kanya.

Apektado ako. Kaya nga nang nakauwi ako, tahimik lang ako. Gusto kong protektahan si Riz. Kahit paano ay may pinagsamahan din kami.

Ang masama, hindi ko maikuwento kay Dindee ang tungkol dito. Malamang, magseselos na naman siya at mauuwi sa away. Kaya, nang magkaroon ako ng chance, kay Mommy ko ikinuwento. Sabi niya, pwede ko naman daw tulungan si Riz, pero ingatan ko na wag malaman ni Dindee. Masakit daw kasi iyon para sa isang babae.

Tama naman si Mommy. Naunawaan ko naman. Saka alam ko naman iyon. Hindi na ako in-love kay Riz. Purely friendship na lang ang pag-care ko sa kanya. Isa pa, parang nagpapatulong siya sa akin kaya siya nagkukuwento at lumalapit.

Redondo: Top 1

Kagabi sa bar, dumalaw uli si Rona. Pero, hindi na siya palabas kundi papasok na sa office ni Boss Rey. Hindi ko na siya pinansin. Hindi rin naman kami nagkita sa mata. At nang matapos ang performances ko, si Boss Rey na mismo ang nag-abot sa kin ng bayad. Kaya, umuwi na ako.

Kanina sa school ay kinausap ko si Riz. Galing kasi siya sa guidance office. Ipinaalam niya doon ang pagtakas ni Redondo.

Medyo natatakot siya kaya pinakalma ko siya. Sabi ko na lagi lang siyang mag-iingat.

“Roma, huwag mong iwawala ang tingin mo sa bff mo. Alam mo, delikado si Leandro. Buti sana kung lagi niyo akong kasama.” Ngumiti pa ako.

“Bumanat ka na naman, Red! Huwag ka nga..saksakan kita, eh.” biro naman ni Rafael.

“Ang yabang mo naman Rafael! Bakit ikaw, kaya mo bang ipagtanggol ang sarili mo?” singhal naman sa kanya si Roma. Natameme tuloy si Rafael.

Sumali na si Mam Dina sa usapan. Nagbigay din siya ng payo. Kaya nakita kong medyo nakampante ang damdamin ni Riz. Pero nang ilahad ni Mam ang honor roll, nalungkot na naman siya. Ako kasi ang top 1. Top 2 lang siya.

“Congratulations to all of you! Remember that, it is guarantee that you will always on top. Some will soar higher and get your position. So, study harder. Goodluck. One grading period is left.” Litanya niya.

Sobrang saya naman kanina sa hapag kainan nang ibalita ko ang place ko sa klase. Nagpabili tuloy si Daddy ng icecream. Treta ko daw sila. Bumili naman kami ni Dindee.

“Sana, ma-maintain mo, anak! Gift mo na sa amin ni Dad mo ang pagiging valedictorian mo sa graduation.” Si Mommy, habang kumakain na kami ng ice cream.

“I’ll do my best po.”

“Kaya nga huwag ka munang mag-syota.” Hirit naman ng gf ko.

Alam ko nagbibiro lang si Dindee kaya nagtawanan kami.

Redondo: Takas

Kagabi, habang tumutugtog ako, lumabas sina Boss Rey at Rona mula sa opisina. Bumeso pa muna si Rona kay Boss at kumaway bago tumalikod at tumingin sa akin. Nakangiti siya. Gusto kung bumaba para habulin siya, pero nagpalakpakan na ang mga customer. Unang kanta ko pa lamang iyon kaya hindi ako pwedeng tumigil. Shit! Napamura ako sa isip ko. Iniinis ako ng gago kong employer.

Kaya, pagkatapos kong mag-perform, sumugod agad ako  sa office ni Boss Rey. Sarkastiko kong sinabi. “Sana ipnakiusap mo man lang sa akin si Rona para nasakal ko na siya.”

Tumawa muna siya. “Relax! Sayang ka, bata!”

“Oo nga naman! Sayang ako..Kukuin ko na ang bayad mo sa akin.”

“Hindi ka ba muna iinom? Inom tayo, gusto mo? Libre..” Maharot na ang tono niya. Lumalabas na ang tunay niyang anyo. Tiningnan pa ako mula mukha hanggang gitna.

“Natuto na ako.”

Andami pa niyang sinabi bago niya binigay sa akin ang isanglibo. At pagkaabot, tumalikod agad ako.

Kanina, Linggo ng umaga, nagsimba kaming apat. Ipinagdasal ko ang mga kaluluwa nina Boss Rey at Rona. Nagpasalamat din ako sa katatagan, sa talent at sa mga biyayang ibinigay Niya sa akin. Hiningi ko rin ang patuloy na biyaya sa aming lahat at pati na rin ang Kanyang kapatawaran.

Pag-uwi namin ay agad ko namang hinarap ang paggigitara. Naghanda ako ng tatlong kanta ng Matchbox-Twenty para sa performances ko mamayang gabi sa MusicStram.

Bago umalis papunta sa bar, nagtext si Riz. Nakatakas daw si Leandro sa DSWD. Kahit hindi ko siya na-reply-an, alam ko na naaalarma siya sa nangyari. Malakas ang loob at marahas ang dati niyang boyfriend. Kahit ano ay gagawin nito---lalo na sa ngalan ng pag-ibig niya kay Riz.

Natigilan din ako ng ilang sandali dahil sa pagtakas ni Leandro. Sana mahuli na siya agad.

Redondo: Hortikultura Extravaganza

 Hindi si Boss Rey ang nag-abot sa akin ng bayad sa pagtugtog ko kagabi. Ipinaabot niya lang sa guwardiya. Mabuti naman! Siguro ay nahiya sa ginawa nila ni Rona sa akin. Dapat lang!

Alam ko na ngayon ang karakas niya. Kung pwede nga lang mag-resign, ginawa ko na. Ayaw ko na siyang makita.

Gayunpaman, hindi na ako masaydong apektado sa bagay na ‘yan.

Tanggap ko na..

Kanina, habang nagpa-practice ako ng mga kanta ni John Lennon o ng Beatles, niyakap ako ni Dindee mula sa aking likuran. “Punta tayo sa Quezon City Circle.” malambing niyang yaya.

“Ha? Na naman?”

Bumitiw na siya sa pagkakayakap at humarap sa akin. “Oo! Di ba may Hortikultura Extravaganza ngayon doon?! Hindi mo matandaan? Ikaw pa nga ang nagsabi sa akin na nakita mo sa Facebook.” Nalungkot siyang bigla.

Nag-isip kunwari ako. Ang totoo, ayaw ko sanang pumunta. “Oo nga pala! Sige, punta tayo!” Tumayo na ako.

“Yehey!” Niyakap niya uli ako. This time sa tagiliran naman.

Nagtaxi na lang kami papunta doon kasi medyo mali-late kami. Ayaw daw niyang ma-miss ang mga float.

Na-late nga kami. Pero, nakapag-picture-picture pa rin kami sa mga float, gayundin sa mga landscape na nasa exhibit. Ang gaganda naman talaga! Kahit sino ay makaka-appreciate. Hindi lang si Dindee ang nasiyahan, ako din. Higit lalo ang girl friend ko kasi andami niyang subject of photography. Mas marami pa nga yatang kuha ang mga bulaklak at halaman kesa sa aming dalawa.

Nag-stay pa kami sa Circle hanggang alas-dos. Inaantok na kasi ako kaya nagyaya na ako. Mabuti ay pumayag naman si Dindee. Hinayaan din niya akong makatulog sa bus. Siyempre, gising siya at ginawa kong unan. Nakasandal ako sa kanyang balikat. Ang sarap palang matulog pag ganun. Hehe.

Redondo: Bonsai Garden

“Rona pala ang totoong pangalan ni Zora, na kasabwat mo!” sarkastiko at medyo walang-gatol kong sabi kay Boss Rey pagkatapos kong tanggapin ang bayad sa pagtugtog ko kagabi.

“Type mo?” tila nakangiti niyang sagot. Tumalikod na kasi ako agad.

“Maganda siya. Kaya lang, mana sa’yo.” Lumabas agad ako ng pinto at walang-lingon likod na umalis sa bar.

Alam ko, natamaan ko ang demonyo niyang puso. Naka-one point ako!

Kaninang hapon, naki-bonding ako kina Daddy at Mommy. Nasa labas sila.

“Aba, Dad! Dumadami na ang bonsai mo, ah! Ang gaganda!” Kanina ko lang napansin na may nadagdag na naman sa kanyang mga alaga.

“Oo, Red! Binili ko sa isang Facebook group. Ito naman ay freebie lang. Di ko pa sure kong mabubuhay.”

“E, bakit po naka-plastic?’’

Napangiti si Mommy.

“Ang tawag dyan ay ICU.”

“ICU? Yung parang sa hospital?”

“Oo!’’

“Naunawaan ko na po.”

Tumawa si Mommy. “Agad-agad? Talino mo talaga, anak. Ikaw na!”

“Tsamba lang po, Mommy. Uy, Dee, halika dito. Tingnan mo itong bagong bonsai ni Daddy.”

Lumapit naman siya at tiningnan nga nya ang itinuro ko. Ako naman ay umakbay sa kanya. Tsansing lang. Pero, di halata. “Pag nagkabahay ako, maglalagay din ako ng bonsai garden. Malaki! Malakiiiing-malaki!” In-exaggerate ko kaya nagtawanan sila.

Redondo: Heart Breaker

Maaga akong umuwi pagkatapos ng klase ko. Tinext ko rin si Dindee ng mga sweet quotes para makabawi ako sa kanya. Nagustuhan naman niya iyon at hindi na nagbanggit pa tungkol sa kasalanan ko.

Sabagay, hindi ko naman itinuturing na kasalanan ang panlilibre sa mga kaklase at pag-uwi ng late ng dalawang magkasunod na araw. Ang malaking kasalanan ko, na hindi dapat niyang malaman, ay pagiging interesado kong mahanap at makausap si Rona, a.k.a Zora.

Hindi ako interesadong makausap siya ng sweet talk-an, kundi para alimurahin siya sa ginawa nila sa akin ni Boss Rey. Gustong-gusto ko siyang murahin!

Dahil dito, naisipan kong praktisin ang “Heart Breaker”. Idinagdag ko na rin ang “Addicted” at “Problema Lang Yan.”

Nakakatawa lang dahil naabutan ako ni Dindee na kinakanta at ginigitara ang “Heart Breaker’’.

“Hoy, hindi ako heart breaker ha! Excuse me!’’

“Uy, Dee, andyan ka na pala.” Nginitian ko siya. “Siyempre, hindi ka heart breaker.”

“At sino, aber ang tinutukoy mong heart breaker?” Kumurba pa ang mga kilay niya.

“W-wala!’’ Nanginig ang boses ko. Mabuti na lang hindi nahalata. “Ito kasi ang isa sa mga request ng customer ko last time.”

“Sure ka?”

“Oo! Masyado ka naman. Pati kanta…”

“Okay! Wala na akong sinabi.. Bihis lang ako.”

Nakahinga ako ng maluwag.

Redondo: Libre

Nagpasama ako sa tropa kong si Gio, Nico at Rafael para puntahan ang school ni Zora, I mean ni Rona. Siyempre napapayag ko sila kasi may suhol. Ililibre ko sila ng hamburger, fries at float. Sinabi ko lang na may nakilala ako sa Batangas. May utang sa akin. Hehe

Alam ko naman na suntok sa buwan na matiyempuhan namin si Rona. Hindi ko alam kung pang-umaga siya o panghapon. Basta ang alam ko, estudyante siya sa isang private school.

Alas-dos kami nakarating sa school ni Rona. Wala pang estudyante sa labas. Nang tinanong ko ang security guard kung anong time ang labasan, six daw. Tinanong ko din kung may estudyante silang Rona. Bawal daw sabihin. Duda yata sa akin si Manong.

Leche flan! Wala kaminh napala. Inabot lang kami ng alas-kuwatro sa kahihintay at kakasilip sa gate. Nainip na ang dalawng mokong, kaya umalis na kami. Abunudo tuloy ako. Nanlibre lang ako. Wala namang napala. Tapos, pag-uwi ko pa, sinimangutan pa ako ni Dindee. Two days na raw akong umuuwi ng late.

Nagkuwento naman ako sa kanya kahapon. Accepted niya nang malaman niya na nilibre ko si Gio dahil matataas ang test scores ko. Pero, ngayon, wala na akong valid reason. Sinabi ko na lang uli na nag-snacks uli kami.

"Okay! Fine!" sabi ng gf ko. Pero, tumalikod agad at pumasok sa kuwarto. Nag-sorry agad ako. Natagalan pero napangiti ko naman.

Redondo: Si Rona

Sobrang saya ko kanina sa school dahil mataas ang score sa mga tests. Ako ang higest sa Filipino, Math, English at Science. Na-perfect ko ang Filipino. Yahoo! Natalo ko si Riz. Nakita kong nalungkot siya sa mga score na nakuha niya. Mababa siya sa Math. Nalamangan pa siya iba.

Panis si Riz!

Hehe..

“Blowout ka, Red!” bulong sa akin ni Gio habang paulit-ulit kong tinitingnan ang mga tests ko.

“Sige ba.” Bumulong din ako. “Saan mo gusto?”

“Ikaw bahala. Di ako mapili.”

“Okay. Mamaya.”

Nang uwian na, pasikreto kung niyaya si Gio. Ayaw ko kasing makasama sina Nico at Rafael. Hindi man lang kasi nila na-appreciate ang achievements ko.

Tuwang-tuwa si Gio nang pinakain ko siya sa medyo class na food chain. Siyempre natuwa din ako dahil napasaya ko na naman ang best friend ko.

Nang palabas na kami ng food chain, nakita ko si Zora sa kabilang kalsada. May kasama siyang mga kaklase. Dalawang babae at dalawang lalaki.

“Zora!” Kinawayan ko pa siya. Napansin agad niya ako dahil sobrang lakas ng sigaw ko. Tapos hinila ko si Gio para lumapit sa kanila.

Istorbong mga sasakyan. Di kami agad nakadaan. Ang nangyari, hindi ko na naabutan si Zora. Nakasakay na siya ng dyip. Naiwan ang isang lalaki at isang babae. Mag-syota yata.

“Hello! Kaibigan ako ni Zora..” Bati ko sa dalawa.

“Zora? Sinong Zora?” maang na tanong ng babae.

“Si Zora iyong may pink na bag.”

Nakita kong napangiti ang lalaki.

“Hindi si Zora ‘yun!” Mabilis na sagot ng babae.

“Sino siya? Hindi ako maaaring magkamali. Si Zora ‘yun. May tito siya sa Batangas. Dun kami nagkita.”

“Hindi na si Zora yun.” Medyo nairita na ang kausap ko. Hinawakan na rin siya ng bf niya sa kanyang kamay at parang hinihila na para umalis.

“Sige, ‘tol! Alis na kami. Nagkakamali ka lang.” Ang lalaki na ang nagsalita. Tapos, tumalikod na sila.

“Ah, tol..anong pangalan niya?” Pasigaw ko pang tanong.

“Rona!” Sumagot ng lalaki pero hindi na siya lumingon.

Natigilan ako. Hindi ako makapaniwala. Niloko lang talaga ako ni Boss Rey. Siguro ay binayaran niya si Rona.

Hindi na ako nakipag-usap kay Gio habang nasa dyip kami. Hindi na rin kasi siya nag-usisa.

Nanumbalik na naman ang sama ng loob ko kay Boss Rey. Ngayon, pati kay Rona ay may galit na ako. Mga manloloko. Mga malibog! Buwisit! May mga nilalang palang kagaya nila..

Redondo: Pope Francis Fever

Kahapon, January 19, nakalimutan kong magsulat sa journal. Naging busy kasi ako sa pagtapos ng project ko sa Science. Bandang hapon iyon. Nang umaga kasi, nanuod lang ako ng TV. Huling sulyap ko na kasi kay Lolo Kiko. Kailangan kong makita ang kanyang pagpasok sa eroplano na maghahatid sa kanya pabalik sa Roma.

Isa nga ako sa mga tinamaan ng Pope Francis Fever. Tindi talaga! Hindi matapos-tapos ang kuwentuhan naming apat. Andami-dami kasing nangyari sa limang araw na narito siya sa Pinas.

Pinag-usapan din namin ang mga negative comments ng netizens kay Santo Papa. Isa sa mga iyon ay ang comments ni Marlene Aguilar. Nakakabuwisit!

Kanina naman, sa school. Ganun din ang usapan. Bawat teacher na pumasok sa classroom namin ay magtatanong kung sino ang pumunta sa Luneta, MOA, UST, Manila Cathedral o Apostolic Nunciature. Hindi na ako nagtaas. Hehe

Pag-uwi ko, na-inspire akong magsulat ng kuwento tungkol sa batang babaeng umiyak habang nagti-testimony sa UST. Inisip ko lang kung ano ang totoong nangyari sa bata kaya siya umiyak at nagtanong kay Pope Francis. Nagustuhan ito nina Mommy nang ipabasa ko sa kanila. Ipagpatuloy ko dapat ang pagsusulat.

“Talented talaga ang Red ko. Lahat na lang pinapasok. Music. Literature.. Nakaka-in-love talaga!” sabi ni Dindee. Hindi siya nahiya sa aking mga magulang. Nakakatuwa.

“Oo nga! Ano pa kaya ang kaya mong gawin, Nak?” tanong naman ni Mommy.

Ngumiti lang ako. Hindi ko kasi alam.

“Kaya pang kumain ng bubog niyan.” Biro naman ni Daddy.

Nagtawanan kami.

“Pwede, Dad!’’

Hindi Ako Umiiyak

Hindi ako marunong umiyak. Buong buhay ko ay hindi pa tumulo ang mga luha ko.

"`Ma, bakit ka po umiiyak?" Tandang-tanda ko pa na pinahiran ko ang kaniyang mata. "`Wag ka na po iyak, `Ma." Kahit pitong taon gulang pa lang ako noon, alam ko na may mabigat na problema ang aking ina.

"Wala ito, Anak. Napuwing lang si Mama. Sige na, aral ka na."

"May assignment po si Teacher. Family tree daw po." Ibinigay ko pa sa kaniya ang kuwaderno.

"Anak, sabihin mo kay Teacher na tayo lang ang magkasama. Wala ka kamong ama. Iniwan na tayo."

"Sabi mo po, nasa abroad."

"Oo. `Di na siya uuwi. `Wag ka na magtanong kung bakit. Magagalit na sa 'yo si Mama. Sige, gugupitan kita ng picture natin, `tapos ididikit ko d'yan sa notebook mo."

"Opo."

Umiiyak pa rin siya, habang ginagawa ang assignment ko. Niyakap ko siya. "Mama, paglaki ko, gusto ko pong maging abogado."

Napangiti ko si Mama. "Bakit iyon, Lawrence?"

"Ipagtatanggol po kita."

Napatawa ko pa siya. "Wala namang kaaway si Mama, e."

"Si Papa po!"

"Hindi natin kaaway ang Papa mo. `Wag kang maghinanakit sa kan’ya, ha. Saka darating ang panahon, magkikita rin kayo."

Lumaki akong hindi ko nasilayan man lang ang mukha ng aking ama. Ni pangalan at apelyido ay ayaw sabihin sa akin ni Mama. Walang nakakaalam, maliban sa kaniya.

Habang nagkakaisip ako, unti-unti ko na ring natatanggap ang kakulangan ko sa buhay-- isang ama. Gayunpaman, pinunan iyon ni Mama. Nagpakatulong siya sa ibang bansa para lang mabuhay at mapag-aral ako.

Kuntento na ako sa buhay ko na kami lang ni Mama ang magkasama. Pasalamat na ako sa Diyos dahil nakatapos ako ng elementarya at sekondarya. Ngunit nang nagkolehiyo ako, biglang nagbago ang pananaw ko. Tila may gusto akong makasama. Hindi na ako masaya na sa tawag ko na lang nakakausap ang aking ina at tuwing dalawang taon lang kami nagkakasama, dahil doon lamang siya nakakauwi ng bansa.

Dumating sa buhay ko si Anna.

Sa isang gotohan, malapit sa unibersidad na aming pinapasukan, nabuo ang aming pagtitinginan.

Dalawang buwan, matapos magtagpo ang aming mga mata, naging kami. Simula iyon ng pagkakaroon ko ng makulay na buhay. Pinunan niya ng maliligayang sandali ang aking mundo.

Sobrang mahal na mahal namin ang isa't isa, kaya bago kami natapos sa aming mga pangarap-- ako'y maging abogado; siya'y maging doktor, ay nagsama kami at nagkaanak.

Si Baby Jorge ang bumuo ng aking pagkatao. Siya ang nagbigay sa akin ng lakas at inspirasyon. Tila nakalimutan ko rin ang mapait na nakaraan. At bilang ama, sinikap kong ibigay sa kaniya ang pagmamahal, na kailanman ay hindi ko naranasan sa aking ama.

Sa tulong ng pamilya ng aking asawa at sa suporta ng aking ina, namuhay kami ni Anna ng masaya at payak sa aming bahay, kasama ng aming anak. Hindi man nakaapelyido sa akin si Baby Jorge ay tanggap ko. Hindi pa kasi kami kasal. Kondisyon namin iyon ni Anna. Kapag nakatapos na kami at nakasal, ililipat ko sa aking apelyido ang apelyido ng aming anak.

"Lawrence, gusto ko na uling mag-aral. Si Mommy, willing na mag-alaga kay Baby Jorge. Hindi nga lang natin kasama. Pero, 'pag Sunday, puwede naman natin siyang dalawin sa Laguna."

Pareho kaming may mataas na pangarap, kaya pumayag ako. At sa totoo lang, nahihirapan na rin ako financially at physically. Hindi ako makapag-concentrate sa mga lesson ko.

Sa unang gabi na hindi namin kasama si Baby Jorge at hindi namin naririnig ang kaniyang mga tawa at iyak ay parang madudurog ang mga puso namin. Pero unti-unti ay natutuhan na namin.

Tuwing Linggo, dinadalaw namin siya. Kahit paano ay nagiging ama pa rin ako sa kaniya. Mapalad ang aking anak dahil may mga lolo at lola siya na may kakayahang pinansiyal.

Mapalad din si Anna dahil buo ang kanyang pamilya. Kaya nga nagsusumikap akong tapusin ang abogasya upang makasama ko na ang aking pamilya nang sa gayon ay magkaroon na ako ng sariling pamilya na matatawag kong akin.

Lumipas ang mga taon, nalampasan ko ang mga hamon sa pag-aaral at pagiging asawa't ama.

"Hello, Anna? This is it na. Dito na kami ni Mama. Nasaan kayo?" Masaya at excited ako sa unang araw ng bar exam.

"Wait lang, na-traffic kami. Malapit na. See you sa entrance."

Ilang sandali pa ay na-meet na ni Mama sa kauna-unahang pagkakataon ang mga magulang ni Anna.

Mali yata ang ekspektasyon ko. Imbes na maging goodluck sa akin ang tagpong iyon ay tila naging libing. Malungkot na nag-usap-usap ang mga magulang namin, habang kami ni Anna ay nag-aabang.

"Goodluck sa 'yo, Anak. Galingan mo. Matagal mo na itong pangarap." Pilit na pinasaya ni Mama ang kaniyang boses.

"Opo, `Ma!" Nginitian ko siya, si Anna, at ang kaniyang mga magulang, pagkatapos ay pumasok na ako.

Inspired ako sa exam na iyon. Alam kong may laban ako.

Pag-uwi ko, isang katotohanan ang bumungad sa akin. Iisa ang ama namin ni Anna. Ang ama na matagal ko nang itinatanong kay Mama, matagal na palang kasama ng aking asawa.

Gustong kumawala ng mga luha ko.

Gusto kong sumigaw, umiyak, pero hindi ko ginawa. Hindi ako umiiyak. Hindi ako kailanman iiyak.

Sa kagustuhan kong maging malakas at labanan ang pag-iyak, sinubsob ko ang sarili ko sa pag-review para sa tatlo pang exam. Hindi ako kailanman magpapaapekto. Ito na iyon. Malapit ko nang maabot ang pangarap ko.

Kaya pinatay ko ang lahat ng koneksiyon kina Anna. Walang cellphone. Walang Facebook. Wala lahat. Sarili ko lang.

Nakabalik na rin si Mama sa Dubai.

Tagumpay. Isang tagumpay ang nangyari. Nalampasan ko ang pagsusulit. Pumasa ako. Halos maiyak ang mga kasamahan ko sa tuwa, pero ako, isang ngising demonyo ang ginawa ko. Paghihiganti sa aking ama ang nasa isip ko.

Pero huli na pala ang lahat.

Nag-migrate na sa America ang pamilya ni Anna. Kasama nila ang anak ko. Mabaliw-baliw ako nang malaman ko. Kaya pala... Kaya pala, ang nasabi ko.

Mahal na mahal ko si Anna, kahit magkapatid kami. Lalong mahal ko ang aming anak. Pero hindi ako umiyak.

Gusto ko silang makasama habambuhay... Gusto ko silang hanapin, pero parang suntok sa buwan dahil si Anna mismo ang lumayo.

Sinikil ko ang sarili kong luha. Naglakas-lakasan ako. Kahit sobrang sakit na, kahit poot na ang nasa puso ko, hindi ako umiyak.

Unti-unti ko na sanang kinakalimutan ang mga pangyayaring ito. Salamat sa pagdating ni Pope Francis sa Pilipinas. Ipinaalala niya sa akin ang aking anak na si Jorge. At ang pinakamahalaga, binuksan niya ang puso ko. Nang sinabi niya na “Learn how to cry,” umagos ang mga luha ko.

Hindi ko pa alam ang gagawin ko, subalit alam ko na kung paano umiyak at kung ano ang dulot nito.

Si Kristo na ngayon ang laman ng puso ko. Siya lang ang kasama ko sa pagharap ng mga balakid na ito. Hindi na ako mahihiyang umiyak dahil alam ko, Siya ang tagapagtanggol ko.

Tanggap ko na rin ang katotohanan. Alam ko rin na maaaring maulit sa aking anak ang nangyari sa amin ni Anna. Kung magmamahal ako ng iba at magkakaanak kami, posibleng maulit ang masalimuot na buhay-pag-ibig.

Hindi na ako iibig pang muli. Maninilbihan na lang ako sa Panginoon at patuloy na aasahang isang araw ay magkita kami ng aking anak.

Mamaya, oordinahan na ako upang maging isang ganap na pari.

Redondo: Testimony

Inulan ang Metro Manila ngayon. Nataon pa sa misa ni Pope Francis sa Quirino Grandstand, gayundin sa UST. Hindi tuloy kami pinayagan ni Mommy na pumunta doon. Nakuntento na lang ako sa panunuod.

Di bale mas na-enjoy ko sa telebisyon. Hindi na ako naulanan, nakita at napakinggan ko pa ang bawat detalye.

“O, Red, hindi ka na makatingin sa amin.” pabirong-puna ni Dindee sa akin, habang nakatutok ako sa TV. Nagti-testimony noon ang isang dating batang lansangan, na nakaranas ng kahirapan, pang-aabuso at karahasan sa kalsada, lalo pa nang nagtanong na ag isa pang batang babae.

Umiiyak na kasi ako. Grabeng luha ko. Hindi ko napigilang maawa sa sinapit ng teenager.

“Nakikinig ako! Wag kang maingay!” Pinilit kong hindi mahalata na umiiyak na ako. Pero, gumaralgal ang boses ko.

Ang bilis ni Dindee. Nahawakan niya ang ulo ko at sinilip ang mga mata ko. “Umiiyak ka na e!” Tumawa siya. Nakisabay na rin sina Mommy at Daddy.

“Iyakin pala ang boy friend ko.” Pang-aasar pa ni Dindee, habang pinpunasan ang luha ko.

Hindi ko na rin naman naitago kaya yumakap ako sa kanya. “Ang suwerte ko pa rin pala..”

“Oo naman, nak! Kahit naman nagkaganun ang buhay natin, hindi ka naman namin pababayaan ng Daddy mo. Di ba, Dad?”

“Oo, Mommy! Red, tama ang Mommy mo. Isa pa, hindi lang naman ang napaiyak, ako din.”

Nagtawanan kaming lahat.

Inabangan talaga namin ang misa ni Pope Francis sa Quirino Grandstand. Umidlip lang kami. Tapos, alas 2:30 hanggang alas-siyete ng gabi ay tumutok na uli kami sa mga kaganapan.

Grabe! Umula’t bumagyo, tuloy ang misa. Isang makasaysayang pangyayari ang naganap. Ang mga Pilipino ay tunay na na-bless sa pagbisita ng Santo Papa. Manhid na lang ang hindi na-touched sa kanya.

Sana, dahil dito ay tuluyan nang magbago ang sistema ng gobyerno. Sana may magandang pagbabago para sa lahat. 

Redondo: Pogi

"Sabi mo pogi ako." Nalungkot-lungkutan ako.

“Oo! Pogi ka nga. Kasing-pogi mo ang Santo Papa!” Tumakbo siya at panay ang tawa.

Redondo: Movie Marathon

Nag-abang na lang kami sa TV. Tutal nakita na namin kahapon si Pope Francis. Mas maganda pa nga sa telebisyon kasi kahit ang mga kaganapan sa Malacañang, sa Manila Cathedral at sa MOA Arena ay napapanuod namin. Nakaka-inspire at nakakatayo pa naman ng balahibo kahit di personal. Iyak nga ng iyak sina Mommy at Dindee sa mga nakaka-touch na pangyayari. Ramdam talaga namin ang kabanalan ng Santo Papa. Mahal na mahal siya ng mga Pilipino dahil mahal na mahal niya rin ang mga Pinoy. Ako nga ay naluluha din. Ayoko lang ipakita sa kanila. He he.

Tapos, naisingit din namin ang manuod ng pelikula. Nakaisang movie lang kami sa DVD kasi inaabangan namin ang Family Encounter with the Families sa MOA. Sana nasama kami sa naimbitahan. Pero, naisip ko, imposible. Kailan lang naman kasi kami nabuo uli. Pero, di na bale. Ang mahalaga, buo na kami ngayon. Blessing na rin na maituturing.

After ng balita o after na makauwi ni Lolo Kiko sa kanyang tinutuluyan, pinagpatuloy namin ang movie marathon. Nakadalawang pelikula pa kami bago kami nagsitulog.

Enjoy much! Lalo na’t may popcorn na niluto si Daddy. Parang sine lang.

Mabuhay ang Santo Papa

Hindi ako Katoliko, pero tumutok ako
Mula sa paglapag ng sinakyang eraplano
At pagsilip niya sa bintana ay nakita ko.

Sa motorcade, di man ako nakadalo
Panunuod sa telebisyon, solb na ako
Ngiti ni Pope Francis, kitang-kita ko.

Nang dalawang paslit, kanyang hinagkan
Luha ko’y tumulo, saya’y naramdaman
Banal na tao, kanila’y nahawakan.

Nang ang mga pulitiko ang bumati
Humalik pa sa kamay, panay ang ngiti
Para silang si Hudas, ang aking masasabi.

Coverage ng convoy, aking tinapos
Puso ko’y nasisiyahan ng lubos
Pagdating niya’y, papuri sa ating Diyos.

Hindi ako deboto, hindi panatiko
Ngunit, nasiyahan at humanga ako
Sa pagbisita ng mapagmalasakit na tao.

Mga Pilipino kasi napalapit kay Kristo
Biyaya ngang maituturing ito
Lalo ngayong Pilipinas ay binabayo.

Mabuhay ang Santo Papa!
Na simbolo ng awa at pagpapakumbaba
Pagpalain sana siya ng ating Ama.

Redondo: Delikadesa

Maaga akong umuwi pagkatapos ng klase. Ako ang nauna sa bahay. Kaya umidlip muna ako. Nagising ako sa pagdating ni Dindee.

Sabay kaming nagmeryenda.

"Red, ilang buwan na ba tayo?" tanong ni Dindee.

"September, October, November and December." Binilang ko sa mga daliri ko. "Three months na tayo!" Masaya ko pang sinabi.

"Talaga?! Akalain mo yun!?" 

"Bakit?"

"Wala naman. Kasi dati, crush lang kita. Salamat kay Karryle. Kung di dahil sa kanya..di rin kita makikilala."

"Oo nga e. Tinext nga ako nung isang linggo, wag daw kitang paiiyakin." Ngumiti pa ako.

Nginitian din niya ako. Tapos, bilang may dumaang anghel.

"Masaya ka ba?" Binasag ko ang katahimikan.

Tumitig sa akin si Dindee. "Oo! Masayang-masaya!" 

"Ako din." sabi ko.

"Gaya-gaya!

Then, nauwi sa kulitan ang lahat. Natigil lang nang dumating na si Mommy.

Hindi naman kami natatakot kay Mommy. Siyempre, konting delikadesa lang din. Isa pa, mukhang wala sa mood si Mommy. Andami daw niyang gawain kahit limang araw walang pasok. Magtse-check ng mga tests. Mag-rerecord. Magko-compute ng grades. At kung ano-ano pa daw.

Nagpresinta nga kami ni Dindee na tumulong sa pagtsek. Oo daw. Natuwa na siya. 

Kaya, after dinner at habang nanunuod ng TV, nagtsetsek kaming apat ng mga papel ng mga estudyante niya.  

Na-realized ko, mahirap pala maging guro. Kahit sa bahay ay trabaho pa rin. Hero nga talaga sila. Kapuri-puri.

Redondo: Scrabble

Second day ng third periodic test namin. Masasabi kong hindi ako naapektuhan ng mga pangyayari sa buhay ko. Inspired pa rin akong makamit ang pinakaasam kong place sa honor roll, lalo na nang makita kong masigasig si Riz na ma-perfect ang bawat test. 

May test pa kami bukas. MSEP at EPP. Kaya bago ako umuwi, dumaan muna ako sa library para mag-review. Balak ko kasing makipagkulitan kay Dindee o kina Mommy at Daddy pag nasa bahay na kaming lahat. 

Sa bahay. 

Alas-sais, kompleto na kami. Fifteen minutes pagkatapos kong dumating. Natagalan kasi ako sa school.

Pinagmeryenda muna ako ni Dindee. Mukha daw akong gutom na gutom at uhaw na uhaw. Well, tama siya. Di ko nga naramdaman ang gutom at uhaw habang nag-re-review ako.

Habang nagluluto si Daddy, kami namang tatlo ay nanunuod ng balita. Natutuwa pala si Mommy sa mga gay. Gusto niya si Vice Ganda. Sabi pa nga niya, mga gay din ang mga ka-close niyang co-teachers sa school nila. Masarap at masaya daw kasi silang kasama.

Siyempre di ako nag-react. Gayundin si Dindee. Wala kasing gay sa school niya. 

Mabuti na lang ay di ako tinanong ni Mommy kung gusto ko bang kasama ang mga tulad nila. Malamang, mag-clash ang idea namin.

After dinner, nagyaya si Mommy na maglaro kami ng scrabble. Game ako at sina Dindee at Daddy. Siyempre nagkampihan kami. Kampi kami ni Daddy. Kampi naman ang dalawang babae. Pero, magkakaiba kami ng tiles. 

Sa una, lamang si Mommy. Pero, nakabawi ako..nalamangan ko silang lahat, hanggang matapos kami. 

Ang ingay ng mga babae. Ang daya daw namin ni Daddy. Pinagbintangan pa kaming nagpapalitan ng tiles.  Hehe. 

Kulit!

Redondo: BlackSticks

Kagabi ay nakiusap sa BlackSticks band na mauna akong tumugtog sa kanila. Sabi ko, may exam kasi ako kinabukasan. Mabuti, pumayag naman sila. Mababait naman kasi sila. Iyong drummer nila na si Joeffrey ay madalas kong kakuwentuhan. Palibhasa hindi nagkakalayo ang edad namin.

Kanina, sa school, iwinaksi ko muna ang kung anumang bumabagabag sa aking isipan. Sinikap kong mag-focus sa exam. Hindi naman ako binigo ng utak ko. Gumana pa rin ito sa kabila ng lahat. Ito naman ang kinabibiliban ko sa kukote ko. Flexible. Parang may buhay. Napapakiusapan. 

Kaya lang, nasinghalan ko si Roma. Lumapit kasi sa akin at nagtatanong ng sagot. Bad trip pa naman ako sa kanya. Hindi pa siya nadala nang masiko ko siya noong isang araw. 

Kung masasabi ko nga lang sa kanya na naging homophobic na ako.. Kaso, hindi pwede. Kailangan ko lang iparamdam sa kanya.

Nag-sorry naman ako kay Roma, bago kami nag-uwian. Ayoko naman kasing masira ang imahe ko sa kanya dahil lang sa takot ko. Iba naman siya kay Boss Rey. 

“Kung di lang kita bet, di kita patatawarin, noh!” sabi pa niya sa baklang-baklang paraan.

Nginitian ko siya at inakbayan ko. Tapos, niyapos niya ako. Hindi na ako pumalag. Ilang Segundo lang naman niya iyon ginawa.

“O ayan, nakatsansing ka na naman. Gusto mo sikuhin uli kita?’’ Biro ko lang iyon pero natakot siya. Agad a umiwas. Tumawa lang ako kaya nawala ang takot niya. 

Tawa ng tawa si Gio. 

“Hoy, SPL! Tumigil ka dyan!” singhal niya kay sa kaibigan ko.

“Anong SPL? Bading ka talaga!” Nag-dirty finger pa si Gio.

“E, ano kung bading?! At least hindi special!” Ginantihan niya ng dirty finger si Gio.

“Psst! Tama na ‘yan. Mamaya, magsabunutan na kayo.” Biro ko naman.

Si Roma naman ang tumawa. Inakbayan ko si Gio pagkatapos at nagpaalam na kami kay Roma. Hihintay niya kasi si Riz, na nasa CR.

Nang naghihintay kami ni Gio ng dyip, natanong ko siya kung hindi pa siya nai-intimidate kay Roma. Sabi niya, natatakot siya minsan. Nang-ookray daw kasi. Pero, kung sa suntukan daw, hindi siya uurong. Natawa lang ako. Akala ko kasi pareho kami ng nararamdaman ngayon. Ibang case pala ang sa kanya.

Sa bahay, sinikap kong makipagkulitan kay Dindee. Ilang araw ko na rin siyang nababale-wala. Mabuti nga at hindi siya nagtataka. Nakatulong din ang prsensiya ni Mommy. Lagi kasi silang magkausap.

Redondo: Circle

Redondo: Video

Kagabi. 

“Sir, tumuloy daw po kayo sa opisina ni Boss Rey.” Salubong sa akin ng guard papasok pa lang ng MusicStram.

“Sige po. Salamat!” 

Alas-nuwebe y medya na iyon kaya marami ng customer. May tumutugtog na nga.

“Tuloy!” narinig kong sbai ni Boss nang kumatok ako. “Ikaw pala. Upo ka!”

“Hindi na. Gusto kong tumugtog ng maaga para makauwi ng maaga. Ayoko nang magpagabi ng husto.” sarkastiko kong sabi.

“Bakit? May gusto ka bang ipahiwatig? Ibang-iba ka na ngayon managot, a. Huwag mong kalimutan, ako ang boss mo.”

“Hindi ko naman nakalimutan. Nagsisisi lang po ako kung bakit ako pumirma ng kontrata. Para kasing pag-aari na ninyo ako.”

“Kasalanan mo ‘yan! Di ka nag-isip. Ngayon kung gusto mong makatakas sa akin, bayaran mo ang kikitain ko sa mga araw na hindi ka tutugtog sa akin. Simple lang di ba?” Sumandal siya sa kanyang swivel chair at ngumisi. Tapos, tiningnan pa ang hinaharap ko. “Saka, nag-e-enjoy ka naman sa dito, di ba? Or should I say, nag-enjoy ka naman sa akin, di ba?” Humalakhak pa siya.

Nakakabuwisit! 

“May future ka, Red! Sa akin ka na lang..”

Sa sobrang inis ko, di ako nakapagsalita. 

“Ang girl friend mo, suwerte sa’yo. Si Zora nga, mukhang nag-enjoy sa’yo. Ikaw, na-enjoy mo ba siya?” Mapang-asar pa rin siya.

Hindi na ako nakapagtimpi. “Oo, masarap! Ganda ng plano niyo. Sana sinabi mo na gusto mo…”

“Ssssh! Dahan-dahan ka sa pananalita mo, bata! Hawak ko ang video niyo. Kung gusto mong sumikat, sige..ipangalandakan mo!”

Natigalgal ako. May video? Nakuhaan kami ni Zora? Yari na! Blackmail ito. 

“Yan ba ang dahilan ng pagpapapunta mo sa akin? Bakit ginagawa mo ito sa akin? Anong kasalanan ko?” tanong ko. Medyo, bumaba ang tono ng pananalita ko.

“Wala! Ayokong mawala ka sa MusicStram! Akin ka lang! Tapos! I-krus mo ‘yan sa noo mo! Sige, hala, sumunod ka na sa BlackSticks. Tapos, umuwi ka na. Heto ang bayad mo.”

Pagkakuha ko ng isanglibong kabayaran sa tugtog ko, agad akong lumabas. Mangiyak-ngiyak ako sa mga nalaman ko. Matindi pala ang tama sa ulo ni Boss Rey. May basag ang pula. Kaya niya palang gawing miserable ang buhay ko. 

Paano ko ito haharapin?

Redondo: Absent

“Red, bakit wala ka dito ngayon?” Galit si Boss Rey nang sinagot ko ang tawag niya kagabi, bandang alas-diyes y medya.

Lumabas ako ng bahay habang nagpapaliwanag ako. “Masama ang pakiramdam ko. Next week na ako tutugtog.” Hindi na ako nag-po. Pinahalata ko sa kanya na nawala na ang respeto ko sa kanya.

“Hindi pwede! Inaasahan ka ng mga customer! Sunduin kita ngayon diyan.”

“Hindi nga pwede! May sakit ako!”

“Anong sakit mo? Katamaran? Bakit nagmamalaki ka na?”

“Hindi naman sa ganun. Karapatan ko naman pong umabsent. May sakit nga ako e.”

“Bull shit! Sige, bukas tumugtog ka na. Ayusin mo ‘yang health mo.At wag mo akong onsehin. Isipin mo ang kontrata mo.’’ Hindi na ako nakasagot. Ibinaba na niya.

Natuwa ako. Lusot ako! Nainis ko pa siya. Hehe.

Pero, kanina, napagdesisyunan kong tumugtog. Sayang din naman. Unti-unti ko na rin naman natanggap ang kamanyakisan niyang ginawa sa akin. Laway lang naman iyon. Hindi naman ako babae para lubos na masaktan. Ang importante ngayon ay alam ko na. Pag-iwas na lang talaga ang tanging paraan.

Nag-practice ako maghapon. Nakatingin naman sa akin sina Dindee at Mommy. Dati isang babae lang ang nanunuod sa akin. Ngayon dalawa na silang kinikilig. Sayang nga lang hindi ko na sila pareho pwedeng isama sa MusicStram. Hindi man ako pinagbawalan ni Boss Rey, ako na mismo ang nagsabi sa kanila na kaya ko ng umuwi mag-isa. Hindi ko lang masabi na baka pati ang girlfriend ko ay manyakin ng amo ko.

Redondo: Pista ng Nazareno

Wala kaming klase ngayon ni Dinde dahil Pista ng Itim na Nazareno, gayundin sina Mommy at Daddy. Kaya, pumunta ang dalawa sa boarding dati ni Mommy para hakutin ang mga gamit niya doon. Kami naman ni Dindee ay pinag-stay nila sa bahay. Nasarili ako ni Dindee.

“Parang naninibago ako ngayon sa’yo, Red. May problema ba tayo?” tanong niya habang paulit-ulit kung ini-scroll ang phonebook ng cellphone ko. May gusto kasi akong i-text, pero di ko alam kung sino.

Tiningnan ko siya at in-off ko ang cellphone ko. “Wala naman. Bakit may nagawa ba akong mali sa’yo?”

“Wala! Napapansin ko kasi na ilang araw ka ng tahimik simula nang galing ka sa Batangas.”

“Ah ganun ba?’’ mabilis kong sagot. “Wala namang problema.”

“May nangyari bang di maganda doon?”

Hindi agad ako nakaimik. Tinitigan ko siya. “Halika nga dito.” Hinila ko siya sa tabi ko. Sa sofa kasi ako nakaupo. Hindi naman siya tumanggi. Tapos, inakbayan ko siya. “Pasensiya ka na, siguro ay na-stress lang ako sa school. Gusto ko kasing maungusan si Riz. Alam mo naman na aspiring valedictorian ako, di ba?” Isinandal ko pa ang ulo ko sa balikat niya habang mahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya.

“Huwag kang ma-stress. Kaya mo ‘yan..”

“Salamat, Dee sa pang-unawa. Sorry ulit. Masaya ka ba sa akin?”

“Oo naman! Lalo na ngayong buo na ang pamilya mo. Alam ko buo na rin ang pagkatao mo. Kaya dapat no worry ka na. Inspired ka na dapat. Ha? Sige na..smile ka na.” Hinagkan pa niya ang buhok ko.

Nag-smile ako kahit hindi niya nakita. “Promise mo, di mo ako iiwan?”

“Ano ka ba? Wag ka ngang magsalita ng ganyan. Hindi nga ako umuwi ng Aklan para sa’yo. Ngayon mo pa ba sasabihin yan! Umayos ka nga, Red! Magagalit na ako sa’yo, e.”

“O, yan na! Nagagalit ka na nga!” Bumitiw na ako sa pagkakayakap. 

“Ikaw e. Nag-e-emote ka, e.”

“Hindi na po. Kiss na kita.”

“Sapak gusto mo? Uber ka dyan, ah! Sige na, maggitara ka na uli. Miss ko na ang boses mo. Maglalaba muna din ako. Bye!”

“Sige, bye!” Pagtalikod niya ay sinikap kong kalimutan ang mga bagabag ko. Naggitara din ako kahit hindi ako tutugtog mamayang gabi sa MusicStram.