"Pareho lang naman tayo, ah!" May galit na ang
pagkakasabi ko.
"Pareho? Paano tayo naging pareho?" maang na tanong ni
Lianne.
Ngumisi ako at tumayo. Bumalik ako sa may pintuan. "Ago-go
dancer ka di ba? Ako, macho dancer. May pinagkaiba ba?" Sarkastiko
na ako.
Nagtinginan ang magkaibigan.
"Hector.. nagkakamali ka!" protesta ni
Paulo.
Hindi ko siya pinansin. "Galit na galit ka sa gawain ko, pero ni
minsan ba may narinig kang masama sa akin? Ha, Lianne?"
"Hindi mo alam ang nangyari..” mahinang sagot ni Lianne.
Hindi siya nakatingin sa akin. Humihingi siya ng tulong sa kaibigan.
"Oo, Hector! Hindi mo dapat.."
Hindi ko na tinapos ang paliwanag ni Paulo. Gusto kong malaman nila na
matagal ko nang alam. "Pinuntahan ko ang bar na pinagtrabahuan mo.
Bigla ka daw naglaho. Kaya pala biglaan din ang paglipat mo sa akin, dito sa
bahay. Bakit, Lianne? Bakit?"
"Oo. Dancer ako, katulad mo. Nagbilad ako ng katawan. At ako ang
babae dun sa stag party ng kaibigan mo. Ano, masaya ka na?"
Nagulat ako. "Oo.. I mean, hindi! Nagtataka lang ako kung
bakit nag-walkout ka. Di ba iyon naman ang trabaho mo? Di ba ligaya naman
talaga ang hanap mo?"
Si Paulo ang sumagot. Humihikbi na kasi si Lianne. "Hector,
masalimuot ang naging buhay ni Lianne. Ayaw na niyang ukilkilin mo pa ang mga
nakaraang iyon. Please, tama na! Lianne, let's go!" Itinayo na
niya ang kaibigan.
Lumuluhang lumabas si Lianne, na inaalalayan ni Paulo. Hindi ko na sila
pinigilan.
Pagkaalis nila saka ko lang naramdaman ang labis na kalungkutan.
Nagsisisi ako. Hindi ko dapat iyon ginawa sa aking pinakamamahal.
"See? Hindi mo ako mahal. Hindi mo kasi kayang mahalin at irespeto
ang sarili mo. Binababoy mo ang sarili mong katawan!"
Matigas ang pagkakabigkas ni Lianne ng linyang ito. Nagpanting ang
tainga ko. Hindi niya dapat ako hinuhusgahan.
No comments:
Post a Comment