Ilang linggo pa ang nakalipas,
nakapag-adjust na ako sa paaralang iyo. Nagamay ko ang mga ugali ng mga
Grade 4 at high school, pati ang mga katrabaho ko. Tumanggap ako ng mga
trabahong first time kong gagawin tulad ng pag-e-emcee at pagte-train
ng students para sa Math quiz. Tumanggap din ako ng tutorials.
Sideline
ng mga teachers doon ang pag-tutor. Nabigyan ako ng isa. ‘Tapos
naging dalawa. ‘Tapos naging isa uli dahil nakabasa na iyong isa. Nakalulungkot,
na nakatutuwa. Malungkot ako dahil nabawasan ang income. Sabi ko nga,
sana hindi ko muna tinuruan nang husto para mas matagal akong may kita. Pero
masaya naman ako sa resulta dahil napatuto kong magbasa. Nahihiya nga ako sa
magulang ng isa dahil ilang buwan na akong nagtu-tutor sa anak niya ay
hindi pa rin mahusay magbasa.
Puring-puri naman ako dahil may development
na rin daw kahit paano. Pero sa tingin ko, wala pa. Nakaka-frustrate.
Napapalo ko lang tuloy ang bata sa kamay dahil kung ano-ano ang sinasabi.
Maikli ang memory. Ang "ba" ay nagiging "da." Nang
tinanong ko ng "one plus one." Nag-isip muna nang napakatagal.
Nagbilang pa sa kamay. "Three!" ang sagot niya. Ayun! Napalo ko siya
sa kamay. Para hindi magsumbopng sa Mommy, binigyan ko siya ng poster ng
mga dinosaurs. Favorite niya kasi. Mabuti na lang na-appreciate niya
at hindi niya nga ako sinumbong.
No comments:
Post a Comment