PAHILIS 12

KABANATA 12

          Same school. Same classmates. Same teachers.  

          Nagpalitan ng advisers. May mga tranferees na dumating. May nadagdag at umalis na guro. Umunlad ng konti ang eskuwelahan namin. Palibhasa, pang-apat na taon na ng aming Alma Mater ay nagkaroon na ng karagdagang silid-aralan.  

          Fourth year na ako kaya may diskarte na ako sa buhay. Hindi ako naghinanakit sa aking ina. What for? Wala akong makitang dahilan. Besides, sanay na ako na malayo sa kanya. Sanay na ako sa mga gawaing-bahay. Sa pagba-budget ng kakarampot na pera. Paglalaba. O pagluluto man.  

          Wala sa akin ‘yun!  

          Kaya sinubsob ko uli ang ulo ko sa mga aralin. Naubusan ako ng kilay.. He he, biro lang.  

          Ganon pa rin.. Active sa klase. Sa recitations. At maging sa mga curricular activities. Sumali ako sa mga contests. Tumanggap ng mga tungkulin sa pamumuno sa grupo. Isa na rito ang pagkakahirang ko bilang over-all president ng KAMAFIL o Kapisanan ng mga Mag-aaral sa Filipino. Ito na ang pinaka-achievement ko. I love Filipino subject kasi! Nakapag-organize ako ng isang program. Ito ay ang pagdiriwang ng Linggo ng Wika. Wow! Hindi ko iyon makakalimutan. Idea ko lahat halos ang mga numbers at contests sa selebrasyong iyon. Nakapagpa-contest ako ng pagbigkas ng tula. May nagbalagtasan. At may tableau.  

          Ang tableau ay isang piping pagsasadula na kadalasan ay sinasaliwan ng musika. Isa ito sa mga natutunan ko sa workshop na sinalihan ko noong first year ako sa Bicol. Ito rin ang dahilan kung bakit nagkapeklat ang kanang paa ko. Nag-tableau kami noon sa isang programa bilang paggunita sa Independence Day. Fiesta rin noon sa aming barangay. Ang ganda ng performance namin. Nakakapanindig-balahibo. Makatotohanan ang labanan ng mga Pilipino at mga Hapones. Ang pulang food color na ginamit ko as dugo ay naging makatotohanan din pagkababa namin ng stage. AWWRK! Naapakan ko ang malaking aso, na nakahiga sa gitna ng mga nakatayong manonood ng tableau. Duguan ang paa ko. Ansakit!     

          Oops! Hindi iyan ang kuwento ko. Back to the Linggo ng Wika..

          Napuri ako ng adviser ko sa KAMAFIL. Successful daw. First time daw niyang makapanood ng tableau, gayundin ang sabi ng mga estudyante. Ang totoo, first time ko rin ring magturo niyon. Kadalasan kasi, participant lang ako. But that time, ako na ang nagturo, kasali pa ako.  

          Proud na proud ako sa sarili ko. Gusto ko nga sanang tanungin ang mga matatalino kong classmates, "Kaya n’yo ba 'yun?". Sa isip ko lang iyon. Nakakahiya, baka sabihin, "Ang yabang mo naman! Tsamba lang ‘yun!"  

          December. Maraming programs ang naganap such as Family Day at Christmas Party. Noong Family day, hindi ako nag-enjoy. No need to explain. Wala si Mama, e. Pero sila, ang sasaya! Para tuloy akong gatecrasher noon. Parang ampon ng isang pamilya at alam na ang katotohanan. Ni hindi ako nakasali sa mga parlor games.  

          Di bale na..

          Noong Christmas Party naman. So-so. Hindi masyado masaya. Hindi rin naman malungkot. Sumaya lang ako nang matanggap ko ang cash prize sa napanalunan ko sa native lantern-making contest. First prize uli. Two consecutive years na akong first placer. At, last na iyon.  

          Di bale na..  

          Then, marami pang activities ang na-experience ko. Isa na rito ang educational tour namin. Pinuntahan namin ang Rizal Shrine sa Calamba, Laguna. Sa kabila ng kagipitan ko sa pera, ewan ko lang kung paano ako nakapag-produce ng pambayad. No choice kasi. Hindi raw puwedeng hindi sumama. Naku! Kung pinayagan lang akong, hindi na ako sasama. Sayang, e.  

          Pero, ok lang. At least, narating ko ang dating tirahan ng ating national hero.  

          Another is the J.S. Prom.  

          Actually, isang beses lang ako naka-experience ng promenade. Noong senior lang ako. Pioneer kasi ang batch namin sa school na iyon kaya noong junior pa lang kami, wala pang senior. Kakatwa naman kung mag-J Prom kami, di ba?

          Excited ako na mag-prom. Kaya, kuntodo hanap ako ng mahihiram na truvenice at necktie. Good thing is nakapag-provide ako days before the promenade. At take note, dalawa pa ang nahiram ko. Di ko tuloy alam kung alin ang isusuot ko sa dalawa.

          Prom night..  

          Masaya. Successful. Pero, malungkot pa rin ako dahil wala si Mama para ma-witness ang gabing iyon. Once in a lifetime kasi at hindi na mauulit.  

          Di bale na.. Basta, kako sa graduation ay nandito siya. Datapwat, mas malungkot ako nang dumating ang sulat. hindi raw siya makaka-attend. Inunawa ko na lang dahil may dalawa akong kapatid doon na hindi pwedeng iwanan.  

          Di bale na.. Tutal wala naman akong honors o award. Hindi rin siya magiging proud sa akin. di bale na, basta ga-graduate ako.  

          Graduation day.  

          Umagos ang maalat kong mga luha, for three reasons. Una, wala si Mama. Ang tito ko lang ang umakyat upang i-pin sa akin ang graduation ribbon.

          Pangalawa, wala akong natanggap na anuman. Tatlo lang ang nabigyan – ang valedictorian, salutatorian at first honorable mention. Nagtipid ang school noon. Sabi ng faculty, memorandum daw ni Erap, dahil bagsak ang ekonomiya. Kaya nga, hindi kami nakatoga. Uniporme lang. Nakakaiyak pa dahil ni hindi man lang ako binigyan ng appreciation dun sa pagle-letter-cutting ko sa kanila for almost two years. Ni pasalamat, wala! Litse! Pati ba naman thank you tinipid pa nila.  

          At pangatlo. Naiyak ako dahil na-touch ako sa graduation song..    

          Di bale na! Natapos na rin ang paghihirap at pagtitiis ko.    

          Mabuti na lang, binigyan kami ng isang handaan ng tiya ko. Namin, kasi apat kaming nagsipagtapos noong taong iyon. Ang kapatid ko. Dalawang pinsan. At ako.

          Masaya at grandyoso ang selebrasyong iyon. May banner. Nakatanggap pa kami ng greeting cards. Nag-wish sa amin ang sponsor. Nag-blow kami ng cake. Then, nagkainan. Nag-inuman sila. May mini-disco pa, with matching mirror ball.     

          Pero sa gitna ng kasiyahang iyon , nakaramdam ako ng emptiness. Feeling ko nasa buwan ako. Nag-iisa. Habang sila'y napapaindak sa galak, ako naman ay nakalugmok sa burak. Ewan ko ba! Masyado lang siguro akong madrama. Kung kelan natapos na ako sa isang yugto ng buhay, saka naman ako nagkaganun.

          Noong gabing iyon, inalala kong lahat ang mga pinagdaanan ko. Naalala kong naging labandero pala ako tuwing Sabado para lang magkaroon ng pang-isang linggong allowance. Natawa tuloy ako sa alaalang iyon.

          Di bale na..

          Kung hindi man ako natutong magsaya sa gitna ng depresyon at krisis o kalungkutan at problema, ang mahalaga, marunong naman akong magpasalamat at tumanaw ng utang na loob.  

          Salamat sa mga tiyo at tiya ko..    

          Sorry din sa mga sama ng loob na idinulot ko sa inyo. Sorry po kung akala ninyo ay nagtanan ako. Natakot kayo na baka makapag-asawa ako ng hindi pa oras. Ang totoo po ay nagpalipas lang ako ng sama ng loob sa bahay ng kaibigan kong babae.