PAHILIS 14

KABANATA 14

           Pagkatapos ng enjoyment, nagdesisyon ako...

           Tutal kasalanan ang mag-aral sa ACLC.. Tutal nasubukan ko nang maglasing.. Tutal nasubukan ko nang magyosi. Gumastos sa mga walang kuwentang bagay o gastusin. Manligaw. Manood ng sine. Tutal binato na ako.. Tutal nasaktan na ako.. Tutal nakabangon na ako sa pagkalugmok..

          Umuwi ako sa probinsya!

          Oo, probinsiya.. Wala e! Last resort ko na ang umuwi ng Bicol at doon ay magpakadunong o magdunung-dunungan. Wala e! Wala akong sapat na atik sa Maynila upang doon ay makapagtapos ng kahit two-year course.

          Wala e!

          Kasalanan kasi ang maging mahirap. Pobre ka na nga, paparusahan ka pa. Putik ka na nga, aapakan ka pa.

          Huwaaaaaah!

          Okey na! Okey na ako. Nilabas ko lang ang sama ng loob ko. Isang fart lang pala ang katapat niyon.

          Nag-enroll ako. Sa private school ha! Laban kayo?

          At least private school. Tsaka five decades na mula nang itayo iyon. Sikat! Astig ang ang mga alumni doon. Kung hindi negosyante ay isang pahinante. Kung hindi doktor ay isang kundoktor. Kung hindi dentista ay isang, manikurista. Kung hindi mayor ay isang kargador. Kung hindi abogada, ayun nagtitinda!

         Walang sinabi ang mga alumni sa mga sikat na unibersidad sa Kamaynilaan. Chicken feed!

          Courses pa lang, malulula ka sa pagpili.

          Nahirapan nga akong mamili e. Commerce o Education?

          Education o Commerce?

          Commerce o Education?

          Education o Commerce?

          Aha! Education. Para kagalang-galang. Noble profession daw. Pwede pa akong magtinda ng kung anu-ano sa mga estudyante ko pati sa mga co-teachers ko. Embutido. Kurtina. Damit. Pad paper. Ballpen. Basta! Kahit ano! Pwede rin akong magpahulugan.

          Ay, Commerce na lang. Disente. Naka-long sleeves. Naka-neck tie. Makintab ang shoes. Nakapomada. Gel, pala! Tama! Pwede rin akong businessman. Makakapagtinda rin ako.

          Nahirapan talaga akong mamili sa dalawang options. Sabi pa nga ng pinsan ko na nagtapos na ng BeEd, "Education na rin ang kunin mo..Marami akong notes, ipapahiram ko sa'yo."

          Napaka-unique talaga ng idea ko! Akalain mong nag-Commerce ako?! Major in Management, ha. Sariling desisyon ko iyon. Natakot kasi ako na mapabilang ako sa daan-daang Education graduates na hindi pa nakapasa sa Licensure Examination for Teachers.

          Although, kaya ko o kaya ng IQ ko.. (Ano nga ba ang IQ?) Mas pinili ko pa rin ang kursong komersiyo dahil wala lang! Playing safe. Gusto ko lang magkaroon ng diploma. Yun lang!

          Napaka-intelligent talaga ng desisyon ko. Nice choice! Confidently ko pang sinabi "Hindi ako magsisisi sa desisyong ito!"

          As usual, pag first day ay talagang kabado ako. Mahiyain kunwari. Aloof ang drama. Pero, wag ka, vocal pala nang magkaroon ng self-introduction. Halos lahat ng professors, pinagpakilala kami ng sarili. E, kami-kami rin lang ang magkaklase, kaya ayon..kilalang-kilala agad namin ang isa't isa after one day.

          May nag-orient lang. May absent agad. May nagpa-quiz agad. May nagpasulat pa! Kanya-kanyang style. Pero ang style ko sa pagpapansin ay click talaga. Highly-commended kaagad ang lolo n’yo. Astig! Para akong nerd na walang eye glasses.

          Pag-uwi ko sa bahay, past nine o'clock na.

          Nagbihis. Kumain. Nahiga.. At pumikit...at dumilat. Napangiti ako. Ang saya pala ng college life! Sabi nila, ang high school daw ang pinakamasayang bahagi ng isang tao. Ows?! Wag kayong maniwala. Dahil ako ang buhay na kabaligtaran ng sabi-sabing iyan. Bakit ang high school days ko ay ang pinakamiserableng yugto ng buhay ko? Kasinungalingan!

          College days ang pinakamasaya! Napatunayan ko iyan two days after mag-resume ang klase.

       

          Akalain n'yong approchable pala ako! Naglapitan ang mga kaklase ko sa akin. Babala: Wag mag-isip na ito ay isang kayabangan.

          Grupo. Indibidwal. Lalaki. Babae.

          May nagtanong ng average grade ko. May nagtanong kung taga-saan ako. Tinanong pa nila ang edad ko. Aruuy! Matanda ako sa kanila ng isang taon. Nahiya ako. Sabi ko tuloy, "Ka-edad mo."

          May nagtangka ring itanong ang height ko. Grabe! Napaka-inquisitive nila. Kundi halos tanungin ako ng "Define crush."

          May mga kamag-aral akong taga-Samar. May mga taga-Masbate. May Tagala. Pero karamihan sa kanila ay mga kababayan ko. Taga-iba't ibang baryo nga lang o sona (zone). Pero, lahat sila ay kuwela!

          Ang saya! Mga komedyante ang karamihan. Madalas may mabibilaukan sa kakatawa. Minsan naman, may mapapaiyak sa pagkaasar.

          Kahit hindi ako clown, feel na feel ko rin ang makitawa sa kanila. At kahit puro ballpen at notebook ang hawak ko, naka-on ang tenga ko sa mga patawa nila. Para akong may radar sa katawan, nagsusulat habang nakikihagikhik.

       

          Grabe! Hindi ko iyon na-experience sa high school. Malayong -malayo. See the differences:

          HIGH SCHOOL. Puro aral. Seryoso. Dibdiban ang pagharap sa mga pagsubok. Walang barkada. Iritado lagi. Iyakin. walang cutting classes. Hindi pumapasok ng lasing. Naka-3x4 ang gupit. Two-sided ang buhok. Maagang umuwi ng bahay. Bihira ngumiti at tumawa. At andaming dalang school supplies.

          COLLEGE. 50% aral, 50% gimik. Seryoso lang pag nare-recite o nakikipag-debate o nagri-report. Balewala ang mga problema. Isang grupo ang mga kasama. Cool na cool. Wala ng luha, puro na lang muta! :)) Naka-gel lagi (Moffats hair style, minsan naka-spike) Kahit ano lang ang hairdo, depende sa mood, sa araw, sa panahon at sa gimik. Gabing-gabi na minsan kung makauwi. Lasing minsan kapag pumasok. Maraming cutting classes. Panay ang tawa, na animo'y nasa laughing trip. At Cattleya lang at black ballpen ang dala-dala.

          See? Ang laki ng kaibahan, ano?

          Ang hindi lang nag-iba ay ang style ng panliligaw ko..

          Sarap talaga' Hmm..Delisyoso.