BlurRed: Tanga-hanga

"Kung saan ka masaya, anak, susuportahan ka namin ng Mommy mo." sagot ni Daddy nang magpaalam akong makikipaglamay uli sa tiyo ni Jeoffrey at kinabukasan na uuwi.

Pumayag din si Mommy. "Lagi ka lang mag-iingat. Tiwala kami kay Jeoffrey. Mukhang mabait naman siya."

"Opo, Mommy. Thanks po sa inyo ni Daddy. Hayaan niyo po, lagi akong mag-iingat."

Pagkatapos kong tumugtog sa bar, sa lamay na ako dumiretso. Walang performance ngayong gabi ang banda ni Jeoffrey dahil di na siya pwede. Naghahanap nga daw ng extra drummer para magsubstitite sa kanya habang di pa naililibing ang tito niya. Biniro ko nga na sana ay marunong akong mag-drums.

Naeenjoy akong tumulong kay Jeoffrey sa pagseserve. At bandang alas-dose ng gabi, pinaggitara ako ni Jeoffrey. Nailabas ko lahat ng mga alam kong emotional na kanta. Ang sarap tumugtog kapag gusto mo ang ginagawa mo. Kahit walang bayad basta nakakapagpasaya ka ng tao.

Uminom din kami ni Jeoffrey ng tig-isang bote ng Tanduay Ice. Pampawala lang ng antok. Nakapaglaro din kami ng bingo. Hindi rin nawala ang mga paghanga ng mga babae sa akin. Maraming ipinakilala sa akin si Jeoffrey. Ni isa ay wala akong maalala kasi kay Dindee ako mas interesado.

"Dami mong tanga-hanga, Bro! Ang tulis mo talaga!" biro ni Jeoffrey.

Napangiti lang ako.

BlurRed: Burol

Iyak nang iyak si Jeoffrey kagabi habang nagkukuwento sa akin. Namatay kasi ang tito niya o kapatid ng kanyang ina.

Hindi na nga nabigyan ng hustisya ang mga kantang inihanda namin. Pati ang pag-drums niya ay apektado.

Ang laki kasi ng problema niya, lalo na ng kanyang ina.

Nag-iisang kapatid ng kanyang ina ang Tito Rene niya. Binata. Pero, naliko ng landas. Napasok sa pandurugas. Labas-masok na nga sa kulungan. At kagabi, nabaril siya ng mga pulis dahil sinubukang tumakas nang masukol sa isang operasyon niya.

Nakakalungkot. Masalimuot ang buhay ng tito niya. Kaya naman siya naiiyak dahil apektado siya sa mga gastusin.

Bilang kaibigan niya, pinakalma ko ang damdamin niya. Sabi ko ay humingi siya ng tulong sa mga kapitbahay at barangay. Inalok ko rin ang serbisyo ko. Pwede akong maging serbidor at entertainer. Natawa siya pero malungkot pa rin.

Pagkatapos kong magperform, dumiretso na ako sa bahay nila. Wala doon ang lamay. Napag-alaman ko na nasa barangay hall pala nakaburol. Doon ako pumunta.

Sa lamay ay wala naman akong naitulong physically. Moral support na lang ang ginawa ko. Pinatawag ko na lang si Dindee. Kahit paano ay naibsan amg kalungkutan niya. Iba pala ang nagagawa ng boses niya. Narinig lang siya ay parang naglaho lahat ang sakit.

Dumating din, bago ako umuwi, si Boss Rey. Nagbigay siya ng limos. Sa harap ng ataul, kinausap niya ang nanay ni Jeoff. Sunod naman niyang kinausap ang kaibigan ko. Kung ano man ang pinag-usapan nila, hindi ko na alam. Ang alam ko ay nakalamay na ang puso niya nang nagpaalam akong umuwi. Pagkatapos iyon na umuwi ng boss namin.

Napatunayan kong nagtutulungan pa rin ang mga Pilipino sa oras ng kagipitan.

BlurRed: Distance

Hindi man gaanong marami ang customer kagabi nang tumugtog o nagtandem kami ni Jeoffrey, nagustuhan naman ng mga naroon ang performances namin. He never fails me. May ibubuga talaga siya. Sabi nga ng lead vocalist ng banda niya muntik tatalunin siya ni Jeoff. Nagbibiro siya lang pero sa tingin ko totoong biro.

Ang sarap tulungan ni Jeoffrey. Nagsusumikap. Nang nagtext nga kami ni Dindee, sabi niya ay hikayatin ko daw na ipagpatuloy niya ang pag-aaral niya. Tutal naman daw ay gabi naman ang trabaho niya at ilang oras lang.

"Oo nga, no?! Cge hayaan mo. Ggawin ko 'yn." sagot ko. Tapos, nabanggit ko rin ang pag-aaral niya.

Desidido na raw talaga siya. Medyo nairita nga sa tanong ko. Paulit-ulit daw ako. Nag-sorry na naman ako kahit wala namang masama sa ginawa ko. Haist! Ang hirap talaga! Ang labo niya lagi. Big deal ba yun? Nagtatanong lang naman.

Bahala nga siya! Kung ayaw na niya akong makasama sa bahay, ayos lang. Siyempre, kami pa rin naman. Distance lang ang hadlang.

Kanina, habang nagpapractice kami ni Jeoffrey, tinanong ako ni mommy. "Red, hindi ka ba napapagod? Supposedly, bakasyon mo pero naghahanapbuhay ka. Hindi mo naman kailangang..."

"Ayos lang naman po. Masaya naman po ako..kami!" Tinuro ko pa si Jeoffrey tapos nginitian niya si Mommy.

"I mean, baka gusto mong i-consume ang summer sa pag-rerelax."

"Hindi na po. Galing na po kami sa Aklan. Di ba po. Okay na po yun. Di ba, Jeoff?"

Nagulat si Jeoffrey. " Ah. Opo! Okay na po yun. Trabaho naman po."

"Saka, nag-iipon po kami ni Jeoff. Ako po ay may gustong bilhin. Siya po ay gustong mag-aral uli. Di ba, Bro?!" Hinampas ko pa ang binti niya kasi nagtataingang-kawali siya.

Ikinagulat niya iyon. Hindi siya nakapagsalita. Napakamot lang sa batok.

"Mabuti 'yan, Jeoff. Ang edukasyon ang pinakamakapangyarihang sandata sa buhay. Ipagpatuloy mo. Walang rason para hindi ka makatapos. Maraming paraan."

Tumango-tango lang siya. At pagkaalis ni Mommy, tawa ako ng tawa.

"Ayan, masabi-masabi ha? Wala ng bawian." sabi ko.

"F**k you! Lakas mong mangtrip."

BlurRed: Problema

Naging matagumpay ang unang tandem performances namin ni Jeoffrey. Marami ang natuwa, kabilang na si Boss Rey. Nakipag-apiran din ang mga kabanda niya pagkatapos. Ayos daw.

“Congrats sa inyong dalawa, Red at Jeoffrey!” bati sa amin ni Dindee. Tinext ko kasi siya. Tapos, tinawagan kami. Naka-loud speaker kami.

“Sana andito ka para trio tayo.” Biro ni Jeoffrey.

“Hay, Diyos ko, Jeoff. Okay lang. Kayo na lang.”

Nagtawanan kami.

“Uy, bakit gising pa ng love ko?” kako.

“Nanunuod pa kasi kami ni Mommy sa DVD. O, sige na nga, good night na sa inyo. Ingat sa pag-uwi!”

“Good night, Dindee!” Halos sabay pa naming nasabi.

Nauna na akong umuwi kasi tutugtog pa si Jeoffrey, kasama ang mga bandmates niya. Naibigay ko na rin sa kanya ang P500 na parte niya. Halos, maluha siya sa tuwa.

“Hindi ko ito makakalimutan, Red! Salamat talaga! Hulog ka ng langit sa akin..”

Ang drama niya kaya dinugtungan ko ng biro. “E, di..sana kunin na ako ni Lord?”

Tumawa muna siya. “Huwag muna.”

Second day ng practice namin, sa bahay na lang kami. Si Jeoffrey ang pinapunta ko. Tutal may pamasahe na siya.

Mga OPM naman ang binanatan namin. Dalawang sikat at isang hindi. Itinuro ko sa kanya ang second composition ko na “Problema Lang ‘Yan”. Bagay sa kanya ang kantang ito kasi andami niyang problema sa buhay. Hehe. Pero, hindi niya napansin. Para kasing nawala ang problema niya.

Speaking of ‘problema’, si Riz ay may pinagdadaanan na namang problema.

Nag-text sa akin. Nalulungkot daw siya. Hindi ko alam kung totoo o gusto lang magpapansin. Hindi ko na lang siya ni-reply-an. Ayokong makita ako ni Jeoffrey na text ng text pero hindi naman pala si Dindee ang katext ko. Baka pagmulan na naman ang away namin. Mahirap na.

BlurRed: Renta

Pagpasok ko kagabi sa bar,  saka naman ang paglabas ni Jeoffrey mula sa opisina ni Boss Rey. Malungkot siya, pero pilit niyang pinasaya ang pagngiti niya nang makita niya ako.

Hindi siya lumapit sa akin. Sa kanyang mga kabanda siya lumapit. Wala naman akong ideya kung bakit suya pumasok sa office. Pagkatapos nilang tumugtog, hindi na rin kami nakapagkuwentuhan dahil agad silang umuwi na. Sumenyas lang siya na siya ay aalis na. 

Nahulaan ko na may problema siya, pero di ko alam kung ano.

Kaninang umaga ko lang nalaman nangutang siya kay Boss Rey ng apat na libong piso para sa dalawang buwang renta ng bahay nila. Pinapalayas na daw kasi sila. Mabuti at pinautang siya ni Boss.

Sa sobrang awa ko, naisip kong bigyan pa siya ng extra income. Gusto kong siya ang kumanta at ang maggigitara. O kaya ay duet kami. Hati din kami sa bayad. Tig-500. Masyado namang malaki ang income ko. It's better to share than to accept. Hehe.

Ang problema baka di pumayag si Boss Rey. O maaaring di magustuhan ng mga customer.

Bahala na! Susubukan muna namin.

Pinapunta ko siya sa bahay. Kaya lang ayaw siyang payag ang kanyang ina. Aayusin daw kasi nila ang mga gamit nila. Nag-empake kaso sila kagabi. Akala nila ay tuluyan na silang aalis. Kailangan nila ayusin ang mga ito.

Sabi ko, ako na lang ang pupunta. Payag siya. Binigay niya sa akin ang direksiyon. 

Nang marating ko ang tahanan ni Jeoffrey at ng kanyang pamilya, nasabi kong mas masuwerte pa rin ako sapagkat hindi ako nakaranas tumira sa ganun kasikip at kaliit na tirahin at ganun katao, kaingay at kaduming paligid. 

Awang-awa ako sa kalagayan nila. 

"Ikaw pala si Red. Pasensiya ka na sa bahay namin ha? Uy, Michelle, manghiram ka nga ng pitsel sa kabila at magtitmpla tayo ng juice." Natataranta ang nanay nila.

"Huwag na po, Nay! Nagmeryenda na po ako sa bahay." tanggi ko. Ako naman ay nakakaunawa pa.

"Sigurado ka? Alam mo, madalas kang ikuwento ni Jeoff. Ang bait mo daw. Halata naman sa'yo, anak. Hay, naku itong si Jeoff, sabi ko nga, huwag na siyang gumala para magamit pa yung pera. Yan tuloy! Muntik na kaming mapalayas! Alam mo bang nagkandabaon-baon kami sa utang mula nang sumakabilang-bahay na ang tatay nila. Letseng iyon! Ni hoy, ni hay, wala! Yan si Jeoff, kung hindi natutong magtambol, sigurado dilat na ang mga mata namin sa gutom. O kaya, nagidldil kami ng asin, umaga't hapon.." 

''Ma, tama na. Nakakhiya kay, Red. Andami niyo nang sinabi.'' Natawa ako sa mag-ina.

"Okay lang, Jeoff. Cool nga ng Mama mo, e."

"Yun naman pala, e. Hayaan mo 'yang kaibigan mo, Red. Alam mo, kung may tatanggap nga lang na kompanya sa akin, magtrabaho na ako. Ang hirap ng walang trabaho. Hindi mo na maitatanong dati akong sales lady sa department store. Kaso, may edad na ako, wala nang tatanggap pa sa akin. Iyan ang hirap dito sa Pilipinas, e.. Porke't matanda na ay wala ng..."

"Ma, aalis po muna kami ni Red!" Tila napahiya si Jeoff kaya biglang nagyaya. Ang plano namin ay sa bahay nila kami mag-eensayo.

"Uy, ano ka ba? Nagkukuwentuhan pa kami ng kaibigan mo. Ngayon na nga lang siya dito, ilalayo mo pa. Saan ba kayo?"

Hinila na ako ni Jeoffrey, palayo sa putak na putak niyang ina.

"Dito na po kami." sabi ko. Kumaway pa ako.

Nakakatawa. Parang walang problema silang pinagdadaanan. Kaya pala si Jeoffrey, amg daldal din. 

Sa may abandonadong gusali kami napadpad ni Jeoffrey para maghanda ng ipi-perform namin mamaya. Siya ang pinapili ko ng mga kanta, tutal siya naman ang magiging vocalista.

Hanggang alas-sais lang kami nag-practice ahil mayroon din silang practice. 

Masaya akong umuwi sa bahay. Alam ko, malaking tulong para sa pamilya niya ang ginawa ko. Nabawasam man ang kita ko, nadagdagan naman ang kaligayahan ko. Ang sarap tumulong, hindi dahil meron ako o sobra ang biyaya ko, kundi dahil may mga taong dapat tulungan. 

Alter Ego: Takot

Dumilim ang kalangitan kasabay ng pagdilim ng mga paningin ni Paul. Galit na galit siya. 

Padaskol siyang naglakad pabalik sa bahay nina Rayson. 

"Kuya Paul, nagkita po ba kayo ni Kuya?" tanong ni Nene. Napansin niyang matalas makatingin ang amo ng ina. Natakot siya ngunit di pinahalata.

"Asan siya?!" Asan ang kuya mo?" halos pasigaw na tanong ni Paul.

Hindi agad nakasagot si Nene. Nagulat siya sa ginawi ni Paul. Alam niyang hindi siya ganyan dati.

"Sabi ko, saan ang kuya mo?"

"S-si Kuya? Sa.. Sa ilog. Doon siya. Dala niya po ang.. ang kalabaw namin." Pagkasabi niyon ay tumakbo si Nene paloob ng bahay nila at sumilip kung pupuntahan ni Paul si Rayson o hindi. Natakot siya lalo nang papunta sa ilog si Paul.

"Ang tindi ng init kanina ngayon naman ay uulan pa." pabulong na wika ni Rayson habang binabasa ang kalabaw. 

Bago narating ni Paul ang ilog ay bumuhos ang malakas na ulan. Kasunod niyon ang kulog at kidlat. Nataranta siya't nanginig sa takot. 

Pinilit niyang talunin ang takot. Pinairal niya ang galit sa kanyang dibdib. Kailangang saktan niya si Rayson. Kaya dumampot siya matulis na bato nang matanaw niya ang kaibigan.

Muling kumulog at kumidlat.

"Mommy!" Gusto niyang isigaw pero paimpit niya itong nasabi. 

Mga limang hakbang ang layo niya kay Rayson nang muling kumulog at kumidlat. Hindi niya nagapi ang galit. Takot ang pumuno sa kanyang isipan. "Mommy?! Mommy!?" Napaluhod siya at nabitawan ang hawak na bato.

Luminga si Rayson nang marinig niya ang iyak ni Paul. "Paul?" Mabilis niyang tinulungang tumayo ang kaibigan. "Bakit andito ka, Paul? Anong nangyari sa'yo?" Nagulumihanan siya. 

Nanganagatal si Paul. Hindi alam ni Rayson na iyon ay sanhi ng pinaghalong takot at galit. Akala niya ay dulot ng lamig ng tubig-ulan. 

"Senyorito, ano ba talaga ang nangyari sa'yo kanina?" tanong ng yaya niya habang inuubos ng alaga ang mainit na gatas

Hindi pa rin nagsalita si Paul. At nang maubos ang iniinom, binalot niya ng kumot ang kanyang katawan.

Lumabas na lamang ang ina ni Rayson. Iiling-iling.

BlurRed: Online

Nagkuwentuhan kami nina Mommy at Daddy habang nag-aalmusal kanina. Natutuwa sila dahil naging masaya ang pag-uwi ko. Sinabi ko rin na ini-expect nina Lola at Lolo ang pag-uwi namang tatlo.

"Hayaan mo, Red, pag natapos itong pagpapaayos natin ng bahay.." ani Daddy.

"Korek! Ngayon pa, e, buo na uli tayo." si Mommy. Nagtinginan pa sila ni Daddy at nginitian ang isa't isa. 

Ang sweet! 

"Kumusta naman si Dindee? Babalik pa ba?" 

Bigla akong nalungkot sa tanong ni Mommy. Kaya, umiling na lang ako. 

"Parang iyon nga ang sabi sa akin ni Lourdes nang tumawag sa akin nung isang araw. Hayaan mo na, anak. Hindi naman hadlang ang distance sa relasyon."

"Sana po, Mommy."

Lalo ko lang naalala si Dindee pagkatapos naming mag-almusal. Nalimitan ko lang siya nang maalala kong tutugtog pala ako mamaya sa MusicStram. So, kailangan kong mag-practice. 

Mga oldies naman ang binanatan ko gaya ng 'Leader of the Band', 'Imagine' at 'Sleeping Child'. Minsan, trip ko ang mga sinaunang kanta. Pumapatok pa rin naman sa mga customer. 

As an musician, kailangang marami akong alam na kanta. Kahit anong genre. Iyan the din ang madalas na sinasabi sa akin nina Mommy at Daddy.

Bago ako pumunta sa bar, nag-upload muna ako ng mga pictures namin sa Aklan. Marami din akong kuha kahit cellphone lang ang gamit ko. Pero, nakita kong mas marami ang in-upload ni Dindee. 

Nakakatuwa! Ang saya ng bawat litrato..

"Hi, Red! Mukhang enjoy na enjoy ka doon.." PM iyan sa akin ni Riz. 

"Hi, Riz! Oo. Nag-enjoy talaga ako." sagot ko naman, not knowing na nalulungkot siya.

"Obvious naman, eh. Kaya nga, nagsisisi ako kung bakit nag-online pa ako.."

"Bakit naman?" Maang-maangan pa ako.

Hindi na siya nag-reply. 

Alam kong nagseselos siya. Pero, mali. Wala siyang dahilan para magselos. Hindi naman kami. Hindi ko naman ginawa iyon para pagselosin siya. 

Ang labo niya!

Hijo de Puta: Noventa y nuwebe

"Biglaan yata ang balik mo sa Maynila, apo." Nahihirapan mang magsalita ay naunawaan ko ang kalungkutan ni Lolo sa kanyang tinig.

"Hindi ka man lang inabutan dito ng isang linggo." Si Lola naman ang nagsalita. Kamukhang-kamukha talaga niya si Mommy kapag nagtatampo siya.

"Sorry po. Namatay po kasi ang tatay ng.. ng girl friend ko." Kailangan kong sabihing girl friend, kahit hindi pa, para maunawaan nila ako. Tapos, naglungkot-lungkutan ako.

"Hay, Diyos ko! Kailangan talagang makabalik ka kaagad doon, iho! Kailangan ka niya ngayon." Biglang kambiyo si Lola.

Pilit kong itinago ang tawa ko. Sumubo na lang ako ng kanin para di ako matawa.

Nasa biyahe na ako pabalik sa Manila nang maalala kong itext si Jake. Sinabi kong pabalik na ako.

Nag-reply siya, isang oras ang lumipas. "Dp rn aq mkPsok s bar, kua. Glit2 prn skN c LemaR."

"Cge lnG. Aqng bhla. MgkTa tyO s bhaY. Txt kta pg anDun n aq." 

"cge kuA"

Pinilit kong umidlip sa biyahe. Pagdating ko sa Manila ay tiyak na mapapasabak ako sa pagtulong sa mga kaibigan ko at sa pakikiramay sa pamilya ng aking mapapangasawa.

Pero, hindi ako makatulog. Samu't saring isipin ang gumulo at naglaro sa utak ko. Nainip nga ako sa biyahe. Pati tuloy si Romina ay nagsumiksik sa alala ko. Bumalik sa akin ang sarap at libog na dinulot niya sa akin. Natawa din ako nang maalala ko ang huling nangyari. Naisip ko, mabuti na rin iyon. Baka hanap-hanapin niya pa ako. Ayoko ring tuluyang magkasira sila ni Kuya Ador.

Isang malaking insulto sa kanya kapag malaman niya. At sa tingin ko, hindi sila bagay sa isa't isa. Marupok si Romina. Si Kuya Ador naman ay mataas ang respeto at tiwala sa kanya. Patawad na lang dahil ako pa ang naging dahilan o magiging dahilan.

Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko. Napakalibog ko...

Premonisyon

Halos antagal kong di nakapanuod ng TV dahil sira ang sa amin. Kaya naman, aliw na aliw akong manuod habang naghihintay ng barko na magdadala sa akin sa Caticlan port. Noon ko lang nalaman ang eksaktong petsa ng laban nina Pacquiao at Mayweather. Pero, imbes na ma-excite ako dahil malapit na, kinabahan ako.

Ang patalastas kasi ay parang nagsasabing ang laban nila ay magiging bahagi na ng history. Hindi naman ako propeta para sabihing may mamamatay sa labang iyon ngunit tila iyon ang naramdaman ko pagkatapos ng palatastas. Masyado kasing harsh at madilim ang pagkakadeliver nito. May demonyo akong nakikita sa screen na animo'y humahalakhak.

Sinabi ko iyon sa aking ina, isang buwan ang lumipas. Aniya, huwag ko daw hilingin iyon spagkat marami ang malulungkot. Marami kasi ang gagastos para makapunta sa arena o para makapanuod ng laban. Ang sagot ko naman ay grabe kasi ang pagpromote nila. Hindi naman talaga ito sports dahil may nasasaktan. Ginagawa na nilang sugal. Gusto ko pa sanang sabihin na natutuwa si Taning sa ganitong gawain.

Nag-agree ang aking ina sa aking tinuran. Dagdag pa niya, inaalis na nga daw sa sports ang boxing. Hindi na ako nagkomento. Basta nasabi ko na ang premonition ko. Magkamali man ako, mas makakabuti iyon sa dalawang magkatunggaling boksingero. Kabaligtaran kapag nagkatotoo. Pero, mapapatunayan ko ang sarili ko.

BlurRed: Bread Winner

"Sarap palang magbakasyon dito sa Aklan, no?" wika ni Jeoffrey habang nakatanaw kami sa pantalan, na unti-unting lumiliit sa aming paningin.

"Oo nga, e. Parang ayaw ko na ngang umuwi." dagdag ko pa. Naalala ko tuloy ang ilang araw na kami ay magkasama ni Dindee. Malamang matatagalan bago pa kami muling magkita. "Anong sabi mo ulit?" Hindi ko talaga narinig ang sagot niya.

"Sabi ko, mag-iipon ako para makabalik ako!" pasigaw pa niyang sinabi.

Natawa ako. "Aba! Talagang pag-iipunan mo ah. Dapat ang pag-aaral mo ang pag-ipunan mo."

Natameme siya. "Nakakamiss kasi si Karryle."

Sinakal ko siya ng marahan. "Tang na! Na-inlove na ang gago! Papasa ka ba sa pamilya namin?" pabirong tanong ko.

"Paano ba makakapasa ang hamak na drummer lang?" Nalungkot siya.

Parang nakonsensiya tuloy ako. "Huwag mong hamakin ang katulad mong drummer. Halos lahat ng mga sikat o di sikat na music, may kontribusyon ng drummer. Who knows, ikaw na ang susunod. Joke lang 'yung sinabi ko kanina." Tinapik-tapik ko pa ang balikat niya.

"Wala 'yun! Sanay na ako sa ganyang biro." Ngumiti na siya.

"E, bakit namimiss mo ang pinsan ko?"

"E, kesa naman si Dindee ang mamiss ko! E, di nagselos ka na naman."

Tawa kami ng tawa. Oo nga. May point siya. Ang husay niya ring lumusot. Ayaw lang umamin.

Kahit nakakapagod at nakakaantok magbiyahe, wala pa ring kapagod-pagod ang bunganga namin sa pagkukuwentuhan. Parang ganito: Kami na nga ang nanuod ng sine, kami pa ang magkausap. Binalik-balikan lang namin ang mga naganap sa ilang araw naming bakasyon sa Aklan. Sabi niya nga, first time niya lahat. First time makalibre ng out-of-town. First time sa aklan. First time tumibok ang puso niya.

"Sana sinabi mo agad, para iniwan na kita dun. In-love ka pala e!" biro ko.

"Bakit? Kaya mo bang pakainin ng tatlong beses sa isang araw ang pamilya ko?" Tumawa pa siya.

Na-gets ko siya agad. "Hindi ko kaya 'yun. Ikaw lang ang makakagawa nun. Kaya nga, bilib ako sa'yo, Bro!" Halos, gusto ko pa siyang kamayan. Talagang nakakahanga ang pagiging bread winner niya.

"Ngayon, sabihin mo. Dapat pa ba akong magtapos ng pag-aaral ko?"

Saglit akong nag-isip. "Ang edukasyon naman ay walang edad. Kung kailan ka handa o nakakaluwag, ipagpatuloy mo. Ito lang kasi ang may malaking tulong sa ating kinabukasan. Naniniwala ka ba dun?"

Tumango siya. Tapos di na siya nagsalita. Hanggang sa natahimik kami.

Nagkaroon din kami ng time para matulog.

Ala-una na ako nakauwi sa bahay. Plakda ako maghapon. Bukas na ako magkukuwento kina Mommy at Daddy.

The 

Halaman at Pangarap

Hindi lahat ng nagtanim ay may naaani.
Pananim niya kasi di inalagaan ng mabuti.
Hindi rin lahat ng nagtanim ay umaani.
Minsan kasi, ang kapitbahay ay nakikiani.

Hindi lahat ng nangarap ay nagtagumpay.
Siya kasi ay di kumilos at di nagsikhay.
Hindi lahat ng pangarap ay may tagumpay.
Minsan kasi, may mga taong humahadlang.

Ang pangarap ay parang halaman--
Itinatanim, dinidiligan at inaalagaan.
Ingatan sa mga pesteng mapaminsala
Upang paglago at pagbunga ay sagana.

Double Trouble 34

DENISE' POV

Caught-in-the-act kami ni Dr. Esperanza Lopez, ang matandang dalagang principal ng school namin. Nakatayo ako't nakaturo ang ballpen kay Kuya, habang ang mga salitang 'love triangle' ay isinisigaw ng mga kaklase namin.

"What's happening here?!" yamot na sigaw ng matanda. Nakapamaywang pa ito nang pumasok sa classroom. "Who's your teacher?"

"Si Mrs. Campores po!" chorus na sagot ng mga asungot.

Natameme kaming magkapatid. Napaupo ako. Napayuko naman si Kuya.

"Where is she?" Nasa gitna na ang principal.

"Nag-CR po," nanginginig sa takot na sagot ng kaharap ng punungguro. Itinuro kasi siya.

"Who's the culprit?" muling sigaw na tanong niya. Nakatingin siya sa akin.

Walang sumagot.

"Who's the culprit?" Mas malakas. Mas mabalasik. "Who's the culprit? Sino'ng pasimuno?"

Itinuro ng mga lalaki si Kuya. Itinuro naman ako ng mga babae, maliban kay Krishna. Kakatwa kahit natatakot na ako.

"You. And you, see me at the office.'' She looked at me scornfully. Then, lumabas siya ng silid. Tanging takatak ng mga takong niya ang aming narinig.

Pinakinggan ko iyon hanggang unti-unting naglaho sa ere. Hindi pa rin ako makakilos sa aking kinauupuan. Parang andaming anghel ang dumaan sa harap namin, samantalang tila demonyo ang dumating.

Isang malakas na tawanan at pangangantiyaw ang nagpaggising sa aking ulirat.

Si Kuya, nakita kong namutla. "Ikaw kasi!" paninisi ko sa kaniya. "Paano `to?'

"Ako ba? Ikaw ang tumayo, e. Ayan tuloy! Paano nga ba?"

"Yari kayo! Yari kayo!" pabulong na pang-aasar sa amin ng iba, lalo na ng mga lalaki.

Sinaway naman sila ni Krishna, na napansin kong balisa rin dahil sa pangyayari.

BlurRed: Desisyon

Alas-diyes na kami nakauwi kagabi. Andami kasi naming napagkuwentuhan ni Tita Lourdes. Niyaya niya ako sa sala habang ang tatlo ay nagba-bonding sa kuwarto.

Then, sabi ni Tita, "Natutuwa ako dahil naging maayos ang pagtira ni Dindee sa bahay niyo. Pakisabi sa Daddy at Mommy mo, maraming-maraming salamat sa kanila.."

Tumango ako.

"..At sa'yo din. Alam mo? Kampante akong sa inyo tumira ang unija hija ko, gayundin ang Daddy niya." Kinuha niya ang palad ko at kanyang ginagap. " Red..tatapatin na kita.."

"Ano po 'yun?" Medyo, kinabahan ako. 

"Hindi ko na papayagan pa na doon mag-aral si Dindee sa Manila. I'm sorry.."

Hindi agad ako nakasagot. Nakatitig ako sa kanya ng ilang segundo. "Po? Bakit naman po?"

"Red, binata ka na. Dalaga na ang anak ko.."

Na-gets ko agad ang nais niyang sabihin. "May disiplina po kami sa sarili namin, Tita." depensa ko. 

"I know..but to make sure, kailangang iwasan natin. Anak, hindi sa ayaw ko sa'yo o ayaw ko kayong maging magkasintahan. It's just that mahirapan panghawakan ang self-control. His father and I have a dream for our daughter. I know your parents, too, para sa'yo. I'm sorry again, Red. My decision is final. Hindi pa ito alam ni Dindee. But, tomorrow as you leave, I want you to say goodbye to her. Anyway, Aklan is oceans away. Besides, technologies are there for your faster communication." She smiled and patted the back of my palm, bago niya ito ibinalik sa akin. 

I understand her. Wala naman talaga akong karapatang hadlangan ang kagustuhan niya. Sana lang din ay bukal sa loob ni Dindee ang desisyon niya. Hindi ko na rin sakop na hadlangan siya kung sakaling takasan na naman niya ang kanyang ina, para sa akin. 

"It's okay, Tita!" turan ko. Yumuko ako para ikubli ang kalungkutan. 

Pero, hindi iyon lingid sa kanya. Tumabi siya sa akin at niyakap ako. "Red, don't be sad. Kayo pa rin ni Dindee. Gawin niyo na lang inspirasyon ang distance niyo. Ha?" Pinilit niya akong tumingin sa kanya by lifting my chin.

Napilitan din akong tumango at ngumiti.

"Ayan! Ngumiti ka na. Ang gwapo-gwapo mo pag nakangiti ka tapos sisimangot at malulungkot ka lang. It's okay! Hayaan mo, lagi kong paaalalahanan si Dindee na tawagan ka para di mo siya ma-miss."

Ganyan ang nangyari kagabi. Madrama. Tsk tsk. 

Tapos, kanina sa bahay, drama uli. Umiyak pa si Lola bago ako nakaalis. Mamimiss daw niya ako. 

Si Lolo naman ay panay ang bilin. Next time daw isama na namin si Daddy para complete family kami. Andami rin niyang nilutong baon.

Sa terminal ng bus naman, drama din. Nagkaiyakan pa kami ni Dindee nang magpaalam ako sa kanya. Tanggap na niya na hindi na siya sa Manila mag-aaral kaya lang di niya matatanggap na hindi na sila magkakasama araw-araw. 

Nagbilin din siya kay Jeoffrey. Alagaan daw niya at bantayan lalo na kay Boss Rey. Nagulat ang kaibigan namin. 

"Hala! Bakit?" maang na tanong ni Jeoff.

"Basta. Sa Red na magkuwento sa'yo. Bye, ingat kayo!" si Dindee.

Nag-kiss na si Dindee sa akin at kumaway.

Si Karryle, walang nasabi. Kumaway na lang siya at tumingin kay Jeoffrey. Makahulugang tinginan ang naganap sa pagitan nila. Nag-act out pa na parang nagtetext. 

Nakakalungkot talaga ang magpaalam.