BlurRed: Role Playing

Hindi ko binigyan ng pagkakataong makalapit sa amin si Fatima. Niyaya niya kaming magmeryenda pero hindi kami sumama. Magla-library kami, sabi ko. Saka, mag-rereport si Riz. Hindi natuloy ang report niya kahapon.

Nang mag-report si Riz, ako ang panay ang taas ng kamay.  Tinulungan ko talaga siya para lalong mainis si Fatima. Noong nag-report kasi siya, never akong nagparticipate. 

Since, nasaanay kami ni Riz ng role playing noong high school, ginawa uli naminnsa report niya. Isang malakas na tilian ang naganap pagkatapos. At gaya ng inaasahan ko, nakasimangot si Fatima. Ang haba ng nguso. Ginaya-gaya pa ang dialogue ni Riz.

"Kelngan my gnun?" text ni Fatima. 

Di ako nag-reply. Walang load, e.

Nang di makatiis, hinila niya ako palabas ng room. "Kayo na ba?" Nakataasbang mga kilay niya.

Ngumisi muna ako. "Bakit mo tinatanong?"

"Sagutin mo ang tanong ko!" Demanding siya masyado.

"Oo! Bakit? May problema ba?" Nakangiti naman ako para lalo siyang inisin.

"Ang pangit mo!" Sinapok niya ako at iniwan ako. Padabog. 

Nang ikuwento ko kay Riz, tawa siya ng tawa.

Nang matigilan kaming pareho, tinanong ko siya. "Totohanin na kaya natin, Riz..." Parang hindi lumabas sa bibig ko ang mga salita. 

Pero, narinig pala ni Riz. "Pag-isipan mo muna, Red..." Yumuko siya.

Hindi ako nakapagsalita agad. 

"Isipin mo si Dindee.." dagdag niya pa.

Matagal kaming naging tahimik. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Sa kabilang banda, tama siya. Hindi pa kami tapos ni Dindee. 

"Kung magmahal uli ako, sisiguraduhin kong mahal din ako." sabi pa niya nang pauwi na kami. Walang pinagmulan iyon. Basta na lamang niyang sinabi. Kaya naman, hindi mawala-wala sa isipan ko ang mga katagang iyon. 

Kabataan: Pag-asa Pa Ba ng Bayan?

Sabi nga, "Ang kabataan ay siyang pag-asa ng bayan." Ngayon ba ay pag-asa pa sila ng bansa?

Sobra na ang pagpapasaway ngayon ng mga kabataan o estudyante. Nawawala na ang kanilang respeto sa paaralan, guro, kapwa o magulang. Hindi na marahil angkop na tawagin  silang 'pag-asa ng bayan'.

Mangilan-ngilan na lamang ang may pagpapahalaga sa edukasyon. Iilan na lang ang may mataas na pangarap. Bihira na rin ang may pagmamahal sa bansa.

Nakakalungkot..

May mga kabataan mang disiplinado, may respeto at may direksiyon ang buhay, mas marami pa rin ang pasaway. Kaya kung magpapatuloy ang pagdami nila, malamang hindi na sila ang pag-asa nitong ating bayan.

BlurRed: Read Between the Lines

"Red, join ka sa amin sa canteen." yaya sa akin ni Fatima. 

Hawak na niya sa kamay si Riz kaya hindi na ako nakahindi. Gusto ko sanang tapusin ang composition habang vacant namin. 

"Ang tahimik mo naman, Red. Parang si Riz ka rin." pansin sa akin ni Fatima.

Naasiwa ako. Isa pa, ayokong panay ang salita kapag ngumunguya. 

Ngumiti na lang ako at tumingin ng bahagya kay Riz. 

Hindi naman nakuntento si Fatima, pinansin niya ang lipstick ni Riz. "Ang taray ng lipstick mo, friend! Saan mo nabili? Bibili ako ng lima para gumanda rin ako." 

Iba ang ngiti ni Riz. Alam kong hindi niya gusto ang inaasal ni Fatima. Naiirita siya lalo na nang pati ang kilay niya ay napagdiskitahan.

"May problema ba sa kilay ko?" Nagawa pa rin niyang kumalma.

"Ah, wala. Wala naman. Ang ganda nga, eh. Ganyan ang mga kilay ng pokpok sa lugar namin." Then, patay-malisyang sumipsip siya ng softdrink. 

Nagkatinginan kami ni Riz. 

"Riz naman.. Below the belt na ang tirada sa'yo pero okay lang!? Hinayaan mo lang na ganunin ka.." pagalit ko sa kanya nang makagawa ako ng paraan na maihiwalay ko siya kay Fatima.

"Nakikisama lang ako. Hindi naman niya sinabing pokpok ako, di ba?"

"Oo nga. Pero read between the lines. Riz, last time na 'yun. Hindi ka na sasama sa kanya. Kahit ako ayaw ko na rin. Lumayo ka sa kanya, pwede ba?"

"Bakit?" Nakakurba ang kilay niya. 

"Basta! Halika na nga!" Hinila ko na siya. Sumunod naman siya.

Hindi ko namalayan na hanggang sa room ay hawak-hawak ko pa ang kamay niya. Nagpalakpakan at naghiyawan tuloy ang mga kaklase namin. Narinig ko pa ang malakas na 'Uuuy!'. 

Tinakasan yata kami ng dugo ni Riz pagkatapos maghiwalay ang mga kamay namin. Namula naman sa galit si Fatima. Siya lang ang hindi natuwa.

Best of Friends

Kelvin is a fifth grader who does not love to study. He is fond of teasing his classmates, especially the class president.

"Amputated mother walks alone." He sings it oftentimes.

His teacher did not have any idea that it is intended to annoy Vaughn, until he came to him one afternoon, crying. It was when the teacher reprimanded him for bullying his classmates, especially Vaughn.

"You should not make fun of his mother because you don't know her. Apologize to Vaughn and promise us that you will not do it again." the teacher demanded.

Kelvin said sorry. He also made a promise. 

However, Kelvin did not change. He is still irking Vaughn. Their teacher once again heard their confrontation. The vexation started when Kelvin did not win as class president and it is Vaughn who garnered the majority of votes from their classmates.  

"So, you are just jealous of Vaughn's position?" said their teacher when they talk to the two clashing boys. "Do you want to be the class president today?"

"No, Mam!" Kelvin answered. 

"Then, what's your problem with Vaughn?" The teacher was exasperated. "Your behavior is not normal anymore. I want to talk to your parents tomorrow."

Kelvin plead. His parents will be enraged if they will learn about his demeanor. However, the teacher's decision is final. She will be expecting his parents on Friday.

Kelvin did not come to school the next day to avoid bringing up his parents to the school. He knew that Mrs. Soliven will no longer remember what they have talked about. 

Sunday morning, Kelvin and his family went to the zoo for a family bonding. 

"Mommy, why are we always going here? I'm sick of this place!" Kelvin said 

"Kelvin, it is not about the place.." mother replied calmly.

"But, what it is all about? I want to go to a theme park!" He shrugged his shoulder, while his voice is in high tone. Then he went away.

Kelvin just followed his parents and his elder brother as they walk. He stops when they stop and pretends to be looking at the animals.

"Kelvin,  come here!" father called out.

He was shivering when he saw his family with Vaughn's mother. He never thought that he would still be scolded at the zoo.

Despite the shaking of his knees and terrible heartbeats, he could managed to come near and greet Mrs. Senia. 

"How are you, Kelvin?" the amputated woman asked.

"I'm.. fine."

Vaughn's  mother showed her sweet smile. Kelvin felt guilt. 

"Well, it's about time.." his Daddy uttered.

"Yes! Kelvin.. " His Mom put her arm on his shoulder. "Look at Mrs. Senia foot. Do you know what happened to her?"

Kelvin's shivering went up. " No, Mom.."

"Six years ago, she saved you from the possible attack of that crocodile. We could have lost you." she declared as she pointed to a ten feet amphibian. "We are here today to thank her. Say thank you."

Kelvin was in awe. He immediately embraced Mrs. Senia and thanked her. He was almost in tears. But, no one asked why. 

When he went to school the next day, he asked forgiveness from Vaughn. He was forgiven. 

Kelvin And Vaughn become best of friends. They also advocate anti-bullying campaign in their classroom and later to the school campus. 

BlurRed: Ikaw Na Nga

Kahit aandap-andap pa ang mata ko, pinilit kong abutin ang cellphone ko nang tumunog ito. Si Riz ang nagtext. Tulungan ko raw siya sa report niya bukas. Hindi na ako nagdalawang-isip. Pagka-almusal ay pumunta na ako sa bahay nila. 

Gaya ng inaasahan ko, natuwa ang mga magulang ni Riz sa pagdating ko. Binulungan nga ako ng nanay niya na simula daw nung pasukan ay hindi na nila nakitaan ng anumang bahid ng depresyon ang anak nila. Nagpasalamat pa siya sa akin. Hindi ko nga alam na ganun pala talaga kalaki ang naitutulong ko kay Riz. Whew! 

Napansin ko nga na kakaiba na ang ngiti niya. Wala ng bahid ng kalungkutan. Tila nabaon na sa limot ang bangungot ng kahapon. 

Hinayaan lang kami ng mga magulang ni Riz sa aming mga school works. Hindi naman nila kami pinabayaan sa pagkain. Maya-maya ang hain nila ng makakain. Sarap mag-stay sa kanila. Kasama ko na ang mahal ko, este ang crush ko, nakasalo ko pa. Suwerte!

Alas-singko na niya ako pinayagang umuwi. Mamalantsa pa kasi ako ng uniform ko. Iyon ang dinahilan ko. Totoo naman. 

Pagdating sa bahay, hinarap ko naman ang kantang kino-compose ko. Kailangang kong madaliin ito para maharana ko na si Riz. Hindi na ako makakapaghintay pa ng matagal para maipadama ko sa kanya ang pagmamahal ko sa pamamagitan ng awit. 

Heto na ang tulang sinulat ko. Ito ang gagawan ko ng melodiya para maging isang kanta. Pinamagatan ko itong 'Ikaw Na Nga'.

Tuwing nakikita ka

Puso ko ay kay saya

Tuwing tayo'y magkasama

Langit ang piling ko, sinta. 

Kay ligaya nitong puso ko

Nasa langit na nga ako

Hindi ito isang panaginip

Ikaw ang laging nasa isip

Ikaw nga..

Ikaw na nga.

Tuwing kausap ka

Ang puso ko'y kumakaba

Tuwing ngumingiti ka

Halos ako'y pumanaw na.

Langit sa piling mo, sinta

Langit ang piling ko tuwina

Dahil ikaw..

Dahil ikaw..

Ang langit sa piling ko

Ang langit sa puso ko

Ikaw nga..

Ikaw na nga..

Sinta.

Bukas, sigurado akong tapos ko na ito. By Tuesday, pwede ko na itong kantahin sa harap ni Riz.

Red is in <3.

My Wattpad Lover: Manhid

"Hello, Love!? Tuloy ba tayo mam'ya?" I pretend na may kausap ako sa mobile phone ko habang papasok ako sa dining room kung saan ay naghihintay na ang mga nakangiti kong magulang. "Okay, sige! See you there!... You, too, take care! I love you! " Then, I greeted them.

"Take your seat, 'nak." Mom said.

Hindi pa ako nakakasubo ng pagkain nang ipagpaalam ko ang date namin ng pretender kong girl friend.

"No problem, Zil. Enjoy!" My dad was so delighted to it. While, my mother asked me to kiss the girl for her. Muntik na akong matawa. Hindi ko nga magawang mahalin, hahalikan ko pa. 

After class, kinatagpo ko siya sa isang fine dining restaurant. Nauna siyang dumating.

"Hello, my love!" pasweet niyang bati.

I tried to smile but I did not sit. 

"Good evening, Sir, Mam! Here' s our menu." Inabot ng waiter sa akin ang libro.

"No! I'm sorry. We're looking for a Filipino dishes." Instead, inabot ko ang kamay ni Lanie, na obviously ay nagtataka sa ginawa ko.

"Okay, Sir, Mam. Come again! Thank you!" narinig ko pang sinabi ng waiter.

"Saan tayo, my love?" tanong ni Lanie habang nakakapit sa braso ko. 

"Just hold on. Akong bahala sa'yo." I grinned. Hindi niya iyon nakita. Alam kong na-disappoint siya sa paglabas namin sa resto na 'yun.

Wala na kaming kibuan hanggang makalabas kami ng mall. 

"Ayun may fishball! Dali, kain tayo!" Binitawan ko siya at hinayaang tumawid ng kalsada sa sarili niyang pagsisikap. Tapos ay agad akong tumusok ng para sa kanya. 

Nakasimagot siya nangblumapit sa akin. Ako naman ay abot-taingang ngumiti habang iniaabot sa kanya ang tuhog ng fishball. "Anong gusto mo,  hot or sweet?"

Masakit ang tingin niya. Parang gusto niyang magtaray. "Sweet." Tapos, bumulong-bulong siya. Aniya, ang sweet ko raw.

Hindi ako tumawa. Ipinakita ko na lang sa kanya na sarap na sarap ako sa kinakain ko. Salamat kay Angela dahil tinuruan niya akong kumain ng street food.

Inamoy-amoy niya muna ang fishballs saka nandidiring kumagat ng bahagya sa isa nito. Antagal niya itong nginuya bago uli niya kinagat ang kalahati.

"Ang sarap, no? Alam mo bang si Angela ang nagturo sa akin na kumain nito?" Nagtuhog pa ako. That time, kikiam naman. 

Nakita kong niluwa ni Lanie ang isa. Natatawa naman ang tindero. 

"Ito pa. Pinagtutuhog na kita. Mamaya, kakain naman tayo ng balot. Dalawa nga pong gulaman." sabi ko sa tinderong nakangiti dahil sa kaartehan ng kasama ko.

Halos maiyak sa Lanie. Nakakatawa ang hitsura niya. 

Ang tibay niya. Talagang pinagtiyagaan niyang ubusin ang binili ko para sa kanya. 

Ang manhid niya. Hindi niya alam na pinahihirapan ko lang siya. Gusto kong siya mismo ang bumitaw sa pagmamahal niya sa akin pagkatapos nito.

Lalaki.. Babae..

Lalaki, ikaw ay para sa babae--
 ang hinugot sa tadyang mo,
 ang ilaw ng iyong pamilya
 at sayo'y handang magsilbi.

Ginawa kang lalaking matipuno
   ng ating sinisintang Ama
   upang ipares sa isang babae
   at hindi sa katulad ang ari.

Babae, ikaw ay para sa lalaki--
   na siyang Adan, ikaw si Eba,
   magpapalaki ng ating mundo
   at sa mga anak ay maghehele.

Tahanang binuo ng lalaki't babae
   hindi ng magkapareho ang ari,
   tinayo ng Diyos, pinagpapala..
   at isasama sa Kanyang pangako.
 

Bahaghari sa White House

       Nagkulay-rainbow ang harapan ng White House  noong Hunyo 26, 2015 dahil pinagdesisyunan na ng korte suprema ng Estados Unidos na gawing ligal ang same sex marriage. Pati nga mga profile pic ng mga Facebook users ay naging kawangis ng bahaghari ang kulay. Ito ang simbolo ng tinatawag na ikatlong kasarian.
      Siyempre, nagbunyi ang LGBT community sa lahat ng panig ng mundo. Samantalang, isa naman ako sa nalungkot sapagkat nalabag ang mga salita ng Diyos.
      Bagamat, ang pag-ibig ay walang kasarian, edad o kulay at kahit sino ay pwedeng magmahalan, mali pa rin ang magpakasal ang dalawang lalaki o dalawang babae.
      Marami ring paraan ng pagpapakita ng pagmamahal. Maaari naman silang magmahalan sa magandang paraan ngunit ang pagpapakasal ay isang malaking kalapastanganan. Hindi na ito nakakapagpaluwahati sa ating Panginoon.
       Ang same sex marriage ay pabor man sa iba, mas marami pa rin ang nakakaalam sa matuwid na pamumuhay.
       Anumang kasarian, edad o kulay natin, dapat nating tandaan na ang lalaki ay para sa babae at ang babae para sa lalaki.

BlurRed:Pinaglihian

Hindi ko kaagad naalis  sa isip ko ang usapan namin kahapon ni Riz. Alam kong nakakaramdam na siyang muli ng pagtingin sa akin. Wala namang problema dahil pareho kami ng nararamdaman.

Kahit sa performances ko ay hindi pa rin siya mawaglit sa isipan ko. Well, nakatulong naman. Lalo nitong napaganda ang boses ko. Sayang lang dahil hindi ang composition ko ang kinanta ko. Hindi ko pa kasi natataolpos lapitan ng melody at notes.

Pagbaba ko nga ng entablado, sinalubong ako ni Jeoffrey. "Inaabuso ah!" sabi niya. Nakipag-apir pa. 

Ngumiti lang ako.

"Musta ang pag-aaral?" tanong niya nang nasa may pinto na ako ng opisina ni Boss Rey.

"Ayos naman. Enjoy. Sabi ko kasi sa'yo mag-aral ka, e." sagot ko. Hindi muna ako kumatok sa pinto ni Boss.

"Kung mag-eenroll ba ako ngayon, tatanggaping pa ako?" Pumulanghit pa siya ng tawa.

"Hindi na siyempre. Next sem na."

"Gusto ko sana pero di na rin kita makakasama." Siya na ang kumatok ng pinto para sa akin. Pero, di na siya sumunod sa loob. 

Kanina naman sa bahay, ang ingay ni Mommy. Panay ang pagalit niya kay Daddy. Ang hula ko, bunga lamang iyon ng kanyang paglilihi. 

Galit na galit siya kay Daddy, kahit wala namang ginagawa sa kanya.

"Ang malas ko, ako pa ang napaglihian ng Mommy mo." bulong sa akin ni Daddy. "Sana ikaw na lang."

"Ayoko nga! baka mas gwapo pa sa akin ang kapatid ko." biro ko.

"Paano kung babae?"

"E, di ayos lang po."

"O, ano 'yan? Ako na naman ang pinagbubulungan niyo." si Mommy.

"Hindi po. Sabi kasi ni Daddy, ako na lang daw ang paglihian mo para kamukha ko.."

"Hay, naku! Sana kayo na lang ang naglilihi. Ang hirap kaya!" 

Nagkuwento na si Daddy na may nabasa daw siya na may maglihi na lalaki. Sabi naman ni Mommy, sana may lalaki ding nagpadala-tao.

"Ayoko ko nga!" sabay naming sagot ni Daddy. 

Mga Salitang Pinoy: Astig!

“Mabuhay”,  “Balikbayan”,  “High-blood”,  “Sari-sari store”,  “Estafa” , “Despidida", “Carnap”,  “Halo-halo”, “Utang na loob”, “Comfort room”,  “KKB”,  “Pan de sal” ,  “Suki”,  "Bahala na”, "Presidentiable", "Baon", "Mani-pedi", "Dirty kitchen", "Sinigang",  "Kuya", "Buko juice",  "Kikay", "Barangay",  "Barkada", "Gimmick"..?

Iyan ang mga salitang madalas gamitin ng mga Pinoy na idinagdag sa bagong edisyon ng Oxford English Dictionary.

Astig, di ba?

Mabuhay ang mga Pilipino! Mabuhay tayo sapagkat ang mga salitang madalas nating gamitin sa pang-araw-araw nating pakikipag-unayan ay nabigyang-pansin ng nasabing diksyunaryo.

Isa itong patunay na ang ating balarila ay may malaking ambag sa internasyonal na lengguwahe. Ang ating kuktura ay mayroon ding mahalagang papel na ginagampanan upang ang ating mga salita ay makilala sa buong mundo. Hindi na lamang tayo basta nanghihiram ngayon. Tayo na mismo ang pinagmumulan ng salita ng ibang bansa.

Ito ay isang malaking karangalan para sa ating lahat.

Ang Pakpak ng Pipit

Pipit, siya'y isang pipit
Sa sanga ng puno
Namumuhay nang payak.
Mga mangangaso'y dumating
Tirahan niya'y inangkin.
Binali pa, kanyang pakpak
Dahilan upang siya'y di makalipad
Oo.. Pansamantala.

Muling sumikhay
sa himpapawid, pumaimbulog!
Sugatang puso, naghilom kusa.
Ibong kayliit-liit
sa ere, hindi namalagi:
Nagpagaling sa lupa.
Bagama't kapos pa sa lakas,
Malinaw pa rin ang pananaw.

Nang pipit naging lawin
Kayayahang mandagit
Hindi niya ninais.
Bagkus, humayo!
Sa ulap, pumaroon
At muling magbabalik
Upang ang baling pakpak
Mapanumbalik.

BlurRed: Priority

"Nabasa mo ba sa Facebook ang tungkol sa Up grad na may pinakamataas na average?" halos pabulong na tanong ni Riz habang may reporter sa unahan. 

Nasa hulihan kami ng klase kaya di naman kami nakakaagaw ng pansin.

"Oo. Si Tiffany Uy? Ang galing niya, no?"

"Sinabi mo pa. Nakakabilib. Kaya mo ba ang ganun?"

"Hindi." Umiling-iling pa ako.

"Bakit naman? Nagawa mo nga last year. Why not in college?" 

Hindi ko agad nasagot ang tanong niya kasi tinawag ako ng reporter para magbigay ng additional information.

"Ikaw? Kaya mo ba?" balik na tanong ko kay Riz. 

"Kaya sana.."

"Bakit may sana?" 

"Iba ang priority ko ngayon. Tama na sa akin ang makatapos at.." Hindi na niya itinuloy ang sasabihin niya. Inilayo pa niya ang tingin niya mula sa akin.

"Ano ang priority mo ngayon?" Nais kong malaman. Wala akong idea. 

"Red, hindi naman talaga pagiging teacher ang gusto ko. Hindi ito ang pangarap ko. Pero, dahil..dahil.. kasama kita. Alam mo 'yun? Magiging matatag ako." Nakinig siya kunwari sa reporter.

Na-gets ko kaagad ang kanyang pahiwatig.

Dahil sa akin kaya siya kumuha ng Education. Ako ang dahilan kung bakit nagsasakripisyo siya sa kursong hindi niya pinangarap. 

"Masaya ka ba?" tanong ko, kasabay ng pagdampi ko sa kanyang palad.

Tiningnan niya ang mga kamay namin na magkapatong.

"Red.. hindi ako basta lang masaya." Tumingin siya sa mga mata ko. "Sobrang saya ko."

"Talaga?" 

Tumango siya. 

Gusto ko siyang yakapin at hagkan. Pero, hindi pwede. Kaya, pinisil ko na lang ang kanyang kamay bago ko ito binawi.. 

Respetadong Guro, Marami ang Umiidolo

"Ang tapang ng titser na 'yun! Grabe! Nakakagigil!" may galit na sambit ng isang binatilyo pagkatapos na dumaan ang grupo ng mga guro.

Nakakagigil din kung tutuusin ang estudyanteng iyon, ngunit hindi natin maiaalis sa kanya ang hinanakit o higit pa roon sapagkat maaaring naging biktima siya ng pang-aalimura ng gurong kanyang tinutukoy. Hindi naman niya iyon masasabi sa kanyang mga kaibigan kung walang pinag-ugatan.

Naniniwala akong ang isang guro ay naaalala ng kanyang mga mag-aaral hindi sa kanyang husay sa mga araling kanyang itinuro, kundi sa kanyang kabaitan o kabagsikan. Kahit gaano man siya kagaling magturo, balewala ito kung siya ay matapang, marahas at mapang-alimura. Mas tumatatak sa mga puso at isipan ng mga mag-aaral ang gurong mabait, mapagmahal at may malasakit.

"Ang respetadong guro, marami ang umiidolo" sabi nga ni Makata O.

Hindi naman masama ang magalit sa mga bata. Kailangan lamang na ipaunawa sa kanila ang kanilang mga pagkakamali. Kailangan ding may hinahon upang hindi manaig ang takot at poot sa mga puso nila.

Tandaan na ang mga estudyante, gaano man kapasaway, ay may respeto at may mataas pa ring pagtingin sa mga guro. Kaya, ang mga guro ay nararapat ding magbigay ng respeto sa mga kabataan.

BlurRed: Himig Handog

"Fat, pwede ba kitang makausap?" Sinundan ko siya nang nag-excuse siya sa prof namin. Nag-hand signal siya ng 'wait'.

Palabas na siya sa toilet nang kausapin niya ako. "Busy ako. Next time mo na lang akong yayaing mag-date." Seryoso siya pero ayaw tumingin sa akin. Nagmamadali siyang makabalik sa room.

Gusto kong matawa. Pero, hindi ko ipinahalata. "Bakit mo kinakaibigan si Riz? I mean.. mabuting kaibigan si Riz."

"At ako, hindi?" Huminto siya at humarap na siya sa akin. "Mr. Redondo, kung anuman ang iniisip mo, nagkakamali ka. Besides, hindi mo siya pwedeng diktahan kung sino ang magiging kaibigan niya."

"Wala naman akong iniisip na iba, maliban sa.."

Nagtaas siya ng dalawang kamay at muling tumalikod.

Wala akong nagawa. 

Gayunpaman, naniniwala akong may kabulastugan siyang gagawin. Kaya nang pumasok ako sa room, kinausap ko si Riz. Ang problema, ayaw niyang maniwala sa akin.

Ang tangi ko na lang magagawa ay bantayan siyang maigi. Hindi ko.dapat.inaalis ang paningin ko sa kanya. Mas maigi kung ako lang ang kasama niya. Kaya, bukas ay sisimulan ko na siyang angkinin. Hindi na makakalapit sa kanya si Fatima.

Maiba ako..

Tinatapos ko na ang kino-compose kong kanta. Para ito kay Riz. Ito ang pangatlo kong composition kung sakali.

Gusto ko ngang sumali sa Himig Handog. Kaya lang, baka hindi ko kayanin ang criteria. Saka na lang siguro. Mas importante sa akin na mapasaya ko si Riz dahil sa kanya na yataumiikot ang mundo ko. 

Hindi nga ako makatulog kagabi sa kakaisip sa kanya. Lagi ko siyang naaalala. 

Iba na 'to.

Peg-ebeg. 

Kami naman ni Dindee ay suntok sa buwan na yata ang aming pagkakasundo. Wala na ring init ang puso ko sa kanya. Totoo na ngayon na si Riz ang mahal ko. Dati paratang lamg niya. Ngayon, hindi na ako tatanggi at magsisinungaling. 

Mas masarap mahalin si Riz, sa totoo lang. Walang lalaki ang hindi mahuhulog sa kanya. 

Naisip ko nga, siya na ngayon ang hahandugan ko ng aking himig.