"Nakikiramay po ako." sabi ko sa ina ni
Lianne. Inabot ko na rin ang puting sobre na kinapalooban ng singkuwenta mil.
"Ang laki nito, hijo. Salamat. Maraming salamat!" Niyakap niya
ako. Mangiyak-ngiyak siya. "Hindi ko alam kung ano ang relasyon
natin. Ano nga pala ang pangalan mo?"
"Kaibigan po ako ni Lianne. Ako po 'yung nagsauli ng kanyang
planner dati.. Napunta na po ako dito, once."
"Ah, ikaw pala iyon. Pasensiya na, ano.."
"Hector po."
"..Hector. Sandali lang at ipapatawag ko si Lianne."
Inutusan niya ang isang binata. Tapos, sinamahan ako ng ina ni Lianne na
sumilip sa ataul.
Ang sumunod na pangyayari ay di ko na pinansin. Hindi ko na naintindihan
ang mga kuwento niya sa akin dahil ang mahalaga sa akin ay makita ko na si
Lianne.
"Hindi ko po makita si Ate.." Naputol ang
pagsasalita ng ina nang bumalik ang inutusan.
May kapatid pa pala si Lianne. Naisip ko.
"Asan kaya 'yun. Teka lang, Hector. Ako na ang maghahanap."
"Sige po."
Pinagsilbihan ako ng kapatid ni Lianne. Siya pala si Leonardo. Tinanong
ko. Then, nalaman ko rin na baka hindi siya makapagkolehiyo next school year,
after graduation niya sa high school dahil sa nangyari. Ang ate nga daw niya ay
nagsabi na rin na hihinto na rin uli sa pag-iintern.
Naawa ako sa kanilang magkapatid. Ayokong mabalewala ang edukasyon nila.
May dumating pang bisita kaya nahinto ang kuwentuhan namin ni Leonardo.
Pero, busy naman ang utak ko sa pag-iisip kung paano ako makakatulong sa
kanilang dalawa. Hindi na lang ngayon si Lianne ang gusto kong tulungan, kundi
pati ang kapatid niya. Sana mapatawad na niya ako upang maisakatuparan ko ang
mga ito.
No comments:
Post a Comment