GUNI-GUNI: Ang Batang Babae sa Second Floor

Stay-in ako sa private school na pinagtrabahuan ko noon sa Taguig, labinlimang taon na ang nakakaraan. Lima kaming nakatira doon.

May tatlong palapag ang gusali. Ang ikatlong palapag ay hindi pa ginagamit dahil hindi pa tapos i-construct. Matao sa paligid at halos napapalibutan ang school building ng mga kabahayan, residential area kasi iyon. Kaya hindi ko inakalang nilulukuban pala iyon ng mga di-matahimik na kaluluwa.

Sabi-sabi nga ng mga kaguro, may mag-inang kaluluwa na nakatira doon. Since, bago ako, hindi ako agad naniwala. Malakas ang loob ko. 

Isang gabi, nag-decorate ako ng classroom ko, na nasa ikalawang palapag. First week of June noon, kaya halos blangko pa ang silid-aralan ko. Gabi ko iyon ginawa kasi iyon lang din ang bakante kong oras.

Pagkatapos ng klase ko at pagkakakin ko ng hapunan, nag-letter-cutting ako ng quote about education. Mga 10 ng gabi ko na iyon naikabit sa bandang itaas ng ibabaw ng pisara. Tumulay ako sa mesa para maabot ko iyon.

Hindi ko pa natatapos ang pagkabit, may dumaan sa pasilyo na nasa tagiliran ko. Alanganing anino ang nakita ng peripherals ko. Hugis-tao sila. Nakalutang sila, na halos kapantay ko.  Natanaw ko sila sa pagitan ng mga balustered window malapit sa pinagkakabitan ko. Naniniwala akong iyon ang mag-inang kaluluwang kinukuwento ng mga kaguro ko.

Agad kong sinamsam ang mga letter-cuttings at masking tape, saka patakbo akong bumaba. Nakatayo ang mga balahibo ko kahit nakababa na ako. Nagsabi ako sa mga co-teachers ko.

Isang gabi naman. Nagkukuwentuhan ang mga 4th year high school students ko sa Math. Isang estudyanteng babae ang halos maiyak na sa pagsasalaysay. Nagkakagulo na sila dahil nakikita raw nito ang batang babae sa may bintana. Wala naman akong makita, pero tumatayo na ang balahibo ko. Hindi ko na lang ipinahalata ang takot ko, lalo na’t hindi lang pala ako ang nakakaramdam at nakakakita. 

Sa Grade 4 class ko naman, isang umaga, nagkuwento ang isang estudyante kong babae. May third eye raw siya. Nakikita raw niya minsan ang batang babae na katabi ng kaklase niya-- nakikinig lang daw ito. Lalo tuloy akong naniwala na totoo ang kaluluwa ng batang babae sa school namin.

Nakakatakot ang mga kuwento nila, pero mas natatakot ako dahil kasama ko sila araw man at gabi. Ang co-teacher ko nga ay nakulong sa banyo na may sirang pinto. Hindi namin siya marinig na sigaw nang sigaw. Hindi rin niya mabuksan ang pinto, gayong hindi naman ito mailapat dahil nga sira ang doorknob nito. Halos daw maubusan na siya ng hininga. Kinailangan pa niyang umakyat sa kabilang banyo ng mga lalaki para makalabas siya.

Ako naman, pinaramdaman sa labas ng computer room. Nakaupo ako noon sa sofa, isang alas-sais ng hapon, habang naghihintay ng batang tyu-tutor-an ko. Sa likod ko ay may sliding window. Hindi pa nagtatagal, bigla iyong yumugyog nang malakas. Tila may mga kamay na tumutulak at humihingi ng saklolo. Naisip kong imposible iyong gumalaw dahil sarado ang mga bintana sa loob ng computer room na iyon. Hindi kayang pagalawin ng hangin o ano pa man. Isa pa, may mga kurtinang nakaharang.

Tumaas ang mga balahibo ko, at agad akong umalis doon. 

Naulit pa iyon. Napadaan lang ako noon, `tapos gumalaw uli ang bintanang salamin. Nakakapanindig-balahibo talaga, kaya ayaw ko nang mag-isa sa school na iyon. Lagi akong may kasama. 

Pero, kahit may kasama ako, pinakitaan pa rin ako. Isang araw ng Sabado iyon. May tutorial ako with a Grade 1 pupil na hindi pa makabasa. Sa classroom ko kami pumuwesto. Nakataligilid ako sa board dahil may sinulat ako na ipinababasa ko sa bata, gamit ang stick na mahaba. Nakaharap naman sa board ang bata habang nakaupo. Ang pinto at nasa tabi ng board. 

Maya-maya, nakita ko sa tagiliran ko na may sumungaw na batang babae. Parang Grade 4 ang laki niya. Naalala ko ang kaluluwa ng batang babae na nakatira sa school. Nang lilingunin ko na, bigla itong tumakbo. Mabilis akong nakalapit sa pintuan upang tingnan ko sa labas. Dalawang hakbang lang ang ginawa ko dahil napakalapit ko lang sa pinto, ngunit hindi ko na nakita ang bata. Kumpirmado. Iyon nga ang kaluluwa ng batang babae. Ang bilis niyang nawala. Tatlong classrooms pa ang daraanan niya bago siya makababa ng hagdan, kaya imposibleng 'di ko siya makita, kung totoong tao iyon.

"John Mari, nakita mo ba ang batang babae?" tanong ko sa tutee ko na nakasalamin dahil malabo ang mga mata. Pero, sigurado ako, makikita niya talaga iyon dahil nasa harapan siya ng pinto.

"Hindi po," sagot niya. Hindi na ako nakapagsalita. Tinapos ko na kaagad ang tutorial namin.

Simula noon, hindi na kami nag-tutor-an sa second floor.